Καλλιθέα : ''Οι Γερμανοί ξανάρχονται''

Την Παρασκευή και το Σάββατο 10 και 11 του Γενάρη στις 8.00μμ στο Δημοτικό Κινηματογράφο της Καλλιθέας "Καλυψώ" θα προβληθεί μια από τις πλέον αλησμόνητες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών, η ταινία του Αλέκου Σακελλάριου ''Οι Γερμανοί ξανάρχονται''.

Το σατιρικό φιλμ γυρίστηκε σε μια ταραγμένη πολιτικά περίοδο για τη χώρα, προς το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου και το σενάριο της βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο που έγραψε ο Σακελλάριος με τον σχεδόν μόνιμο συνεργάτη του Χρήστο Γιαννακόπουλο.

Ακολουθεί περιγραφή της ταινίας από τον Πάνο Λιάκο στο kritiki-gr.blogspot.gr.

 

Η ιστορία μας ξεκινάει κάποιο μεσημέρι μετά τη λήξη του Β'Παγκοσμίου Πολέμου και φυσικά την απομάκρυνση των γερμανικών στρατευμάτων και από την Ελλάδα. Ο οικογενειάρχης Θόδωρος Γκινόπουλος έχει μόλις επιστρέψει στο σπίτι του μετά τη βόλτα στην αγορά όπου έντρομος βρέθηκε σε μια πρώιμη εμφύλια σύρραξη. Ξαποσταίνει στη γνωστή καρέκλα στην αυλή του και πριν πιει το μεσημεριανό ουζάκι του παίρνει έναν ύπνο και ονειρεύεται (''σατιρικός εφιάλτης'' διαβάζουμε στους τίτλους αρχής της ταινίας) ότι τα γερμανικά στρατεύματα επέστρεψαν και πάλι και ότι η χώρα βρίσκεται ξανά υπό κατοχή. 

Μπορεί η ιδέα της ταινίας να είναι τολμηρή για την εποχή της, μπορεί ο Σακελλάριος για μια από τις λίγες φορές στην καριέρα του να τολμάει να πειραματιστεί σκηνοθετικά (με συρραφή ακόμη και πρωτογενούς υλικού με τη βοήθεια

του μοντάζ στην ταινία), όμως η ταινία δεν θα είχε μείνει στην ιστορία αν δεν υπήρχαν κορυφαίοι ηθοποιοί να την υποστηρίξουν.

Τι μπορεί να πει κανείς για τον αξεπέραστο Βασίλη Λογοθετίδη; Άψογη η κίνησή του και ο τρόπος που υποδύεται το φιλήσυχο οικογενειάρχη. Σε πολλές περιπτώσεις, όπως στον τελικό μονόλογο σε συγκινεί μέχρι δακρύων. Ένας μονόλογος απλός αλλά συνάμα τόσο συγκινητικός και λειτουργικός αφού συνοψίζει αυτά που θέλει να πει η ταινία περί των κτηνωδιών του ανθρώπου. Σε άλλους ρόλους συναντάμε το Λαυρέντη Διανέλλο, το Ντίνο Δημόπουλο, το Βαγγέλη Πρωτοπαππά αλλά και τη Γεωργία Βασιλιάδου, την Ίλια Λιβυκού και το Μίμη Φωτόπουλο.

Όλοι αυτοί λίγο προτού

αναγνωριστούν ως μεγάλοι πρωταγωνιστές με την άνθηση του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου τις δεκαετίες του '50 και '60. Από τους δεύτερους αλλά σημαντικούς ρόλους άφησα εσκεμμένα για το τέλος τον Χρήστο Τσαγανέα στο ρόλο ενός τρελού που στην ουσία τα παραληρηματικά αλλά ουσιαστικά λόγια του στέκουν περισσότερο από αυτά των δήθεν λογικών και διανοούμενων ανθρώπων. Ο Τσαγανέας μονολογεί με το δικό του

τρόπο που αγγίζει την ψυχή και μένει στη μνήμη : ''Άνθρωποι, άνθρωποι αιμοχαρείς, αιμοδιψείς και αιμοβόροι προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Προς τι η αλληλοεξόντωσις; Όλοι άνθρωποι είμαστε, για όλους υπάρχει γη, για όλους υπάρχει ήλιος, όλοι αδέρφια είμαστε και μοίρα κοινή των ανθρώπων ο θάνατος!''

 
Ιστορική από πολλές απόψεις ταινία, ένα από τα σημαντικότερα έργα των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα όπου η μεγάλη τέχνη μιλάει στην ψυχή του ανθρώπου ακόμα και πολλά χρόνια μετά τη στιγμή της γέννησής της.