Ας κάνουμε κάτι άλλο... ας παίξουμε !!!

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

Σερφάροντας στα ρηχά να βρω καμιά τοπική είδηση βρήκα αυτό το άρθρο. Μου άρεσε ο τρόπος που ξεκίνησε, αλλά κι αυτός που τελείωσε (ποιητικά και τραγουδιάρικα)...

Παρακάμπτοντας τα υπόλοιπα βγάζει κανείς συμπεράσματα στα γρήγορα -χωρίς χρονοτριβές- αναλαμβάνοντας υψηλό ρίσκο να κάνεις λάθος.

Πέρα όμως από τους στίχους του Αγγελάκα, βρήκα μια ενδιαφέρουσα γραφή, αλλά και προσεγγίσεις σε θέματα που απασχολούν την καθημερινότητα σχεδόν κάθε ελληνικής οικογένειας.

Ομολογώ ότι με ψιλοχάλασε κάπου στη μέση - εκεί που και ο ίδιος ο αρθρογράφος ομολογεί ότι "από αλλού το ξεκίνησα, αλλού το πήγα".

Δεν με χάλασε που το πήγε αλλού, αλλά επειδή -θεωρώ ότι- έχασε το στόχο ταυτίζοντας τους "κερδισμένους" με αυτούς που θέλουν να τ' αλλάξουν όλα, βγάζοντας από το κάδρο αυτούς που πράγματι είναι κερδισμένοι (και που κι αυτοί θέλουν να τ' αλλάξουν όλα - προς το χειρότερο για εμάς βέβαια)...

Όχι, όχι... δεν με χάλασε επειδή είμαι κι εγώ ένας από τους αιώνιους διαδηλωσάκηδες ή μουτζαχεντίν ή όπως θες πες.

Με χάλασε που ο αρθρογράφος - ενώ έχει μια σωστή προσέγγιση στο πρόβλημα- νομίζει ότι μόνο αυτός στα νιάτα του πήγαινε κινηματογράφο ή έπαιζε μπάσκετ.

Και με χάλασε περισσότερο, επειδή περνάει από το μυαλό  μου ότι πολύς κόσμος εμάς που είμαστε βουτηγμένοι "σε κόμματα ή επιτροπές", μας έχει για μονόχνωτους, μας θεωρεί άτομα κολημένα που δεν έχουμε ζωή προσωπική, που δεν έχουμε ενδιαφέροντα, που ως νέοι-νέες δεν μας γιάλισε ποτέ μια γκόμενα-ένας γκόμενος.

Θεωρώ ότι αν δίνουμε τέτοια εικόνα στην κοινωνία, αυτό είναι πολύ κακό.

Και καταλήγω ότι μεταξύ μας -πράγματι- υπάρχουν και κάποιοι-κάποιες που έχουν αλλοτριωθεί από την κομματικοποίηση κι από μια ιδιότυπη πολιτική και δίνουν μια εικόνα που μας απεικονίζει όλους.

Καταλήγω επίσης ότι κάποιοι-κάποιες απ' αυτούς και αλαζονικά φέρονται, και δεν πέρασαν ποτέ από τον ΟΑΕΔ... ούτε ποντάρισαν ποτέ σε κάποια κατοστάρικα "κοινωνικού μερίσματος".

Βέβαια, επειδή γνωρίζω κάποιες τέτοιες περιπτώσεις, ομολογώ ότι δεν τους θεωρώ "κερδισμένους", αλλά οπωσδήποτε δεν είναι και χαμένοι με την έννοια του επιδοματούχου ή του κοινωνικομερισματούχου.

Έχουν όμως σήμα ισχυρό, γι' αυτό οι "απ' έξω" νομίζουν πως όποιος κινείται κι αγωνίζεται, είναι αλοτριωμένος από την "ιδέα" ή τον "αρχηγό" και -άρα- ούτε κινηματοφράφο πάει, ούτε μπάλλα παίζει, ούτε ερωτεύεται.

Ακούω τώρα στις ειδήσεις ότι ο Λυκούδης -που καλά τον γνώριζε μόνο η κομματική καρέκλα που επί τόσες δεκαετίες ζέσταινε ο κώλος του- φεύγει και από τη ΔΗΜΑΡ (τελικά πιο δεξιά παθαίνεις)...

Περνάνε από το μυαλό μου τόσα και τόσα πρώην στελέχη της Αριστεράς που γίνανε πρώην...

Σκέφτομαι ότι οι "απ' έξω" μια χαρά θυμούνται τους πρώην κι ας είναι οι τελευταίοι τόσες δεκαετίες φευγάτοι.

Μελαγχολώ που τους πολλούς δεν θα μας θυμούνται ούτε την επόμενη από τη μέρα που θα "κερνάμε ούζα και κονιάκ στο καφενείο".

Αλλά τι τα θες, τι τα γυρεύεις... Τώρα προτεραιότητα έχει η κυβέρνηση της Αριστεράς.

*** * ***

Τα παραπάνω τα διάβασα δυο τρεις φορές και -παρά τον αισιόδοξο και ευκταίο στόχο στο τέλος- μου άφηναν μια πικρή γεύση. Γιατί καταλαβαίνω ότι για να τον πετύχουμε πρέπει να αλλάξουμε τους πολιτικούς συσχετισμούς - να τους φέρουμε πιο κοντά στους κοινωνικούς. Αλλά για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να αλλάξουμε και τους εντός των κινημάτων και αριστερών κομμάτων συσχετισμούς. Σε κάθε περίπτωση να κάνουμε το δικό μας σήμα πιο ισχυρό από αυτό του Λυκούδη και του κάθε λιγούρη.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι πρέπει να κάνουμε πιο ελκυστική την επανάσταση, αλλά αυτό από μόνο του δεν διαφέρει από το "νέο κύμα ριζοσπαστικοποίησης" του Λαφαζάνη. Κι αφού δεν τα κατάφερε αυτός, γιατί να το πετύχουμε οι άλλοι;

Ας κάνουμε λοιπόν κάτι άλλο. Ας παίξουμε περισσότερο μπάλλα, ας αφήσουμε το αυτοκίνητο κι ας πάρουμε το ποδήλατο παρέα με τους άλλους, ας πάμε πιο πολύ στα σινεμά της γειτονιάς μας, ας περνάμε πιο τακτικά απ' το καφέ ή το καφενείο, ας κεραστούμε περισσότερες ρακές, ας φτιάξουμε τα δικά μας στέκια έτσι που νάναι ολονών, ας ερωτευτούμε ελεύθερα και φανερά, ας θάψουμε τα δήθεν και τον καθωσπρεπισμό που οι ίδιοι τ' αφήσαμε να μας πνίγουν.

Κι επειδή μόνο μ' αυτά θα μοιάζουμε με τους "απ' έξω" που μας κρίνουν χωρίς καν να γνωρίζουν... ας κάνουμε την επανάσταση που έχουμε μέσα μας πιο πλατιά και πιο εκρηκτική...

Απ' αυτά κανένα από μόνο του δεν αρκεί... Όλα μαζί όμως, τα μπορούμε!

Δεν πειράζει που δε σου `ρθε η ζαριά

τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα.

Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά…

ο χαμένος τα παίρνει όλα.»

του Αλέξανδρου Οικονομίδη

Καλά τα λέει ο Γιάννης Αγγελάκας, κόντρα στη λογική και τον καθωσπρεπισμό της εποχής μας.

Περνάς από τον ΟΑΕΔ. Ουρές ατέλειωτες να περιμένουν να ανανεώσουν την κάρτα. Κάποιοι ελπίζουν στο επίδομα. 360 Ευρώ, 360 ανάσες για να βγει ο μήνας.

Και να περιμένεις την απάντηση στην αίτηση για το «κοινωνικό μέρισμα». Να τα βασίζεις όλα σε 500 Ευρώ. Σε 300 Ευρώ. Σε 200, σε 100… όσο πάει βρε αδερφέ.

Και ο άλλος να περιμένει το τάλιρο από καμιά γιαγιά ή κανένα θείο για να πάει για καφέ, να χαθεί μέσα στους άλλους, να μιλήσει για μπάλα, για τον Μαρινάκη που τους πουλάει όλους, για τον Αλαφούζο που τουϊτάρει, για την ΑΕΚ που επιστρέφει…

Και εδώ στο γαλατικό χωριό της Ηλιούπολης, της πόλης του ήλιου και του πράσινου, της πόλης την οποία αντικρύζει ο ήλιος μόλις ξεπροβάλει από τον «Τρελό» μια από τα ίδια.

Περνάω την πλατεία και βλέπω όλο αυτό τον κόσμο να βρίσκεται σε κίνηση, να συζητά, να γελάει, να αγχώνεται, να εκνευρίζεται, να ζει. Να ζει;

Εκεί που πίστευες πως μας έθαψαν ζωντανούς, βλέπω ζωή. Ή μήπως όχι;

Μήπως είμαστε οι χαμένοι και τα παίρνουμε όλα; Ή απλά χαμένοι και δεν παίρνουμε τίποτα;

Στον αντίποδα των «χαμένων» οι «κερδισμένοι». Άνθρωποι χωμένοι μέχρι το λαιμό στα κόμματα, σε επιτροπές, μουζαχεντίν της «Ιδέας», του «Αρχηγού». Άνθρωποι βουτηγμένοι στην αλαζονεία, θαρρείς πως γεννήθηκαν μέσα σε αυτή.

Αυτό που δεν κατάλαβα μες στην κρίση, είναι πως αυτοί που και καλά θέλουν να τα αλλάξουν όλα δεν έχουν αλλάξει τίποτα στον εαυτό τους. Πτωχεύσαμε, διαλυθήκαμε και για κάποιους δεν άλλαξε ΤΙΠΟΤΑ. Και είναι οι ίδιοι που μας λένε ότι θέλουν να τα αλλάξουν ΟΛΑ. Οι ίδιοι είτε σε εθνικό, είτε σε τοπικό επίπεδο.

Η κοψιά τους συγκεκριμένη. Καμικάζι της εκάστοτε κομματικής γραμμής, «δραστηριοποιημένοι» από νεαρή ηλικία – αδυνατώ να χωνέψω ότι την εποχή που εμένα με ενδιέφερε να παίζω μπάσκετ και να βλέπω ταινίες του Ταραντίνο εκείνοι ξεκινούσαν την πορεία προς την κομματική δόξα. Αυτοί λοιπόν είναι εδώ, θα’ναι εδώ και δεν πρόκειται να φύγουν ποτέ. Γιατί αυτοί που μιλούν για μεταρρύθμιση, είναι οι ίδιοι που συνάμα την φοβούνται σαν το διάολο. Κερδισμένοι πριν την κρίση, κερδισμένοι και μέσα στην κρίση.

Από αλλού το ξεκίνησα, αλλού το πήγα. Μπορεί οι στίχοι στην αρχή του κειμένου να ακούγονται αντιφατικοί, ειδικά αν τους διαβάζει κάποιος από τους «κερδισμένους».

Θα κλείσω όμως με έναν άλλο στίχο από το ίδιο τραγούδι… Αφιερωμένο στους «χαμένους»:

«Το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά

όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα.»

- See more at: http://ilioupoligiaolous.gr/index.php/%CF%80%CE%B9%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%87%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B1/%CE%BF-%CF%87%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%BF%CE%BB%CE%B1-%E2%80%93-%CE%AE-%CE%BC%CE%B7%CF%80%CF%89%CF%83-%CE%BF%CF%87%CE%B9.html#sthash.f8y7eHGh.dpuf