Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

πιλότοι και ειδικότητες

Κάθε χρόνο στο σχολείο ξεκινάμε απ' την αρχή...



...Που σημαίνει συστηνόμαστε! Παρόλο που είμαστε πιλοτικό σχολείο - έλεγε το υπουργείο πριν από 3 χρόνια, άλλος υπουργός τότε, άλλο επιτελείο - και μας είχαν υποσχεθεί ότι δεν είναι μόνο το πάμε σε άγνωστα νερά κι ο θεός μαζί μας, θα 'χει και τα μπόνους του το πακέτο, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΙΔΙΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΣΤΙΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ
, το είπα ξείπα νίκησε κατά κράτος... πάλι!

 
Όχι μόνο αλλάζουν οι ειδικότητες κάθε χρόνο, όπως ο εκάστοτε υπουργός τα πουκάμισα του, αλλά ξεχάσαμε και ότι κάποτε μας βάφτισαν εκτός από διευρυμένου ωραρίου σχολείο και πιλοτικό...


Γέλια που κάναμε θυμάμαι με το... πιλοτάρισμα!


Γιατί πώς αλλιώς να αντισταθμίσεις την προχειρότητα του εγχειρήματος, την αρπαγή της λείας από τους γνωστούς-άγνωστους που έσπευσαν να οργανώσουν αμέσως αμέσως τι λες; ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ! Αμ πώς!


Οι γονείς έφριξαν, εμείς γίναμε ξανά οι σάκοι του μποξ -έχουμε όμως και οι ίδιοι παιδιά, δε θα το πιστέψετε- και καθόλου δε μας άρεσε που μας έκλεισαν το σχολείο δια ασήμαντον αφορμή...


Τι να κάνουμε, πήγαμε στα σεμινάρια, αλλά εκείνα έλαμψαν δια της απουσίας νοήματος...


Όχι, δε θα υποστηρίξω ότι οι εκπαιδευτές ήταν ανίκανοι -τέτοιες φασιστικές γενικεύσεις δε με αντιπροσωπεύουν- θα πω όμως ότι δεν έβγαινε νόημα από το σύνολο της σύλληψης, μάλλον γιατί δεν προλάβαιναν να νοηματοδοτήσουν έστω και τυπικά μια φούσκα που στόχο είχε εξαρχής την ανάληψη σε ρευστό...


Και γυρίσαμε στο σχολείο, μας πήραν και συνέντευξη θυμάμαι, ακόμα περιμένουμε να μάθουμε το δια ταύτα...


Στο μεταξύ μια καινούργια σχολική χρονιά σκάει μύτη.


Θα συστηθούμε ξανά, θα εξηγήσουμε, ξεναγήσουμε, συζητήσουμε, πάλι...


Δεν με κουράζει, ούτε το βρίσκω δευτερεύον, ίσα-ίσα... Αλλά να, είναι που του χρόνου θα έρθουν άλλοι, κι ό,τι κάναμε θα ταξιδέψει γι' αλλού...


είναι που οι άνθρωποι αυτοί βιώνουν ένα άλλο σχολείο από το δικό μου, ενώ μπαίνουν στις ίδιες τάξεις και έχουν τους ίδιους μαθητές...


είναι που κάθε Ιούνιο ρίχνουν τις σκηνές τους και δεν ξέρουν πού και μερικές φορές αν θα κατασκηνώσουν του χρόνου...


είναι που έχουν κι αυτοί παιδιά ή που δεν τολμούν να κάνουν ή που είναι μόνοι και ταξιδεύουν τον εαυτό τους σε μια κινούμενη εξορία...


είναι που ιδρώνουν να μάθουν ΟΛΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ενός σχολείου...


είναι που δε ριζώνουν ούτε για έναν χρόνο, αφού περιφέρονται από αίθουσα σε αίθουσα και δεν προλαβαίνουν να δημιουργήσουν δεσμούς και σχέσεις...


Αν εμείς οι δάσκαλοι χρειαζόμαστε πολύ κουράγιο και τόλμη για να σταθούμε όρθιοι, οι άνθρωποι των ειδικοτήτων χρειάζονται πολύ περισσότερα από αυτό και ντρέπομαι που το λέω δημοσίως, αλλά δε θα ήθελα να είμαι στη θέση τους...


Εσύ;

η Νάση Πετριτσοπούλου
είναι εκπαιδευτικός

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου