Όσο η επέτειος πλησιάζει

γράφει η Λουκία Σουγιά

Ποιοι είν' αυτοί οι άνθρωποι; Ποιοι είναι αυτοί που εξομοιώνουν το Πανεπιστήμιο της Αθήνας με συγκέντρωση νεο-ναζί, όπου αν δεν "εγέρθουτου", είναι "έξω ρε"; Ποιος τούς έδωσε το πράσινο φως για να συμπεριφέρονται σε φοιτητές, νέα άτομα και μελλοντικούς επιστήμονες, σαν να 'ναι ανδράποδα; Ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα; Και με το "ποιος" εννοώ τις αρχές και τις αξίες που επικρατούν.

Αν ο πρύτανης του μεγαλύτερου Πανεπιστημίου αποφασίζει -χωρίς καμιά προειδοποίηση- να κλείσει τη Νομική Σχολή, αφήνοντας φοιτητές που προσήλθαν για την ορκωμοσία τους (!) εκτός νυμφώνος και αντιμέτωπους -ακούσατε, ακούσατε- με ΜΑΤ, τί άλλο περιμένει αυτή τη χώρα;

Αν όσοι κλήθηκαν να υπερασπιστούν την ελευθερία του λόγου και της διακίνησης των ιδεών, που κατεξοχήν ενισχύει ο χώρος του Πανεπιστημίου, είναι αυτοί που αντιπαρατάσσουν στη διαμαρτυρία κλειστές πόρτες και καταστολή, τί ισχύει πια στην Ελλάδα του 2014; 

Έχουμε όλοι την αίσθηση ενός ακυβέρνητου καραβιού σε φουρτουνιασμένη θάλασσα, με καπετάνιους άτομα που προκειμένου να αποφύγουν την "ανταρσία στο Μπάουντι" είναι έτοιμοι να δημιουργήσουν προβοκάτσιες τύπου Φορτσάκη, να χτυπήσουν νέους που ειρηνικά διαμαρτύρονται, να κυβερνήσουν με νομοθετικά διατάγματα, να ξεπουλήσουν δημόσια και άρα κοινόχρηστη περιουσία, να καταλύσουν δηλαδή το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας. Που ορίζει ξεκάθαρα ότι το δημόσιο είναι κοινόχρηστο και, άρα, δεν ξεπουλιέται. Που ορίζει ξεκάθαρα ότι τα νομοθετικά διατάγματα είναι μέτρο έκτακτο και άρα πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ. 

Μετά την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα και την ίδια την ύπαρξη της εργασίας, στην υγεία και τα ασφαλιστικά κεκτημένα, σειρά φαίνεται να έχει η παιδεία. Όλα βορά σε ξενόφερτες επιταγές, που προασπίζεται μια χούντα με λευκά κολάρα, που ελέγχει κάθε μορφή πληροφόρησης.

Παρακολούθησα μέσω διαδικτύου την "κάλυψη" της συνέντευξης του χτυπημένου (στις 13-11-14) φοιτητή από το κανάλι "mega". Σχεδόν ακούγαμε τη φωνή στο ακουστικό του παρουσιαστή να του τονίζει πως έπρεπε να λέει ότι ο φοιτητής "ισχυριζόταν" ότι τον χτύπησαν -λες και ήταν ποτέ δυνατό να είχε μπλέξει σε καυγά ή να είχε αυτοτραυματιστεί. Το "ρεπορτάζ" πρέπει να διήρκεσε το πολύ 2 πανικόβλητα λεπτά. Αρκετά όχι για να δώσουν βήμα στην ελευθερία του λόγου και να συμβάλλουν στο σχηματισμό άποψης, αλλά για να παρουσιαστεί μια εικόνα ασαφής των νέων που διαμαρτύρονται και "ισχυρίζονται" ότι τούς χτυπάνε τα ΜΑΤ. 

Ο παππούς με τη πιτζάμα μπορεί να κλείσει την τηλεόραση καθησυχασμένος ότι κάνει το καθήκον του για τη σωτηρία της χώρας, όταν υποστηρίζει αυτούς που "με σταθερό χέρι" μάς οδηγούν στο δρόμο της ανάπτυξης. Μόνο που το χέρι κρατάει γκλομπ... Μόνο που η ανάπτυξη δεν βάζει σε σπίτια, μαγαζιά κι επιχειρήσεις λουκέτα...

Δε βαριέσαι -μέχρι να καεί η δικιά μας αυλή, έχουμε χρόνο. Άλλωστε, το είπε κι η τηλεόραση: οι φοιτητές είναι τρομοκρατικά στοιχεία. Πάσα ομοιότης με δηλώσεις κατά τη διάρκεια της επταετίας -για τους φοιτητές του Πολυτεχνείου το '73, ας πούμε- είναι εντελώς, μα εντελώς συμπτωματική.

Κι όποιος ξεχνάει την ιστορία του, παππού με τη πιτζάμα, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει...

(οι φωτογραφίες είναι του Μάριου Λώλου, από τα συλλαλητήρια των φοιτητών στις 13 & 14/11/14).