"Νύφες" στο αυτοδιαχειριζόμενο πρ. κάμπινγκ Βούλας την Παρασκευή 29 Αυγούστου

Η ελληνοαμερικανική ταινία του Παντελή Βούλγαρη "Νύμφες" θα προβληθεί την Παρασκευή 29 Αυγούστου στις 9.00 το βράδυ στο Αυτοδιαχειριζόμενο πρ. Κάμπινγκ της Βούλας.

Η προβολή γίνεται στο κτίριο που βρίσκεται στην παραλία.
Από την επόμενη Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου οι προβολές θα ξεκινάνε στις 8.30μμ.

Σκηνοθεσία: Παντελής  Βούλγαρης

Πρωταγωνιστούν: Βικτώρια Χαραλαμπίδου, Ντέμιαν Λούις, Στίβεν Μπέρκοφ, Εύη Σαουλίδου, Αντρέα Φερεόλ

 

 

Η ταινία:

Ο αμερικανός φωτογράφος Νόρμαν Χάρις ύστερα από τις συνεχόμενες απορρίψεις των αμερικανικών εφημερίδων για τη δουλειά του, ταξιδεύει για Σικάγο και στο πλοίο συναντά τη μοδίστρα Νίκη από τη Σαμοθράκη, που ξενιτεύεται για να παντρευτεί τον Πρόδρομο, ράφτη που ζει στην Αμερική και δεν έχει δει ποτέ στη ζωή της.

Ο Νόρμαν ταξιδεύει στην Α’ θέση και η Νίκη στη Γ’ με άλλες 700 υποψήφιες νύφες από όλη την Ελλάδα, τη Ρωσία, την Αρμενία και την Τουρκία. Η Νίκη και ο Νόρμαν ερωτεύονται στη διάρκεια του ταξιδιού, εκατοντάδες διλήμματα θα αρχίσουν να ανακύπτουν και η νεαρή κοπέλα θα κληθεί να κάνει τις επιλογές της, επιλογές όμως που θα στιγματίσουν όλη της την πορεία.

 
 
Ο Παντελής Βούλγαρης σκηνοθετεί τις Νύφες, μια υπερπαραγωγή για τα ελληνικά δεδομένα με τη συμμετοχή στο κομμάτι της παραγωγής του Martin Scorsese. Ένα καράβι γεμάτο μελαγχολικές γυναίκες που ταξιδεύει προς την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο, μια πολυχρωμία ηθών, προσδοκιών και πολιτιστικών στοιχείων από Ανατολή και Δύση, ένα ταξίδι στις εσωτερικές αγωνίες των ανθρώπων που φωτογραφίζει το θάρρος, την απελπισία, την αμφιβολία, τον πόνο και την αγριότητα μιας εποχής εις βάρος ανυπεράσπιστων ψυχών που παλεύουν και υπομένουν. Το σενάριο της Ιωάννας Καρυστιάνη συνθέτει ένα παζλ από πολιτιστικές διαφοροποιήσεις και αποτυπώνει την ένταση των αισθημάτων που περιμένουν να εκδηλωθούν καθώς το ταξίδι βρίσκεται ανάμεσα σε μια ζωή που αποτελεί παρελθόν και σε μια άλλη που φουντώνει στην προσδοκία του καινούριου.

 

Το ζωντάνεμα ωστόσο αυτών των εικόνων από τον Παντελή Βούλγαρη διατηρεί ένα θεατρικό υπόβαθρο τόσο στην κινησιολογία όσο και στις εκφράσεις. Υπάρχει κάτι το πομπώδες που απομακρύνει από τη ρεαλιστική ατμόσφαιρα μιας κινηματογραφικής ταινίας.

Η τραγικότητα των καταστάσεων στέκεται με μια μεγαλοπρέπεια σε απόσταση από το θεατή απαγορεύοντας τη βιωσιμότητά τους μέσω της ενσυναίσθησης. Ο θεατής τελικά παραμένει απλά θεατής που παρακολουθεί μια σειρά γεγονότων, ξένων προς αυτόν τον ίδιο, να εξελίσσονται μπροστά του.

Τα ζητήματα που θίγονται είναι τεράστιας σημασίας. Η ηθική μιας εποχής που καταδικάζει τις γυναίκες, η εκμετάλλευση τους σ’ όλα τα επίπεδα, ο έρωτας που μένει μισός εξαιτίας των επιβεβλημένων «πρέπει» και η καρδιά που ζητά την ελευθερία της επιλογής και τη δικαίωση και βρίσκει τελικά ανακούφιση στη μόνη διέξοδο που αντιλαμβάνεται, το θάνατο.




Θέματα και διλήμματα βαρύτατης σημασίας που διαμορφώνουν την ποιότητα των επιλογών μού έδωσαν την εντύπωση ότι θίγονται αδιάφορα και μένουν στην επιφάνεια. Η προσπάθεια να αποφευχθούν οι μελοδραματικές καταστάσεις δημιουργεί τελικά χαρακτήρες απροσπέλαστους και απόμακρους που διατηρούν την μεγαλοπρέπεια της τραγικότητάς τους αλλά χάνουν κάτι από την ανθρωπιά τους.

Η Βικτώρια Χαραλαμπίδου (Ένας λαμπερός ήλιος) εκπέμπει το σιωπηλό δυναμισμό της Νίκης, χαρακτηριστικό παράδειγμά τόλμης, αξιοπρέπειας, ηθικής και αποδοχής όχι όμως και παραίτησης.
 

Ο Damian Lewis (Ονειροπαγίδα) είναι ο Νόρμαν, ένας άντρας ερωτευμένος που εγκλωβίζεται από τις ηθικές αναστολές και τους περιορισμούς που αναγκάζουν την αγαπημένη του να ακολουθήσει τη μοίρα που έχουν προαποφασίσει

οι κοινωνικοί κανόνες του τόπου και της εποχής της. Ανάμεσά τους ο Steven Berkoff, ο νταβατζής Καραμπουλάχ, άνθρωπος χωρίς ενδοιασμούς, πρωτόγονος και έτοιμος να εκμεταλλευτεί κάθε ανθρώπινο πόνο με σαρκασμό και ο καπετάνιος (Δημήτρης Καταλειφός) που αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις αλλά αδυνατεί να επηρεάσει τις εξελίξεις.

Οι μοίρες των ανθρώπων του πλοίου ενώνονται και χωρίζονται πριν προλάβουν να γνωριστούν καλύτερα σ’ αυτό το εσωτερικό ταξίδι στην απογοήτευση και την ευφορία. Το αντίο όμως δε σφραγίζει την δική τους (έστω σύντομη) συνάντηση και «η τιμωρία να ξεχνάς αυτόν που αγαπάς» δεν ταιριάζει στη δική τους ιστορία. 

Πηγή: www.cine.gr