"Ο Λευτέρης Αντωνιάδης, γιος του ψαρά Χριστοφή και της κυρα-Αργυρώς, έγινε σπουδαίος ποδοσφαιριστής και χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία. Δύο δρόμοι ένας στην Πρίγκηπο κι ο άλλος στην Πόλη, φέρουν το όνομά του, ενώ ένα άγαλμα έχει στηθεί προς τιμήν του"

Εν μέσω Μουντιάλ, σημειώνω από μια συνέντευξη του Ότο Ρεχάγκελ τη διαπίστωση πως η ελληνική Εθνική Ομάδα είναι καλή, αλλά δεν σκοράρει! Κι όμως, στην ιστορία του ποδοσφαίρου είχαμε έναν Έλληνα «προφέσορα» στο σκοράρισμα που διέπρεψε διεθνώς!
 
Πρόκειται για τον Λευτέρη Αντωνιάδη, που γεννήθηκε το 1924 στη νήσο Πρίγκηπο, απέναντι από την Κωνσταντινούπολη, και που δοξάστηκε ως παίχτης της Φενέρμπαχτσε, της Φιορεντίνε, της Νις, της ΑΕΚ αλλά και ως αρχηγός της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου της Τουρκίας. Το παρατσούκλι του ήταν «προφέσορας». Έφυγε από τη ζωή το 2012, με τον θρύλο του μυθικού παίχτη και με τη λατρεία των ποδοσφαιρόφιλων της γειτονικής χώρας να τον συνοδεύουν. Στην κηδεία του δέκα χιλιάδες οπαδοί της Φενέρμπαχτσε έδωσαν το “παρών”, και ανάμεσά τους ο -και ποδοσφαιριστής παλιότερα- πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Υπήρξε ποδοσφαιριστής υψηλών προδιαγραφών. Μαχητής και ευθύβολος. Το σύνθημα που τον συνόδευε ήταν: «Ver Leftere yazsin deftere». Δηλαδή «Δώστε στον Λεφτέρη να γράψει στο δευτέρι». Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει γκολ. Στα πέναλτι ήταν ακαταμάχητος! (Αν τον είχαμε στον πρόσφατο αγώνα με την Κόστα Ρίκα, σίγουρα δεν θα χάναμε στα πέναλτι!).

Όσο δυναμικός ήταν μέσα στο γήπεδο, τόσο χαμηλών τόνων και καλής διάθεσης ως άνθρωπος και ως πολίτης ήταν. Γεννημένος τα χρόνια του ξεριζωμού των Ελλήνων από τη Μικρά Ασία, βίωσε την καχυποψία και τον ρατσισμό. Την ίδια στιγμή που ως θρύλο τον λάτρευαν οι Τούρκοι φίλαθλοι, άλλοι, λιγότεροι βέβαια, δεν μπορούσαν να ανεχθούν έναν Ρωμιό ως αρχηγό της Εθνικής τους Ομάδας. Στα «Σεπτεμβριανά», έχοντας πάει στον κινηματογράφο με τη γυναίκα του, γύρισε εσπευσμένα στο σπίτι όπου είχαν αφήσει τις δύο κόρες τους με μια βοηθό, λίγη ώρα πριν το πλήθος αρχίσει να σπάζει τα τζάμια του σπιτιού. Ταυτόχρονα, ένα μεγάλο πλήθος φιλάθλων της Φενέρμπαχτσε ήρθε να τον προστατεύσει. Και τα κατάφερε. Ο Λευτέρης ήταν εκείνος ο παίχτης άλλωστε που στο Μουντιάλ του 1954, έγραψε ιστορία, πετυχαίνοντας με τη φανέλα της Εθνικής Τουρκίας δύο γκολ, στον αγώνα με τη Γερμανία. Νωρίτερα, το 1951, ο «προφέσορας» ήταν ο πρώτος ποδοσφαιριστής από το πρωτάθλημα της Τουρκίας που μεταπήδησε σε ξένη ομάδα, τη Φιορεντίνα.

Ο Λευτέρης Αντωνιάδης έπαιξε όμως και στην ΑΕΚ, χάρη στην πονηριά, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, του τότε προέδρου Κλεάνθη Μαρόπουλου. Μετά από κάποιον αγώνα ανάμεσα στην ΑΕΚ και στο Αιγάλεω, που είχε αναλάβει ως προπονητής ο “προφέσορας” μετά την καριέρα του στην Τουρκία, του λέει ο Μαρόπουλος: «Έλα Λευτεράκη, βάλε εδώ μια υπογραφή να την έχω για ενθύμιο αφού μας έβαλες πολλά γκολ». Εκείνο το μπλε χαρτί όμως ήταν συμβόλαιο! Στο μικρό διάστημα που έμεινε στην ομάδα της Νέας Φιλαδέλφειας, πρόλαβε να ξεχωρίσει έναν «Πόντιο, που ήταν μέσα αριστερά και είχε και καλό άλμα», όπως είχε δηλώσει. Ήταν ο Μίμης Παπαϊωάννου. Ο άλλος ήταν ο σεντερ φορ Νεστορίδης.

Ανάμεσα σε δύο κόσμους υπηρέτησε το κοσμαγάπητο λαϊκό άθλημα του ποδοσφαίρου με μεγάλη επιτυχία. Για τους Τούρκους ήταν το σύμβολο του ήθους ανάμεσα στους δύο λαούς. Βεβαίως, οι άνθρωποι κουβαλούν και μικρότητες, και πολιτικές σκοπιμότητες. Όταν δεν κατάφερνε να σκοράρει οι φίλαθλοι τον αποκαλούσαν «κεφερέ γιουνάν» δηλαδή «άθρησκε Έλληνα». Αυτός πάλι ανταπέδιδε, λέγοντας «σας γ… το σισιλέ», δηλαδή το σόι σας. Στην Ελλάδα πάλι, η «Αθλητική Ηχώ» στις 26.11.1955 έγραφε: « Ο γενίτσαρος Λευτέρης να φύγει από την Ελλάδα». Σημειώνοντας πως «Όταν αι εκκλησίαι μας κείνται ακόμη εις ερείπια και τα θύματα των τουρκικών αγριοτήτων μένουν χωρίς στέγην δεν έχομεν καμμίαν διάθεσιν να βλέπομεν κυκλοφορούντα μεταξύ μας τον αρχηγόν της Εθνικής Τουρκίας».

Αλλά τα μικρά και τα ασήμαντα τα σαρώνει η Ιστορία. Αυτά που μένουν είναι τα μεγάλα και σημαντικά. Ο Λευτέρης Αντωνιάδης, γιος του ψαρά Χριστοφή και της κυρα-Αργυρώς, έγινε σπουδαίος ποδοσφαιριστής και χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία. Δύο δρόμοι ένας στην Πρίγκηπο κι ο άλλος στην Πόλη, φέρουν το όνομά του, ενώ ένα άγαλμα έχει στηθεί προς τιμήν του. Στην «ύστατη στιγμή» τον συνόδεψε η αγάπη του κόσμου πέρα από θρησκείες και διαχωρισμούς, και μαζί ένας πρωθυπουργός, ενώ ο Οικουμενικός Πατριάρχης τον είχε επισκεφθεί στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν.

Να 'χαμε έναν Λευτέρη, λοιπόν, σ’ αυτό το τελευταίο Μουντιάλ!

* μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

Πηγή : ecoleft.gr