34η μέρα απεργίας πείνας... και ακόμα αναρωτιόμαστε τι μπορεί να γίνει

34 ημέρες μετά, αναρωτιόμαστε όλοι τι μπορεί να γίνει. Αν οι νόμοι αλλάζουν σε μια μέρα ή αν χρειάζεται λιγάκι υπομονή. Αν τα αιτήματα είναι δίκαια και μέχρι πού μπορούν να ικανοποιηθούν.

Αν μια κυβέρνηση της αριστεράς μπορεί να έχει Υπουργό Προστασίας του Πολίτη τον άνθρωπο που με πρωτοσέλιδο θεωρεί «αριστερά του τίποτα» όσους και όσες δεν συμμορφώνονται με τας υποδείξεις…

Πόσο χρόνο ακόμα μας δίνει η ζωή των απεργών να αναρωτιόμαστε;

Πόσο χρόνο ακόμα χρειαζόμαστε για να απαντήσουμε ότι η ανθρώπινη ζωή είναι το μέτρο για να αλλάζουν οι νόμοι, για το μέγεθος της υπομονής, για το δίκαιο των αιτημάτων.

Πώς είναι δυνατό να αναρωτιόμαστε ακόμα, όταν υπάρχουν άνθρωποι που θέτουν όριο την ύπαρξή τους για να γίνει το δίκιο δίκιο, η ζωή ζωή και η αριστερά αριστερά.

Και, τελικά, ας αναρωτηθούμε και κάτι ακόμα: για τι είδους «σωφρονισμό» και «δικαιοσύνη» μιλάμε, για ποιον πολιτισμό, όταν, ακόμα στις μέρες μας, για να διεκδικήσεις το αυτονόητο πρέπει να θέσεις σε όριο την ύπαρξή σου…

Ας γίνει ξεκάθαρο τι πρόκειται να συζητηθεί, πότε θα παρθεί η απόφαση και τι σημαίνει τροποποιήσεις -αντί κατάργησης- στους τρομονόμους. Τουλάχιστον να ξέρουμε πόσο ακόμα χρόνο έχουμε για να αναρωτηθούμε...

Οι γιατροί χθες ανακοίνωσαν την εξής κατάσταση:

«3 Απριλίου 2015. 33η μέρα απεργίας πείνας των πολιτικών κρατουμένων από τους οποίους:

1 στην εντατική

11 στα νοσοκομεία

10 στις φυλακές με ανύπαρκτη και τη στοιχειώδη φροντίδα».

Παρακάτω, η επιστολή-έκκληση του Γιώργου Χαρίση, πατέρα του Φοίβου Χαρίση:

Προς: όλους τους εμπλεκόμενους πολιτειακούς φορείς:

Ως γονέας ενός εκ των απεργών πείνας πολιτικών κρατούμενων, που σήμερα βρίσκονται στην 33η μέρα της απεργίας, κάνω έκκληση προς την κυβέρνηση και κάθε αρμόδιο φορέα να πάρουν άμεσα πολιτικές πρωτοβουλίες για να αρθεί το αδιέξοδο και να σωθούν οι απεργοί από το θάνατο ή από την πρόκληση μη αναστρέψιμων βλαβών σε ζωτικά τους όργανα!

Δυόμιση μήνες από τις εκλογές στις 25 του Γενάρη, όπου ο λαός με την ψήφο του θέλησε να κάνει παρελθόν τη μαύρη περίοδο των μνημονίων, της έντασης του αυταρχισμού και της κρατικής αυθαιρεσίας, και να ανοίξει ορίζοντες για την αναγέννηση της ελπίδας για μια πιο δημοκρατική και δίκαιη κοινωνία, φαίνεται σαν να μην άλλαξε τίποτα στις συνθήκες ζωής στις φυλακές αλλά και στην αντιμετώπιση των πολιτών από τα όργανα του κράτους.

Για κάθε κρατούμενο, που νοσηλεύεται σε νοσοκομείο, λόγω της απεργίας πείνας, έχουν διατεθεί και φυλάσσονται από πολλές δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες αστυνομικών, ασφαλιτών και εξωτερικών φρουρών, όταν την ίδια στιγμή 50 και 100 ασθενείς έχουν έναν νοσοκόμο, όταν Μονάδες Εντατικής Θεραπείας  είναι κλειστές λόγω έλλειψης προσωπικού, και ο κόσμος πεθαίνει, όταν τα νοσοκομεία δεν διαθέτουν ακόμη και τα στοιχειώδη και όταν το υγειονομικό προσωπικό κάνει τα πάντα για να κρατά τα νοσοκομεία ανοιχτά, χωρίς μάλιστα να πληρώνεται τις δεδουλευμένες υπερωρίες, τις εφημερίες και τα νυχτερινά.

Την ίδια στιγμή οι γονείς και οι συγγενείς των κρατουμένων, υφίστανται όχι μόνο ταλαιπωρία αλλά και εξευτελισμό από πολλά εντεταλμένα όργανα της πολιτείας που φρουρούν τους απεργούς πείνας στα νοσοκομεία όπου βρίσκονται, αφού τους υποβάλλουν σε εξευτελιστικό σωματικό έλεγχο, όχι σε ειδικό χώρο, αλλά στο διάδρομο του νοσοκομείου, μπροστά στα μάτια δεκάδων αστυνομικών αλλά και πολιτών. Άλλες φορές πάλι τους κρατούν επί ώρες στην αναμονή επειδή δεν υπάρχει γυναίκα αστυνομικός να κάνει τον σωματικό έλεγχο. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να ζητήσουν  από γυναίκες του νοσηλευτικού προσωπικού να κάνουν εκείνες το σωματικό έλεγχο!!!

Την ύστατη στιγμή, τη στιγμή που η ζωή των παιδιών μας κρέμεται από μία κλωστή, θα ήταν τουλάχιστον οξύμωρο η κυβέρνηση της Αριστεράς να συνδεθεί με θανάτους πολιτικών κρατουμένων, όταν η Αριστερά και κυρίως οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που έχουν την ευθύνη σήμερα της διακυβέρνησης της χώρας, ήταν διαχρονικά, ακόμη και σε δυσκολότερους καιρούς, σταθερά υπέρ των δικαιωμάτων των κρατουμένων, υπέρ μιας πιο δημοκρατικής και ελεύθερης κοινωνίας, υπέρ του εξανθρωπισμού των φυλακών και υπέρ της κατάργησης όλου του τρομολαγνικού νομικού θεσμικού πλαισίου που οικοδομήθηκε στη χώρα μας την τελευταία δεκαπενταετία.

Όλα τα αιτήματα των κρατουμένων απεργών πείνας ήταν προγραμματικές θέσεις του κυβερνώντος κόμματος, και άρα δεν έχει να κάνει τίποτα περισσότερο από την υλοποίηση των προγραμματικών του δεσμεύσεων.

Η λύση μπορεί να δοθεί με την κατάθεση και ταυτόχρονα την εισαγωγή του εν λόγω νομοσχεδίου «Για την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’ και άλλες διατάξεις», για συζήτηση και ψήφιση στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, με την προσθήκη και κάποιων από τα βασικά αιτήματα  των απεργών, όπως την απαγόρευση της βίαιης λήψης και την οριοθέτηση της χρήσης του DNA και την κατάργηση του λεγόμενου «κουκουλονόμου», καθώς και την άμεση απελευθέρωση της μητέρας και της συντρόφου του Γ. Τσάκαλου, γιατί δεν μπορεί σήμερα να ποινικοποιείται, απλά και μόνο η συγγενική και η φιλική σχέση, όταν αυτή δεν συνοδεύεται από ενέργειες και πράξεις που εμπίπτουν στον ποινικό κώδικα.

Τα συνδικάτα, οι μαζικές λαϊκές και κοινωνικές οργανώσεις και όλη η ελληνική κοινωνία πρέπει να γυρίσουν την  πλάτη τους στις φωνές του σκοταδισμού και της συντήρησης και να απαιτήσουν την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων των απεργών πείνας και την προώθηση ριζοσπαστικών - δημοκρατικών αλλαγών που θα ξηλώνουν όλο το μνημονιακό, αυταρχικό και ανελεύθερο καθεστώς που κτίστηκε τα τελευταία χρόνια, με στόχο να μετατρέψουν τη χώρα μας σε πειραματόζωο της Ευρώπης και το λαό μας σε παρία της και ζητιάνο!

Ακολουθεί η δήλωση της Εύης Στατήρη, συντρόφου του Γεράσιμου Τσάκαλου, που βρίσκεται ακόμα κρατούμενη:

Εδώ και 33 μέρες βρίσκομαι στην φυλακή χωρίς να μπορώ να καταλάβω το «γιατί». Το μοναδικό στοιχείο «ενοχής» μου είναι η προσωπική μου σχέση με τον Γεράσιμο Τσάκαλο. Κι όμως αυτό αρκούσε για να βρεθώ στην φυλακή, ως μέλος μάλιστα «τρομοκρατικής οργάνωσης», μαζί με την μητέρα του Γεράσιμου και να μοιραζόμαστε το ίδιο κελί. Ακόμα και όταν ο Εισαγγελέας πρότεινε στο Συμβούλιο που έκανα την προσφυγή, την αποφυλάκισή μου, η απάντηση ήταν αρνητική χωρίς να μου εξηγήσει κανείς το «γιατί». Είναι έγκλημα να στέκεσαι δίπλα στον άνθρωπο σου? Είναι έγκλημα οι προσωπικές - συγγενικές σχέσεις ? 33 ημέρες φυλακή και δεν έχω βρει ακόμα την απάντηση. Όμως πίστευα και θα εξακολουθώ να πιστεύω, παρά την σωματική και ψυχολογική τιμωρία της άδικης προφυλάκισής μου, ότι το να παραμένεις άνθρωπος και να στηρίζεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα είναι πέρα και πάνω από ιδεολογίες και δεν μπορεί να ποινικοποιηθεί.

Από την πρώτη στιγμή ο Γεράσιμος και οι υπόλοιποι άνθρωποι από την Οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, ανέλαβαν την ευθύνη και τόνισαν πως τόσο εγώ όσο και η μητέρα του δεν είχαμε καμία σχέση με την απόδραση που ετοίμαζαν.

Μετά την προφυλάκισή μας και παρά τις αντιρρήσεις μας, οι άνθρωποι αυτοί προχώρησαν σε απεργία πείνας, ζητώντας την αποφυλάκισή μας. 33 μέρες μετά, θεωρώ πως η νομοθετική διάταξη του Υπουργείου Δικαιοσύνης δίνει λύση στο δίκαιο αίτημα για την αποφυλάκιση μου. Γνωρίζοντας την κρισιμότητα της υγείας τους ( ο Μ. Νικολόπουλος νοσηλεύεται στην Εντατική και για όλους υπάρχει σοβαρός κίνδυνος υγείας) , τους κάνω ΕΚΚΛΗΣΗ να σταματήσουν την απεργία πείνας. Το ηθικό βάρος της ζημίας που προκαλούν στον εαυτό τους είναι αβάσταχτο για εμένα και η ιδέα του θανάτου που πλανιέται πάνω από τη ζωή τους επισκιάζει κάθε μου σκέψη. Επίσης, ζητώ από τη την μητέρα του Γεράσιμου να δεχθεί την αποφυλάκισή της και σύντομα αντί να μοιραζόμαστε την φυλακή, να μοιραζόμαστε την ελευθερία.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φυλακισμένους της ΣΠΦ για τον αγώνα τους, σε όλον τον κόσμο που διαμαρτυρήθηκε και διαδήλωσε για την άδικη προφυλάκισή μου, στους δικηγόρους μου που αγωνίστηκαν για να αποδειχθεί η πραγματικότητα των γεγονότων…

Ελπίζω να δοθεί λύση και να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματα όλων των πολιτικών κρατουμένων που κάνουν απεργία πείνας, γιατί πραγματικά οι φυλακές δεν είναι σωφρονισμός αλλά αποθήκες ψυχών.

Πηγή: www.toperiodiko.gr