Η ταινία "Αντίο Λένιν" στο Αυτοδιαχειριζόμενο πρ. Κάμπινγκ Βούλας, την Παρασκευή 9 Ιανουαρίου

Η ταινία του του Wolfgang Becker " Αντίο  Λένιν - Good Bye Lenin" θα προβληθεί την Παρασκευή 9 Ιανουαρίου στις 8.30 το βράδυ στο  Αυτοδιαχειριζόμενο πρ. Κάμπινγκ της Βούλας.

Η προβολή γίνεται στο κτίριο που βρίσκεται δίπλα

στην είσοδο των πεζών και η είσοδος είναι δωρεάν. 

Σκηνοθέτης: Wolfgang Becker

Πρωταγωνιστούν: Daniel Brühl, Katrin Saß, Chulpan Khamatova, Maria Simon, Florian Lukas

Υπόθεση:

Η υπόθεση της ταινίας, μιλά για έναν έφηβο που αναγκάζεται να «ξαναχτίσει» το τοίχος του Βερολίνου έξι μήνες μετά την πτώση του το 1989, προκειμένου να προστατεύσει την ασθενική μητέρα του που πέφτει σε κώμα λίγο πριν την ένωση Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας και ξυπνάει 8 μήνες μετά, όταν ο καπιταλισμός έχει μπει για τα καλά στη ζωή των κατοίκων του Ανατολικού Βερολίνου. Οι γιατροί προειδοποιούν το νεαρό ότι κάθε είδους συγκίνηση μπορεί να είναι μοιραία για την ευαίσθητη υγεία της μητέρας του (που ταυτόχρονα είναι αφοσιωμένη Κομουνίστρια).

Έτσι, ο γιος της προσπαθεί να κρύψει την είδηση της κατάρρευσης του τείχους και να δημιουργήσει ένα κλίμα Ανατολικής Γερμανίας στο διαμέρισμα όπου ζουν, πετώντας τα καπιταλιστικά σύμβολα της Δυτικής Γερμανίας και αποκρύπτοντας επιμελώς τη νέα πραγματικότητα της χώρας απ’ τη μητέρα του. Ο ψυχρός πόλεμος συνεχίζει να υφίσταται στο μικρό διαμέρισμα της οικογένειας…

Τα 5,7 εκατομμύρια Γερμανών θεατών που την παρακολούθησαν καθώς και το γεγονός της διανομής της σε περισσότερες από 30 χώρες (πράγμα σπάνιο για ευρωπαϊκή ταινία) μπορούν εύκολα να εξηγηθούν, αφού έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που συνδυάζει πολλές αρετές και μάλιστα βλέπεται ιδιαιτέρως ευχάριστα, χωρίς να της λείπουν οι προβληματισμοί γύρω από την κατάσταση που διαμορφώθηκε στη Γερμανική πρωτεύουσα μετά την πτώση του τοίχους.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας Wolfgang Becker αποφεύγει την εύκολη -«χολιγουντιανή»- λύση της εξύμνησης του καπιταλισμού και παρουσιάζει χωρίς να παίρνει καταρχήν θέση υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς την μετά την πτώση κατάσταση: Με ένα νεανικό ενθουσιασμό για το καινούργιο κι ελπιδοφόρο (όσο κι αν στην πραγματικότητα δημιούργησε τεράστιες κοινωνικές

ανισότητες μεταξύ των κατοίκων των δυο πλευρών) άνοιγμα στη Δύση και έναν πιο ώριμο προβληματισμό κι επιφυλακτικότητα (ακόμα και άρνηση της νέας ή νοσταλγία για την προηγούμενη κατάσταση) για τις ειδικές συνθήκες που δημιουργήθηκαν μετά την κατάρρευση του «ανατολικού μπλοκ».

Το σενάριο της ταινίας είναι γεμάτο κωμικές στιγμές που παρά το γλυκόπικρο κλίμα που κυριαρχεί, προσφέρουν άφθονο γέλιο και διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή απ’ το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Η σεναριακή και σκηνοθετική πένα του Becker είναι ιδιοφυής και απολαυστική. Μέσα απ’ τις σκηνές που ο γιος της οικογένειας Alexander (Daniel Brühl) προσπαθεί να αποκρύψει την αλήθεια απ’ τη μητέρα του Christiane (Katrin Sass) και να εξηγήσει τα ανεξήγητα (τον δυτικό ραδιοφωνικό σταθμό που ακούγεται στο διαμέρισμα του Ανατολικού Βερολίνου, το τεράστιο διαφημιστικό πανό της Coca Cola, τα δυτικά αυτοκίνητα στους δρόμους κ.ά.), ο Becker περνά τα δικά του μηνύματα που είναι σαφέστατα πολιτικά. Ο κόσμος που σκηνοθετεί ο Alexander για την μητέρα του, δεν είναι ούτε ο Δυτικός καπιταλιστικός, ούτε και ο Ανατολικός κομμουνιστικός πριν την κατάρρευση. Είναι ο κατά τη γνώμη του Becker ιδανικός κόσμος που δανείζεται τα καλύτερα στοιχεία των δυο διαφορετικών πλευρών προκειμένου να δημιουργήσει τις ιδανικές συνθήκες. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια αποστειρωμένη, άχρωμη και άγευστη κομεντί αμερικανικού τύπου και αυτό μας κερδίζει απ’ την πρώτη στιγμή.

Η απολαυστικότερη σκηνή της ταινίας, εκείνη που το άγαλμα του Λένιν ίπταται πάνω από τους δρόμους του Βερολίνου κρεμάμενο από ένα ελικόπτερο, πέρα απ’ την μεγάλη εικαστική αξία της, είναι γεμάτη συμβολισμούς, μια ακόμα απόδειξη της ευφυΐας του καταπληκτικού Good Bye, Lenin!.

Στο πολύ καλό αποτέλεσμα, συντελούν οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, εκ των οποίων θα ήταν παρακινδυνευμένο να ξεχωρίσουμε κάποιους συγκεκριμένους, απ’ τη στιγμή που όλοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Ωστόσο, ο Daniel Brühl λόγω του χαρακτήρα που υποδύεται (η κάμερα είναι στραμμένη την περισσότερη ώρα πάνω του, ενώ έχει συμμετοχή σχεδόν σε όλες τις σκηνές και αποτελεί τον βασικό παράγοντα εξέλιξης της πλοκής) και η Katrin Sass λόγω της ασθενικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η Christiane Kerner (η μητέρα της οικογένειας), πιθανόν να βρίσκονται ένα «κλικ» πιο πάνω απ’ τους υπόλοιπους ηθοποιούς του καστ.

Τέλος, τα εντυπωσιακά πλάνα της πόλης του Βερολίνου που επιμελήθηκε ο Martin Kukula και η άλλοτε χαρούμενη, άλλοτε μελαγχολική αλλά πάντα όμορφη μουσική του Yann Tiersen (Amelie), βάζουν την τελευταία πινελιά σε μια ούτως ή άλλως μεγάλης κινηματογραφικής αξίας ταινία που επαναφέρει στο προσκήνιο το σύγχρονο Γερμανικό σινεμά και θέτει επιτέλους ερωτήματα για κάτι διαφορετικό απ’ τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αναμφίβολα η σύγκριση του Good Bye, Lenin! με το άνευρο και άγευστο (επίσης Γερμανικό) Nowhere In Africa, περσινό Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας που πραγματεύεται για πολλοστή φορά το δράμα των Εβραίων επί Χίτλερ, είναι αδύνατη. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι τελείως διαφορετικό και πολλές κλάσεις ανώτερο, που μόνο αν προταθεί για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας ή έστω πρωτότυπου σεναρίου θα ανυψώσει εν μέρει το κύρος ενός θεσμού που… δεν ξέρει τι του γίνεται...

Πηγή & περισσότερα: www.cine.gr