Η κριτική που γίνεται στους αμετανόητους καταληψίες - αλληλέγγυους των πανεπιστημίων και των ραδιοσταθμών είναι εκτός τόπου και δικαίως τους πεισμώνει έτι περισσότερο.

Η κριτική θα έπρεπε καταρχήν να στρέφεται απέναντι στους ίδιους τους απεργούς.

Η απεργία πείνας είναι ύστατο μέσο, δεν ξεκινάς με αυτό (εκτός αν είσαι σίγουρος ότι δεν θα σε αφήσουν να πεθάνεις...).

Η απεργία πείνας συνήθως και λογικά αφορά ΑΤΟΜΙΚΑ δικαιώματα, όχι κοινωνικά. Δεν μπορείς λόγου χάρη να κάνεις απεργία πείνας μέχρι τον σοσιαλισμό ή για ευρύτερα νομοθετικά πλαίσια (εκτός αν έχουν ήδη γραφεί και προετοιμαστεί - αλλά τότε γιατί κτυπάς ανοικτές πόρτες;).

Οι αλληλέγγυοι είναι προκλητικοί όσο ποτέ άλλοτε. Φυσικά, ραδιοσταθμοί καταλαμβάνονταν και παλαιότερα, αλλά όχι κάθε μέρα κι άλλος και όχι για 48 ώρες! Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα. Κλέβεις πορτοφόλια για αλληλεγγύη σε απεργούς πείνας; Κλέβεις παγκάρια και βανδαλίζεις εκκλησίες για αλληλεγγύη; Κάνα μπουκάλι ίσως να πετάς, αλλά γκαζάκια και φόκο στα ίδια σημεία, σε γραφεία και στέκια, ξανά και ξανά μέχρι να καούν ολοσχερώς; Ποτέ άλλοτε δεν έχει γίνει αυτό. Δεν έχει ξαναγίνει, γιατί συνήθως οι αλληλέγγυοι ανησυχούν για τις ζωές των συντρόφων τους και φοβούνται την εκδίκηση του κράτους στα σώματα των ομήρων απεργών. Σήμερα, αυτό δείχνει να μην τους ανησυχεί καθόλου. Αδιαφορούν αν προκαλούν την μήνη αντί για την ενημέρωση και την αλληλεγγύη. Γιατί;

Ο ένας λόγος είναι προφανής - ξέρουν ότι οι αριστεροί πάντα διακρίνουν περιπτώσεις. Δεν θα εκδικηθούν έναν κρατούμενο άνθρωπο για την όποια ακρότητα διαπράττει ένας άλλος σύντροφός του. Δεν τσουβαλιάζονται τα δικαιώματα ούτε οι ιδεολογίες για τους αριστερούς.

Εγώ βλέπω επιπλέον άλλους λόγους και αιτίες βαθύτερες, που καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε (είτε συμφωνούμε είτε όχι):

Οι αναρχικοί δεν μιμούνται το δίκαιο και τεράστιο κίνημα του Ρωμανού. Παίρνουν εκδίκηση για την υπόθεση Ρωμανού. Παίρνουν εκδίκηση γι' αυτό που θεωρούν πολιτική εκμετάλλευση για εκλογικούς λόγους από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αισθάνονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (που έσωσε τη ζωή του Ρωμανού) τους χρησιμοποίησε.

Θέλουν εξώθηση των πραγμάτων στα άκρα. Δεν θα βιαζόμουν να πω ότι επεδίωκαν τότε ή επιδιώκουν τώρα νεκρούς. Αλλά αυτό μπορεί να είναι και ασυνείδητο. Όμως, σε πιο συνειδητό επίπεδο, επιδιώκουν τη μάχη σε όλα τα επίπεδα με τον ΣΥΡΙΖΑ ως μέσο επιβίωσης και ως αγώνα ύπαρξης. Αγώνα ύπαρξης, γιατί ο α/α χώρος έχει αυτό που λέμε αυταπάτες φιλικές προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ναι, είναι αλήθεια, το παραδέχονται εμμέσως (π.χ. στην επιστολή Μαζιώτη προς Κ-Βοξ ή στις ηθικές πιέσεις που δέχεται ο Ρωμανός). Το βλέπαμε γύρω μας παντού στις εκλογές. Είναι μια εσωτερική αντίφαση που είναι δυσβάσταχτη ακόμα και για τους ίδιους τους φορείς της, πόσο μάλλον για τους πλέον ακραίους συντρόφους τους. Είναι η ίδια αντίφαση που ταλανίζει τον κόσμο του ΚΚΕ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι μια αντίφαση υπαρξιακή, που μπορεί να διαλύσει όλους τους παραπάνω. Αυτή δημιουργεί την ανάγκη για έναν αγώνα ατταβιστικό, ενάντια σε όλους και όλα, συσπειρώνοντας με κάθε μέσο όσο κόσμο δικό τους μπορούν να μαζέψουν, μέχρι να βρουν ποιος είναι ο σωστός πολιτικός στόχος να κτυπήσουν. Η απειλή όμως που νιώθουν είναι πραγματική και ουσιαστική.

Ζούμε πρωτόγνωρες πολιτικές συνθήκες, για τις οποίες δεν έχουμε ούτε εμπειρία ούτε παραδεδομένη γνώση από το παρελθόν.

Σιγά-σιγά όλοι θα βρουν τον πολιτικό σκοπό ύπαρξής τους.

Η ψυχραιμία με την οποία το αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ βοηθάει πολύ, κανένας άλλος πολιτικός φορέας δεν θα έδειχνε παρόμοια.

Η νομοθέτηση, επιτέλους, έστω των μισών αιτημάτων θα βοηθούσε επίσης πάρα πολύ.

Η ζωή των ανθρώπων και η αξιοπρέπειά τους είναι αδιαπραγμάτευτη, όποια και αν είναι η ιδεολογία ή το αδίκημά τους.

Με αυτά θα νικήσουμε.
 
Γ.Π.

Πηγή: www.avgi.gr