Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

Για να μπορώ να κοιτάζω τα παιδιά μου με ειλικρίνεια στα μάτια.


Είχα κλειστή την τηλεόραση, όπως σχεδόν όλη την ημέρα, γιατί έχω βαρεθεί να βλέπω συνεχώς τις ίδιες φάτσες και να ακούω όλη την ώρα τα ίδια και τα ίδια.

Bαρέθηκα να ακούω ανακυκλωμένα λόγια από τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια, για τις κρίσιμες ώρες
στα Eurogroup, για τα τελεσίγραφα και για τα αδιέξοδα. Η μητέρα μου είχε τη δικιά της ανοιχτή. Εκείνη ήταν λοιπόν που με ενημέρωσε για το δημοψήφισμα.

Στο άκουσμά του πάγωσα. Στην αρχή φρόντισα να σκεφτώ ψύχραιμα. Μετά η δεύτερη μου σκέψη ππου πέρασε από το μυαλό μου ήταν Ψέματα.

Τις επόμενες ώρες ηρέμησα και άρχισα να σκέφτομαι την τελευταία πενταετία. Τις πιέσεις, τις ταπεινώσεις, τις αγωνίες για το μέλλον των παιδιών μας, την ζωή που φεύγει και πώς εξελίσσεται…

Και τι μας έχει απομείνει πια; Τα περισσότερα βράδια στο σπίτι πίσω από μια τηλεόραση ή διαβάζοντας ένα βιβλίο, το μοναδικό ταξίδι, καθότι τα μνημόνια που δήθεν είναι απαραίτητα για τη βιωσιμότητα της οικονομίας, δεν μας επιτρέπουν κάτι διαφορετικό. Ούτε σε μια απλή συναυλία. Ούτε σε ένα ταβερνάκι. Γιατί μετά δεν θα έχουμε να πληρώσουμε τον ΕΝΦΙΑ, την εφορία, το λογαριασμό του ρεύματος, τα έξοδα του σπιτιού και τα φροντιστήρια των παιδιών. Επένδυση μόνο στις σπουδές των παιδιών. Για ποιο λόγο; Για να είναι άνεργοι με πτυχίο. Ένα πτυχίο χωρίς αξία.

Σε αυτό το μπουρδέλο που ζούμε και το ονομάζουμε Ελλάδα, μετράει ο νόμος του ισχυρού, του δικτυωμένου, του βολεψάκια, του απατεώνα, του παιδιού που θα το σπρώξει ο μπαμπάς του επειδή είναι κάποιος. Κάποιος κύριος μαλάκας με λεφτά, γνωριμίες ή θέση... ή και τα 3 μαζί.

Άκουσα τις δηλώσεις των πολιτικών και ενημερώθηκα από τα sites του διότι θεωρώ ότι είναι πιο ειλικρινή από τους σιχαμερούς παπαράτσι της τηλεόρασης και προσπάθησα να συγκρατήσω την οργή μου. Μια οργή, η οποία δεν ξεσπά από μια δήλωση του Σόιμπλε, ή του κάθε εταίρου, αλλά από ένα παπαγάλισμα στο τι ακριβώς σημαίνει δημοψήφισμα. Τι είναι το ΟΧΙ και τι ΝΑΙ.

Κάποιος με ρώτησε δραχμή ή ευρώ; Τι καταλάβατε λοιπόν; Ψυχανεμιζόμαστε. Αυτό είναι. Γιατί δεν είναι ούτε η επιστροφή στη δραχμή. Ούτε η ελεγχόμενη χρεωκοπία. Κουράστηκα να πολεμάνε οι Ελληνες μεταξύ τους και πάντα να φταίει κάποιος τρίτος. Κουράστηκα να ακούω ότι είμαστε εμείς οι τεμπέληδες και πως οι γονείς μου ζούσαν παραπάνω από τις δυνατότητές τους.

Σκέφτηκα και ακόμα σκέφτομαι. Και θυμήθηκα τον πατέρα μου που 35 χρόνια σαν ναυτικός που ήταν ταξίδεψε σε όλους τους ωκεανούς και σε όλες τις χώρες του κόσμου. Δούλεψε τόσα χρόνια για να τον πουν κλέφτη και διεφθαρμένο, ενώ εκείνος θαλασσοπνιγόταν μακριά από την γυναίκα του και τα παιδιά του. Κλέφτης ένας άνθρωπος που δεν χάρηκε το μεγάλωμα των παιδιών του, την ηρεμία και τη γαλήνη του σπιτιού του. Και τότε έγραψα στο χαρτί ένα περήφανο «ΟΧΙ».

Σκέφτηκα τον παππού μου, που ήρθε πρόσφυγας από την Μικρά Ασία και δούλευε από 10 χρονών, μέσα στα καΐκια -γιατί τον πατέρα του τον σκότωσαν οι Γερμανοί- για να μπορέσει να γίνει αποδεκτός από το Ελληνικό κράτος, βλέπετε ήταν «τουρκόσπορος». Τον θυμήθηκα, λοιπόν, να διαβάζει με τα χοντρά γυαλιά του τις δημοκρατικές εφημερίδες και να μου μιλάει συνεχώς για την πρόοδο, για την αξία της εργασίας, για την αναγκαιότητα της μόρφωσης. «Άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο», ήταν η παροιμία που του άρεσε να επαναλαμβάνει. Αυτός ο άνθρωπος μου μιλούσε για τη ειρήνη, την αγάπη, την αλληλεγγύη. Και για τη δημοκρατία και για την ενότητα των λαών. Ενας άνθρωπος που δε φοβήθηκε να τα βάλει με τους γερμανούς και με το άδικο.

Και τέλος σκέφτηκα τα παιδιά μου. Εγώ, που τα μεγάλα κεφάλια των ηλιθίων πολιτικών με αποκαλούν τεμπέλη, πρέπει να δουλέψω για αυτούς. ΟΧΙ!!! ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ…

Δεν θέλω να δουλέψω για την πόρσε, για τα πούρα, για τις βίλες, για τα μπουζούκια, για το χρηματιστήριο. Τα ζήσαμε αυτά τα δήθεν σύγχρονα και πολιτισμένα. Θυσιάζομαι, για την αξιοπρέπεια, για την τιμή, και για την περηφάνια μου. Δεν πουλιούνται αυτά με κανένα νόμισμα και για κανένα λόγο.

Άκουσα από πολλούς να λένε ότι με το δημοψήφισμα, ο Τσίπρας μας ρίχνει το μπαλάκι. Προσωπικά πιστεύω ότι ο Τσίπρας ζήτησε δημοψήφισμα για να ενισχύσει τη διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας μετά το τελεσίγραφο των θεσμών. Ένα τελεσίγραφο που ήταν στην καταστροφική ρότα των πολιτικών που εφαρμόστηκαν και οδήγησαν την κοινωνία, τους αδύναμους, τους πολλούς στην απόγνωση.

Το χρέος μου λοιπόν την Κυριακή που έρχεται είναι να πω ένα περήφανο όχι. Και δεν θα είναι όχι στους δανειστές και στο ευρώ ή ναι στον Τσίπρα.

Θα είναι όχι σε ένα μέλλον γεμάτο αδικίες, χωρίς δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Με όποιο νόμισμα κι αν είναι. Για να μπορώ να κοιτάζω τα παιδιά μου με ειλικρίνεια στα μάτια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου