του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη
Διαβάζω κάποιο ξένο άρθρο, κοιτάζω τις δύο αυτές παλιότερες φωτογραφίες και σκέφτομαι με κάποια θλίψη όλα τα "Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;" που ακούστηκαν από τενεκέδες ξεγάνωτους σ' αυτή τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες.
Κοιτώ αυτόν τον υπέργηρο έφηβο και αναρωτιέμαι πώς γίνεται να παραμένει κανείς συνεπής για τόσο πολύ καιρό.
Κοιτώ και ξανακοιτώ αυτές τις δύο φωτογραφίες που απαντούν μεταξύ άλλων και στο ερώτημα "γιατί μας κύκλωσε η ασχήμια;" και προβληματίζομαι για τη τσιγκουνιά με την οποία τόσοι και τόσοι υποδέχθηκαν τη διαφαινόμενη πρωτιά του στις πρόσφατες ευρωεκλογές.
Στέκομαι μπροστά σ' αυτό το ακράδαντο τεκμήριο ισόβιας Ανησυχίας, προσπαθώντας να βρω μια άκρη για το τι διάολο συμβαίνει στα κεφάλια τόσων ανθρώπων και εμποδίζονται να αισθανθούν έστω και λίγη περηφάνια για τούτον τον σύγχρονό τους.
Κοιτώ αυτόν τον νευρώδη "παππού" που στην ακμή του θα μας έβαζε κάτω με το ένα χέρι και σπάω το κεφάλι μου π'ως γίνεται σε μια κοινωνία όπως η δική μας, που η αντρική ρώμη θεωρείται (σε σημείο νεύρωσης) μέγιστο προτέρημα, να μην του αναγνωρίζεται έστω, η παλικαριά που απαιτείται για να τα βάζει ένας ενενηντάχρονος με ψωμωμένους και ένοπλους "εγγονούς" του.
Κοιτώ με τι ορμή υπερασπίζεται το δίκιο του και σκέφτομαι το περίσσευμα γενναιοδωρίας με τα οποία γράφτηκε η "Εθνική Αντίσταση" του, που ελπίζω να διδάξει τις επόμενες γενιές.
Παρατηρώ τα χέρια με τα οποία προσπαθεί να προστατευτεί απ' το δηλητήριο και ανακαλώ τις πέτρες που θα κουβάλησαν για να φτιαχτούν οι αντιπλημμυρικές στέρνες και τόσα άλλα κοινωφελή έργα στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Απείρανθο Νάξου, πριν κάμποσα χρόνια.
Πηγή : Ελεάννα Βλαβιανού
https://www.youtube.com/watch?v=ahpGVbElTkw
ΑπάντησηΔιαγραφή