Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Αγία Παρασκευή Ελληνικού-Αργυρούπολης: η εκδήλωση του Συλλόγου "Πρόοδος" για τη Μέρα της Γυναίκας

Με πολύ κέφι γιόρτασαν οι γυναίκες της Αγίας Παρασκευής Ελληνικού-Αργυρούπολης τη Μέρα της Γυναίκας.

Όμως εκτός από κέφι και χορό, στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο τοπικός πολιτιστικός σύλογος "η πρόοδος" είχαν και αναγνώσεις.

Η Στέλλα Ρήγα-Λεμπέση διάβασε από βιβλίο της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου το παρακάτω απόσπασμα:

"Είμαι κι εγώ μια γυναίκα σαν όλες εσάς. Σε πολύ νεαρή ηλικία, έχασα τον άνδρα μου. Κι έμεινα πίσω θυμωμένη, ερωτευμένη, απογοητευμένη, με δύο μωρά και μια μητέρα που την φρόντισα επί δέκα χρόνια χωρίς να την έχω στείλει σε θλιβερά γηροκομεία. Δύσκολα χρόνια με γεύσεις πικρές στο στόμα.

Έπρεπε να βγω στη δημοσιά, όπως έλεγε ο πατέρας μου, να αποδείξω ότι είμαι γυναίκα με σάρκα και οστά. Ζωή και ελπίδα μαζί, ένα κουβάρι. Προχώρησα όμως, έγινα κοινωνική, δούλεψα και δουλεύω σκληρά.

Μια φορά, ο διευθυντής μου, μου είπε παρουσία των συναδέλφων μου ότι δεν έχω τομή στον εγκέφαλό μου! Εκτοτε χρειάστηκε να αποκτήσω τομή και νάμαι σήμερα μπροστά σας, να σας μιλήσω απ’την καρδιά μου και να σας πω κάτι αληθινό: ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΕΚΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ.

Γι αυτό, οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις μας είναι περισσότερες από τα δικαιώματά μας. Εχει περάσει πολύς χρόνος από την εποχή που βγήκαμε από την σπηλιά και πήραμε στο κατόπι τον άνδρα, πιστεύοντας ότι μπορούμε αν όχι να τον αντικαταστήσουμε αλλά να τον ανταγωνιστούμε.

Σε ποιόν αρέσει η ακινησία; Τη στιγμή που μια ατίθαση έφηβη που λέγεται ζωή κάνει πάρτι ξυπόλητη στα πλακάκια της κουζίνας; Σας αρέσει η φωτογραφία σας στο κάδρο, με ένα προσποιητό μειδίαμα στα χείλη;

Έχω μια πρόταση να σας κάνω. Ελάτε να βγούμε από το κάδρο. Η πρόταση μου δεν αναφέρεται τόσο πολύ στις νέες γυναίκες που έχουν αρπάξει τη ζωή απ τα μαλλιά και το παλεύουν, αλλά στις λίγο μεγαλύτερες, πούχουν μεγαλώσει τα παιδιά τους, που η σχέση τους μέσα στο σπίτι με το σύζυγο είναι επιεικώς μέτρια και που στο κομμωτήριο ξεφυλλίζουν τα μοδάτα περιοδικά, με τα λίφτινγκ και τα μεσημέρια παρακολουθούν τα τηλεοπτικά σκουπίδια.

Λοιπόν η πιο ωραία γυναίκα σήμερα είναι η γυναίκα στα 50 της που θέλει να παρακολουθήσει μαθήματα στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο που θέλει να βγει, να εκτεθεί, να δοκιμαστεί διαφορετικά μακριά από την επιρροή του συζύγου - γιατί υπάρχουν και σύζυγοι που θέλουν τη γυναίκα υποτακτικό πλάσμα στο σπίτι, ναι, ναι, υπάρχουν. Να βρει το θάρρος ν’ανοίξει κουβέντα με την περιπτερού, να αφουγκραστεί τη ζωή, έξω από το σπίτι, μακριά από την τηλεόραση, που ποθεί να μετεξελιχθεί σε ενεργό πολίτη.

Υπάρχουν τρόποι αν πραγματικά το θέλουμε. Εκείνο που προέχει να βρούμε, είναι τρόπους επικοινωνίας. Να δικτυωθούμε, ανάλογα με τις δυνατότητες της γυναίκας και τις εμπειρίες της κάθε μιας μας, με στόχο τη διάχυση των ιδεών, με στόχο την εμπέδωση του νέου ήθους, το οποίο η γυναίκα οφείλει να ξετυλίξει μπροστά μας. Ναι, αυτή ο Βαστάζος της Γης.

Η ενεργοποίηση, λοιπόν, της γυναίκας η οποία μέρα τη μέρα προχωράει, πρέπει να γίνεται με ομαλό τρόπο, όπως π.χ. προηγουμένως: με τη μετακίνηση μας λίγο πιο πέρα από το κάδρο.

Να πείσουμε τους άνδρες ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο, ότι έχουμε κάθε λόγο να συμμετάσχουμε στα κοινά, να καταθέσουμε το λιθαράκι της γνώσης και κυρίως το ένστικτο της γυναίκας- μάνας που νομίζω ότι όμοιο του δεν υπάρχει πουθενά. Να πείσουμε τους άλλους ότι δεν είμαστε προϊόν διαφήμισης, αλλά ούτε και μία τηλεοπτική γλάστρα που την τοποθετούν όπου θέλουν. Ας είμαστε ρεαλιστές κι ας ξαναστήσουμε τους κανόνες του παιγνιδιού. Όχι παλαιομοδίτικα, όχι αναχρονιστικά, όχι βιαστικά και τυχαία.

Μέσα από τη συζήτηση, μέσα από την κοινή δράση. Να βγούμε από τη νιρβάνα που μας στήνουν γύρω μας. Όχι να πολεμήσουμε τους άνδρες. Όποιος λέει τέτοιες κουβέντες, είναι χαμένος από χέρι. Δεν έχουμε καιρό για πολέμους.

Έχουμε λίγο χρόνο να σμίξουμε, να αγαπηθούμε ξανά, να γνωριστούμε μεταξύ μας, να απλώσουμε τα χέρια και να στήσουμε εκείνο το κοινωνικό δίχτυ ασφάλειας που κάθε φορά, θα μας βοηθάει να ξεπερνάμε με σύνεση και υπομονή τις μεγάλες κρίσεις, με γνώμονα την ευθύνη.

Δεν θα κερδίσουμε αλλιώς το σεβασμό της κοινωνίας όλης. Επομένως δεν αρκούν οι μεγάλες κουβέντες. Η σημερινή ημέρα είναι ίσως μια ευκαιρία για μικρές, αλλά ουσιαστικές αναθεωρήσεις. Ας το τολμήσουν όσες θέλουν κι όσες νοιώθουν έτοιμες να δράσουν διαδραστικά σ’ ένα πολυμορφικό πια κόσμο."

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου