Από το μαύρο του θανάτου και των λουκέτων... στη νίκη της ζωής και την ελπίδα της ανατροπής

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

Καλή χρονιά σε όσους πασχίζουν κι αξίζει να την έχουν! και φαντάζομαι ότι καταλάβατε. Δεν πρόκειται να σεβαστώ τις "μέρες πού 'ναι". Δεν έπιασα πρωτοχρονιάτικα την πένα για να χαϊδέψω αυτιά - κι όποιος με γνωρίζει...

κατανοεί τι ο γράφων εννοεί.

Δεν θέλω να κάνω ανασκόπηση ή επισκόπηση ούτε ν' αποφύγω τα μελλούμενα. Δεν μπορώ να αγνοήσω όμως ότι η χρονιά έφυγε με δύο ναυάγια: ένα των ανθρώπων στα παγωμένα νερά της Αδριατικής κι ένα των μισανθρώπων του μνημονιακού μπλοκ εξουσίας στην παγωμένη Αθήνα της αιθαλομίχλης.

Κι αν από τη μια το μυαλό και η καρδιά μου είναι σε όσους επέβαιναν στο Norman Atlantic, πετάω τη σκούφια μου για την  κοινοβουλευτική ανατροπή της μνημονιακής συγκυβέρνησης. Επειδή ακριβώς αυτή η κυβέρνηση -αλλά και οι προηγούμενες- πριν βουλιάξει η ίδια, συνειδητά έριξε στα βράχια την Ελλάδα και μια ολόκληρη κοινωνία.

Το ζητούμενο βέβαια δεν είναι τα συναισθήματά μας από το ναυάγιο της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, αλλά να αναλογιστούμε κατά πόσο αυτή ήταν ωφέλιμη για την κοινωνία στο σύνολό της, ποιους αφορά θετικά ή αρνητικά και -άρα- ποιοι θα προστρέξουν για να το ρυμουλκήσουν.

Επειδή βέβαια καλό είναι να μην τα ρίχνουμε όλα στης λήθης το πηγάδι, ας θυμηθούμε ότι η εν λόγω κυβέρνηση προέκυψε με τη συμμετοχή και τρίτου εταίρου μέσα από πολλά ψέματα και αθετήσεις υποσχέσεων προς τους ίδιους τους ψηφοφόρους των τριών κομμάτων. Οι ίδιοι, Σαμαράς-Βενιζέλος-Κουβέλης, άλλα υποσχέθηκαν προεκλογικά, άλλα διακήρυξαν ως προγραμματικές δηλώσεις και άλλα έπραξαν σε βάρος ολόκληρης της κοινωνίας, ομού μετά των ψηφοφόρων τους -για να μην ξεχνιόμαστε. Παρέμειναν πιστοί βέβαια σε όσα βασικά τους υπαγόρευε η τρόικα και οι δανειστές.
 

Κι αν το 2012 ήταν η χρονιά του μουδιάσματος μετά την αναποτελεσματικότητα των μεγάλων κινημάτων των πλατειών, το 2013 ήταν η χρονιά που σφραγίστηκε από το μαύρο του θανάτου και των λουκέτων.

Το μαύρο από τη στυγνή δολοφονία του Παύλου Φύσσα φώτισε κι άλλες δολοφονικές επιθέσεις, αλλά και "ανεξιχνίαστες" δολοφονίες μεταναστών. Το μαύρο από τους θανάτους των φοιτητών ελέω μαγκαλιών έφερνε στην επιφάνεια και τις αιτίες των συνεχιζόμενων αυτοκτονιών που τα ΜΜΕ ακόμα και σήμερα κρύβουν κάτω από το χαλί. Το μαύρο από το κατέβασμα των διακοπτών της ΕΡΤ θύμιζε όσους έλεγαν ότι τα αντικοινωνικά μέτρα δεν ήταν δυνατόν να εφαρμοστούν χωρίς περιστολή της δημοκρατίας και των στοιχειωδών δικαιωμάτων. Το λουκέτο στο ραδιομέγαρο ήταν ο προπομπός για την επίθεση και στα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα που ήδη έβαζαν τα δικά τους λουκέτα, αλλά μέχρι τότε κυρίως λόγω της αφαίμαξης των εισοδημάτων των μισθωτών και συνταξιούχων - πλέον ο ΕΝΦΙΑ ήταν η χαριστική βολή και για τις κοινωνικές ομάδες που τόσα χρόνια αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά και τα υποζύγια του συστήματος.

Ο Παύλος δεν ήταν μετανάστης, οι φοιτητές δεν ήταν αναρχικοί, όσοι πάγωναν το χειμώνα δεν ήταν μόνο αριστεροί, η ΕΡΤ δεν ήταν κανάλι της Αριστεράς, στα ζητήματα της δημοκρατίας δεν είναι ευαισθητοποιημένοι μόνο οι αριστεροί, στους μικρομεσαίους μόνο η Αριστερά δεν ηγεμόνευε, οι πλειστηριασμοί δεν είναι έργο των κομμουνιστών.

Η αντικοινωνική και χωρίς άλλες διακρίσεις -παρά μόνο στεγνά ταξικές- επίθεση στην κοινωνία συνεχίστηκε και το 2014 και τίποτε πλέον δεν δείχνει ότι η ανακάλυψη του τάφου στην Αμφίπολη μπορεί να σώσει την ακροδεξιά συγκυβέρνηση. Ούτε τα αναχώματα με ποτάμια και ελιές απέτρεψαν την καθαρή νίκη της Αριστεράς στις ευρωεκλογές και στην Περιφέρεια Αττικής - παρότι το διεφθαρμένο σύστημα διατήρησε την εξουσία σε μεγάλο μέρος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Τα καλά νέα όμως άρχισαν τον Δεκέμβρη. Προμήνυμα ήταν η ζωή που κέρδισε ο Νίκος Ρωμανός που σηματοδότησε το πέρασμα από το μαύρο του θανάτου και των λουκέτων στη νίκη της ζωής και την ελπίδα της ανατροπής. Το πολιτικά αποτρόπαιο πρόσωπο του Σαμαρά φάνηκε καθαρά στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να συμμαχήσει ακόμα και με τους νεοναζί προκειμένου να αποφύγει τις εκλογές και τη συνακόλουθη συντριβή του.

Η επιστράτευση του ντόπιου μιντιακού κρατικοδίαιτου κατεστημένου που κατασπάραξε τις επιδοτήσεις και τα κρατικά ταμεία, οι δήθεν "αθώες"

παρεμβάσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων που καταδυναστεύουν τους δικούς τους λαούς, η ανάδειξη για άλλη μια φορά του τρόμου ως μέσου επιβολής στη σκέψη των πολιτών... δεν βρήκαν ευήκοα ώτα ούτε καν στους πρώην βουλευτές τους.

Οι τελευταίες μέρες του χρόνου που έφυγε ήταν σημαδιακές. Οι πρώτες αυτού που μπήκε είναι ελπιδοφόρες. Αν παραδοσιακοί γαλάζιοι και πράσινοι βουλευτές δεν υπέκυψαν στους εκβιασμούς και το φόβο που εξαπέλυσε ο ακροδεξιός εσμός... γιατί να υποκύψει ο πρώην ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ ψηφοφόρος που κι αυτός υφίσταται τον αρμαγεδώνα της πρώην δικής του παράταξης!

Δυόμισι-τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, ο Αγαμέμνων θυσίασε την κόρη του με πρόσχημα την απελευθέρωση της Ελένης. Ούτε η Ιφιγένεια έζησε, ούτε η Ελένη γλίτωσε τον βιασμό από τον ψυχάκια βασιλιά.

Σήμερα ο Σαμαράς εκβιάζει να συνεχίσει τον επαναλαμβανόμενο βιασμό της κοινωνίας και απαιτεί από τους Έλληνες να ξαναθυσιάσουν τη συνείδησή τους -μαζί και τη δημοκρατία- στην κάλπη της 25ης του τρέχοντος μηνός, με μία και μοναδική υπόσχεση: να είναι αυτός που θα ολοκληρώσει κατά τον έσχατο βιασμό, γιατί αλλιώς η κοινωνία κινδυνεύει να συναντηθεί στο δάσος με τον Κακό το Λύκο...

Όμως όλα τα παραμύθια έχουν ένα τέλος...

Κι αν ο Οδυσσέας αποδείχτηκε πολυμήχανος δεν ήταν τόσο επειδή άλωσε την Τροία, αλλά κυρίως επειδή έφτασε στην Ιθάκη περνώντας από Συμπληγάδες, Κύκλωπες, Λαιστρυγόνες, Κίρκες...

Ο Οδυσσέας όμως έφτασε γιατί -περνώντας από τις Σειρήνες- έβαλε την τσίχλα στα αυτιά και όχι στο μυαλό.

ατίθαση σκέψη