Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Ενας Γιούνκερ για (σχεδόν) όλα τα γούστα

Ψηφισμένος από δεξιούς και σοσιαλδημοκράτες ο νέος πρόεδρος της Κομισιόν επιχειρεί να καθησυχάσει τους μεν χωρίς να τρομάξει τους δε. Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, αποδεχόμενος την εκλογή του από τα δύο μεγάλα κόμματα του Ευρωκοινοβουλίου στο αξίωμα του προέδρου της Κομισιόν, αποφάσισε ότι θα είναι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ, βγάζοντας από το πουγκί του κάτι για όλους: και για τη δεξιά και για τη σοσιαλιστική πτέρυγα του Σώματος.

Παρότι διορισμένος υποψήφιος -έπειτα από πολλά παζάρια μάλιστα σε όλα τα επίπεδα- και όχι εκλεγμένος από τους Ευρωπαίους ψηφοφόρους, χαιρέτισε τη διαδικασία που τον ανέδειξε στο τιμόνι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ως «τη μουσική της δημοκρατίας» που έφθασε στα αυτιά του «με μια μεγάλη γκάμα μελωδιών». Και στη συνέχεια υποσχέθηκε να είναι «υπομονετικός, αποφασιστικός και θαρραλέος» ηγέτης, διακήρυξε ότι θα κάνει τολμηρά βήματα στην κοινωνική πολιτική και παρέθεσε το όραμά του να δημιουργήσει την «κοινή οικονομία της αγοράς» για να διευκολύνει την πρόσβαση σε ζεστό χρήμα για τις επιχειρήσεις και τις επενδύσεις έργων υποδομών και να «μειώσει τη μεγάλη εξάρτησή τους από τις τράπεζες».

Ο «χωροφύλαξ»

Κι αφού ικανοποίησε την Κεντροαριστερά, αμέσως μετά φρόντισε να καθησυχάσει και τον «χωροφύλαξ», υπογραμμίζοντας προς το Βερολίνο και τα άλλα δημοσιονομικά «γεράκια», την πίστη του στην δημοσιονομική πειθαρχία και τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις.

Ολα καλά, λοιπόν; Οχι και τόσο. Πώς θα παλέψει ο Γιούνκερ για μια πιο δίκαιη «κοινωνική Ευρώπη» αναρωτιέται ο Νικ Κοέν στον «Guardian», όταν «είναι ο άνθρωπος που έχει αφιερώσει ολόκληρη την καριέρα του για να διασφαλίσει ότι οι κοινωνίες θα είναι λιγότερο δίκαιες, διευκολύνοντας τους μεγάλους κολοσσούς και τους πλούσιους ιδιώτες να μην πληρώνουν τους φόρους που οι “μικροί άνθρωποι” και οι “μικρές επιχειρήσεις” υποχρεώνονται να καταβάλουν», επισημαίνοντας αυτό που πολλοί άλλοι έχουν θέσει επιτακτικά προσφάτως: «Ο τίτλος του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου έχει ένα άρωμα αρχαϊκής αίγλης, αλλά δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα πειρατικό κράτος. Η μόνη διαφορά του μεταξύ τους παραδοσιακούς πειρατές είναι ότι, αντί να χρησιμοποιεί τουφέκια και κανόνια για να πάρει τα λεφτά άλλων ανθρώπων, το Λουξεμβούργο χρησιμοποιεί λογιστές».

Κι αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας της χώρας του Γιούνκερ, της δεύτερης πλουσιότερης στον κόσμο, με τους 524.000 κατοίκους της και τα 80.000 δολάρια πάνω-κάτω, κατά κεφαλήν εισόδημα. Οποια βαριά βιομηχανία είχε το Δουκάτο είχε καταρρεύσει μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ετσι, στη διάρκεια της 18χρονης «βασιλείας» του Γιούνκερ ως πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου -από το 1995 έως το 2013- η χώρα επαναπροσδιορίστηκε, παρότι μικροσκοπική, ως ο μεγαλύτερος φορολογικός παράδεισος της Ευρώπης.

Η εκπομπή του BBC «Panorama» είχε παρουσιάσει τον Μάιο του 2012 απόρρητα έγγραφα που έδειχναν ανάγλυφα το απλό κόλπο -πώς οι μεγάλες εταιρείες τσεπώνουν τα κέρδη τους αποφεύγοντας «νόμιμα» την Εφορία- με παράδειγμα τον φαρμακευτικό κολοσσό GlaxoSmithKline, που ίδρυσε το 2009 στο Λουξεμβούργο μια θυγατρική.

Η θυγατρική δάνεισε στη «μητέρα» εταιρεία 6,34 δισ. δολάρια, η οποία με τη σειρά της πλήρωσε τόκους 124 εκατομμυρίων στη θυγατρική της. Η βρετανική Εφορία δεν μπορούσε να φορολογήσει τον τόκο με το 28% που ίσχυε τότε και να εισπράξει τα 34 εκατομμύρια που θα έπρεπε να εισπράξει. Αντίθετα, το Λουξεμβούργο έβαλε στην τσέπη «χαρτζιλίκι» 300.000 λιρών, φορολογώντας τη θυγατρική. Την ίδια τακτική χρησιμοποιούν σχεδόν όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις στην Ευρώπη, μετακινώντας τα κεφάλαιά τους μέσω του Λουξεμβούργου.

Η υπόθεση Vodafone

Αλλο πρόσφατο τέτοιο σκάνδαλο είναι η ιστορία της Vodafone, που κατάφερε, μέσω του Δουκάτου, να μην πληρώσει φόρους ύψους 4,75 δισ. λιρών στη Βρετανία. Σύμφωνα με τους «Financial Times», ο τραπεζικός τομέας του Λουξεμβούργου κατάφερε να αναπτυχθεί από το απόλυτο τίποτα τη δεκαετία του 1980, σε μια βιομηχανία 3 τρισ. ευρώ σήμερα. Ενα πολύ εντυπωσιακό επίτευγμα -που μιμήθηκαν στη συνέχεια η Ιρλανδία και η Ολλανδία- και το οποίο χειρίστηκε με μαεστρία όλα αυτά τα χρόνια ο Γιούνκερ.

Για τον συγγραφέα Ρίτσαρντ Μπρουκς, το Λουξεμβούργο είναι πολύ μεγαλύτερη απειλή από τα «πλυντήρια» της Καραϊβικής, αφού επωφελείται από την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων μέσα στην Ε.Ε., σε αντίθεση για παράδειγμα με τα νησιά Καϊμάν.

Ηρθε η ώρα, βέβαια, που η κρίση στρίμωξε το Δουκάτο και τον πρωθυπουργό του. Εχοντας κρίνει «ένοχη» την Κύπρο για το ίδιο αδίκημα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ασκούσε μήνες τώρα πιέσεις στο Λουξεμβούργο να συμμορφωθεί. Το Δουκάτο όμως έσερνε και εξακολουθεί να σέρνει τα πόδια του και η υπόθεση εξελίσσεται σε μια πικρή αντιδικία, μετά την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τον περασμένο μήνα, να κινήσει τις νόμιμες διαδικασίες κατά του Λουξεμβούργου – και παρεμπιπτόντως και κατά της Ιρλανδίας και της Ολλανδίας, οι οποίες εν τω μεταξύ άρχισαν να συνεργάζονται, παραδίδοντας όλα τα σχετικά έγγραφα που τους έχουν ζητηθεί.

Το Λουξεμβούργο, όμως, καθυστερεί χαρακτηριστικά. Η έρευνα των Βρυξελλών επικεντρώνεται στο εάν οι τρεις χώρες παραβίασαν την ευρωπαϊκή νομοθεσία, παρέχοντας φοροαπαλλαγές σε πολυεθνικές που έχουν στήσει θυγατρικές στο έδαφός του.

Ειδικά για το Λουξεμβούργο, η υπόθεση αφορά τις χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες της Fiat -μια επιχείρηση που έχει την έδρα της στο Λουξεμβούργο- και πιθανώς να επεκταθεί και στην Amazon, που έστειλε 11 δισ. στη θυγατρική της στο Λουξεμβούργο το 2013 και πλήρωσε έτσι μόνο 4 εκατομμύρια φόρο στη Βρετανία. Το Λουξεμβούργο έχει περιθώριο μέχρι το τέλος της εβδομάδας να συμμορφωθεί, αλλιώς θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες.

Σε δύσκολη θέση

Εάν το Δουκάτο επιμείνει, ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ θα βρεθεί στην πολύ δύσκολη θέση, ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής πλέον, να πρέπει να συνεχίσει τη νομική διαδικασία κατά της χώρας του, για τη φορολογική νομοθεσία, που ο ίδιος εμπνεύστηκε και προώθησε ως πρωθυπουργός του!

«Θα είναι πολύ αμήχανο γι’ αυτόν», παραδέχθηκε Ευρωπαίος αξιωματούχος στους «Financial Times», «να είναι ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής de facto επικεφαλής μιας έρευνας για νομοθεσία που ο ίδιος υιοθέτησε ως πρωθυπουργός, προκειμένου να προσελκύσει τις πολυεθνικές στο Λουξεμβούργο». Και οι κανονισμοί της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προβλέπουν μεν τη σύγκρουση σε σχέση «με προσωπικά συμφέροντα που μπορούν να επηρεάσουν την ανεξαρτησία ή την κρίση της ή του προέδρου της», αλλά δεν αναφέρεται πουθενά το σενάριο πιθανής σύγκρουσης «πολιτικών συμφερόντων».

Αυτό θα έπρεπε να το προβλέψουν όσοι επέλεξαν τον Γιούνκερ για υποψήφιο πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και όσοι στήριξαν την εκλογή του, συμπεριλαμβανομένης και της «Κεντροαριστεράς», σχολιάζει ο Κοέν στον «Guardian», αφού, «σύμφωνα με τους βασικούς κανόνες της έντιμης διακυβέρνησης, θα έπρεπε να τον αποκλείσουν εξ αρχής από τη διεκδίκηση του αξιώματος».

Πηγή : www.efsyn.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου