Καθείς εφ' ω ετάχθη

γράφει ο Σταμάτης Θεοδωρόπουλος *

Άνοιξαν οι «Ασκοί του Αιόλου» στον ΣΥΡΙΖΑ μετά το πρωινό όπου συμφωνήθηκε το νέο πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας μέσω του ESM στο οποίο κατέληξε η σύνοδος της Ευρωζώνης.

Και τι δεν ακούσθηκε όλο αυτό το χρονικό διάστημα.

Βέβαια οι «ασκοί» και το «άνοιγμά» τους δεν είναι κάτι που εντυπωσιάζει, μιας και κοινό μυστικό ήταν πως πάντοτε υπήρχαν δυο βασικές, ριζικά αντίθετες ως προς τον πολιτικό - στρατηγικό τους προσανατολισμό αντιλήψεις, εντός του κόμματος, οι οποίες διαιωνίζονταν για χρόνια ολόκληρα και που γινόντουσαν διαρκείς προσπάθειες ώστε να διαφυλαχθεί η ενότητα, με «χρυσές τομές» και ισορροπίες.

Όσοι σήμερα «πέφτουν από τα σύννεφα» με την παρούσα κατάσταση κι όπως αυτή έχει διαμορφωθεί, στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν ήταν κοντά στο κόμμα ή απλά ζούσαν στο δικό τους φαντασιακό.

Το ότι υπήρχε διαφορετικότητα απόψεων εξάλλου το συνομολογεί και η ύπαρξη των δύο διαφορετικών πόλων - τάσεων, όπως αυτοί εκφράστηκαν μετά το 1ο Συνέδριο του Ενιαίου (πλέον) ΣΥΡΙΖΑ, αυτός της πλειοψηφούσας άποψης κι εκείνος της μειοψηφίας του κόμματος που σε βασικό-ηγετικό ρόλο το Αριστερό Ρεύμα, «στέγασε» μέρος μικρότερων συνιστωσών, δημιουργώντας μια Πλατφόρμα συνεργασίας με το συνθετικό «Αριστερή».

Κοινός παρανομαστής και λόγος του Αριστερού Ρεύματος και των συνιστωσών αυτών ήταν η πολιτική τους συμφωνία απέναντι σε αυτό που ονομάζεται ευρώ, όπου αμφότεροι οι «εταίροι» της Αριστερής Πλατφόρμας, άλλοτε πλαγίως κι άλλοτε ευθέως, τάσσονταν κατά «ερωτοτροπώντας» με τη λογική της εξόδου της χώρας από το κοινό νόμισμα και την επιστροφή της χώρας σε εθνικό, παρουσιάζοντάς το ως μόνη λύση.

Και σήμερα αυτό διατυμπανίζουν και προβάλλουν, μια συντεταγμένη (όπως λένε) έξοδο από το ευρώ...

Μιας και «συντεταγμένη έξοδος» δεν σημαίνει τίποτε άλλο από μια νέα δανειακή συμφωνία με τους εταίρους, που τα χρήματα αυτής της συμφωνίας θα χρησιμοποιούντο για την μετάβαση στο νέο εθνικό νόμισμα.

Ένα νέο μνημόνιο δηλαδή που θα καταγραφόταν στην ιστορία ως «Μνημόνιο της Δραχμής» (ή όπως αποφασιζόταν η ονομασία αυτού του νομίσματος) ή πιο απλά Μνημόνιο εντός Δραχμής με ότι αυτό συνεπάγεται για το λαό και το βίο του.

Ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε δεν πρότεινε κάτι διαφορετικό στην ουσία. Αυτό ακριβώς πρότεινε κι εκείνος.

Αυτές λοιπόν οι μικρές τελείες του εσωκομματικού χάρτη, με αυτές τις αντιλήψεις, έγιναν θαυμαστικό εντός κόμματος μετά τη «συστέγαση» στην Αρ. Πλατφόρμα και ποτέ δεν εγκαταλείφτηκε από τους ίδιους, η διαφορετικότητά τους ως συνιστώσες απαξιώνοντας με αυτό τον τρόπο και υποσκάπτοντας (μα ποτέ ευθέως) την ενιαία δομή που επιχειρείτο στο κόμμα.

Επέμειναν άτυπα, μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ενιαίο κόμμα τυπικά και όφειλαν να πάψουν οι συνιστώσες, να κυματίζουν τα «συνιστωσιακά» τους λάβαρα και πανό σε κάθε διαδήλωση, κάτι που σφραγίστηκε και πρόσφατα, με δηλώσεις διαφωνούντων με την κυβέρνηση βουλευτών, που οι ίδιοι -αν και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ- αναφερόμενοι σε δηλώσεις και κείμενά τους (δεν αρκέστηκαν στην υπογραφή του διαφωνούντος, αλλά) υπέγραφαν και τόνιζαν το όνομα της πάλαι ποτέ συνιστώσας τους.

Όμως με αυτά δεδομένα γεννάται ένα βασικό και κομβικό ερώτημα.

Κι αυτό διότι από τη στιγμή που ούτως η άλλως ο πολιτικός στόχος, το πολιτικό ζητούμενο της (Ενιαίας) Αριστερής Πλατφόρμας δεν ήταν και δεν είναι άλλος από την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την ευρωζώνη, τότε πολύ απλά και εύκολα καταλαβαίνει κανείς, πως όποια κι αν ήταν η συμφωνία που αναμενόταν να έρθει στην Ελλάδα, αν δεν ήταν κατά γράμμα αυτή που επιζητούσαν, θα αντιμετωπιζόταν με τον ίδιο τρόπο..

Αυτό συμβαίνει και σήμερα. Σαν έτοιμοι από παλιά - σαν θαρραλέοι λοιπόν.

Είναι πασιφανές, μια συμφωνία, όποια κι αν ήταν, πολύ δύσκολη όπως η παρούσα ή μια σχετικά καλή, δεν συμβαδίζει με το ζητούμενο της Αριστερής Πλατφόρμας και του σχεδίου «έξοδος» - άρα θα απολάμβανε της ίδιας τύχης.

Δεν συμβαδίζει - δεν έχει τύχη στήριξης - τόσο απλά.

Η Αριστερή Πλατφόρμα λοιπόν, έτσι όπως κύλησαν τα πράγματα και ότι επακολούθησε, υπό κανονικές - λογικές συνθήκες, θα έπρεπε είτε να επικαιροποιήσει εάν θέλετε, την πολιτική της στρατηγική για την επίτευξη του πολιτικού της στόχου είτε να υπερασπιστεί την αρχική της στρατηγική, πράγμα το οποίο μοιάζει, προς το παρόν, να επέλεξε τελικά.

Η απόφαση αυτή όμως είναι υψηλού ρίσκου και βάζει σε περιπέτειες το ίδιο της το μέλλον και την ουσιαστική παρουσία της στα πολιτικά πράγματα της χώρας, μιας και η δυναμική της στην ελληνική κοινωνία, δεν μοιάζει να είναι τέτοια ώστε να επιτρέπει μεγάλα κι αισιόδοξα όνειρα. Μάλλον το αντίθετο.

Είναι άλλο η δυναμική που «έχτισε» με το πέρασμα του χρόνου εντός κόμματος κι άλλο η αποδοχή και η δυναμική της πρότασής της στο λαό. Και σε αυτό το δεύτερο το εγχείρημα δυστυχώς για την ίδια πάσχει.

Μετά τις γνωστές δηλώσεις για ΤτΕ και Νομισματοκοπεία επί του θέματος, που καλύτερα να ξεχαστούν για το καλό όλων, κάποιος θα περίμενε να κατατεθεί κάτι που έστω να μοιάζει με πρόταση στα «πανελλαδικά γενέθλια» της ιστοσελίδας του Αρ. Ρεύματος-Ισκρα, αρχής γενομένης από την συγκέντρωση στο γήπεδο του Πανελληνίου ή έστω λίγο αργότερα στο τουρ των στελεχών του ανά τη Ελλάδα.

Λευκή σελίδα.

Δεν κατατέθηκε ποτέ τίποτα που να δικαιολογεί τη στάση της, αντιθέτως η ανυπαρξία ολοκληρωμένης αντιπρότασης έγινε αισθητή σε ολόκληρο το λαό μιας και περίμενε έστω και μια κουβέντα λόγω της διάστασης που πήρε το θέμα και που τα Μέσα Μαζικής Κατεύθυνσης μέσω της Ενημέρωσης φώτιζαν και φωτίζουν αρκούντως ικανοποιητικά, προβάλλοντας έτσι το δήθεν ανυπέρβλητο πρόβλημα Τσίπρα στο εσωτερικό του κόμματος του.

Ένα «πολιτικό σχέδιο» όμως, χωρίς πρόταση, ούτως ή άλλως, δεν είναι καν σχέδιο αλλά «πολιτική φαντασίωση». Και αυτή η φαντασίωση ταλαιπώρησε τον ΣΥΝ παλαιότερα και τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, αρκετά.

Εάν δεν παραμείνεις, όπως οφείλεις, να παλέψεις μέσα στο κάκιστο ναι, (σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει) ελληνικό-ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πολιτικό τοπίο ώστε να αλλάξεις τα κακώς κείμενα, να αντιπαλέψεις τους οραματιστές μιας κακής Γερμανοκρατούμενης Ευρώπης, όπως η ομάδα Σόϊμπλε και οι συν αυτή και αντιμετωπίζεις το πλέον σοβαρό πρόβλημα της χώρας απλά με τον γνωστό κλασσικό αρνητισμό και μόνο, είναι δραπέτευση από τη μάχη και τίποτα το αγωνιστικό δεν εμπεριέχει η στάση σου.

Κι αυτό ο λαός το βλέπει.

Τι κι αν φωνάζεις ολημερίς θέλοντας να πείσεις για την μεγάλη και σπουδαία αγωνιστικότητά σου όταν σε βλέπουν όσοι σε εμπιστεύτηκαν να το βάζεις στα πόδια και να εγκαταλείπεις το πεδίο της μάχης;

Άδικος κόπος. Δεν πείθεις κανέναν.

Αν μάλιστα τυχαίνει να συμφωνείς έστω και δια της πλαγίας, με το ζητούμενο της ομάδας Σόϊμπλε; Κι αυτό ο κόσμος το βλέπει και διερωτάται πώς είναι δυνατόν.

Άσχετο αν η αφετηρία και τα ελατήρια σου, όπως λες, είναι διαφορετικά από εκείνους (τι σημασία έχει το γιατί και το πώς για τον λαό όταν το ζητούμενο είναι ίδιο και περνάει από την πλάτη του), είναι πασιφανές πως οδηγείσαι σε αδιέξοδο - τέλος.

Κατάφερες την πολιτική αυτοχειρία σου περήφανα.

Το γιατί αποφάσισες αυτή την επιλογή;

Δεν αφορά το λαό και κανείς δεν ενδιαφέρεται, αφορά μόνο εσένα που την επέλεξες.

Όπως γίνεται με όλες τις επιλογές της ζωής, κρινόμαστε από το αποτέλεσμά τους.

Είτε είμαστε σε θέση να το καταλάβουμε αυτό, είτε όχι.

Και ποιος να νοιαστεί και τι να του πεις; Πως εγκλωβίστηκες από τον ίδιο σου το μηχανισμό; Αυτόν που επί χρόνια έστηνες με προσοχή, με συγκεκριμένη ρητορική και ασφυκτικά όρια - τοίχους που είχες επιβάλλει και πως αν τώρα κάνεις αλλιώς θα φαινόταν η γύμνια δια του πρακτικά ανέφικτου;

Ποιόν ενδιαφέρει αν όσα νόμιζες στα στενά σου πλαίσια, αποδείχθηκε, κι ας μην το παραδέχεσαι, ότι ήταν ανέφικτα;

Διότι άλλο η ιστορία, άλλο η πολιτική φιλοσοφία, άλλο τα βιβλία κι άλλο η πράξη.

Άλλο οι ασκήσεις επί χάρτου, του 1900 μάλιστα που ήσουν προσκολημένος, τον καιρό της μεγάλης επανάστασης όταν δένονταν τ’ ατσάλι, κι άλλο η πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί έναν αιώνα και κάτι μετά.

Και δεν κατάλαβες καν πως η κοινωνία έχει αλλάξει από τότε;

Όχι, δεν άλλαξαν τα βασικά. Οι φτωχοί πεινάνε και τα αφεντικά ακόμα έχουν τους πεινασμένους στη δούλεψή τους, ραγιάδες για ένα κομμάτι ψωμί πλουτίζοντας από τον ιδρώτα και την αξία της εργασίας τους και οι βασικές αρχές του Μαρξισμού είναι πιο επίκαιρες από ποτέ.

Η κοινωνία, ο λαός, ζει στο σήμερα όμως, σε νέες συνθήκες, πολιτικές - κοινωνικές κι ακόμη πιο δύσκολες από τότε, όχι στο τότε.

Και σήμερα με τις συνεχείς παγκόσμιες αλλαγές σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο χρειάζεται επαναχάραξη της πολιτικής στρατηγικής. Χρειάζεται νέο σχέδιο αντιμετώπισης του δυνάστη των λαών, βλέπε – «Παγκόσμιο Κεφάλαιο» διότι αυτός μετεξελίχθηκε και δεν γίνεται εσύ να πιστεύεις πως μπορείς να τον χτυπήσεις με «γκράνες» και αξίνες ενός ένδοξου (μεν) παρελθόντος (δε).

Οι παλιές μας «ιερές γραφές» σήμερα πρέπει να αποτελέσουν τη βάση, την εισαγωγή, το πρώτο κεφάλαιο του καινούργιου που οφείλουμε, αν θέλουμε να είμαστε αξιοπρεπείς με αυτά που πρεσβεύουμε.

Εκτός αν είμαστε κατά και της προόδου που για κάποιους τουλάχιστον από εμάς αποτελούσε και συνθετικό του ονόματος του κόμματος μας.

Αν ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Γκράμσι κι όλοι οι μεγάλοι της δικής μας πλούσιας θεωρητικής περιουσίας μάς έβλεπαν σήμερα προσηλωμένους, με εμμονή στο έργο τους, μα και ταυτόχρονα ανίκανους να το επικαιροποίησουμε στην πράξη, να το προχωρήσουμε ,να το συμπληρώσουμε και να το εφαρμόσουμε στη σύγχρονη εποχή με βάση τις σύγχρονες ανάγκες που έχουν διαμορφωθεί, θα θλίβονταν με την κατάντια μας.

Ούτε οι ίδιοι δεν έδειξαν τέτοια προσήλωση, δεν έμειναν σε λιμνάζοντα νερά, προχώρησαν μπροστά την εποχή τους και το έργο τους, σοφό συμπλήρωμα στην ιστορία που έκανε εμάς πλουσιότερους.

Η Συμφωνία που ήρθε, προφανώς-προφανέστατα και δεν είναι η καλύτερη.

Όμως πώς είναι δυνατόν να είσαι πολιτικό ον και δη μαρξιστής, αριστερός, κομμουνιστής ή όπως θέλεις να αυτοπροσδιορίζεσαι και να μην βλέπεις πως, η διαπραγμάτευση αυτή, η συγκεκριμένη αυτή, προκάλεσε για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης βαθύ ρήγμα και αποκάλυψε παγκόσμια και σε βαθμό μη αναστρέψιμο, το βρώμικο σχέδιο Σόϊμπλε για γερμανοποίηση της Ευρώπης;

Εάν δεν το βλέπεις, κάποιο πρόβλημα είχες κατά την ανάγνωση των «ιερών γραφών» ή το αποκρύπτεις σκόπιμα.

Πού ανακαλύπτεις εσύ τον «εχθρό»; Π'ως τον προσδιορίζεις;

Μήπως η ολοκληρωτική αποκάλυψη αυτού του κινδύνου δεν είναι βοήθεια πρoς όλους τους λαούς της Ευρώπης με την έννοια της αφύπνισης και της εγρήγορσης ;

Η ήττα του «Σχεδίου Σόϊμπλε», έστω και πρόσκαιρα διότι σίγουρα θα υπάρξει και συνέχεια, δεν είναι σημαντική νίκη των λαών της Γηραιάς Ηπείρου και ένα χτύπημα στα αδίστακτα και αιμοβόρα “γεω-οικονομικά-πολιτικά’’ ένστικτα των εμπνευστών του;

Η παγκοσμιοποίηση του Ελληνικού ζητήματος δεν είναι μια τεράστια νίκη απέναντι σε όποιον σιωπηρά και χαιρέκακα ασελγούσε επάνω σε ένα λαό, τον όποιον λαό, προβάλλοντας και εικόνες τεμπέλη που ευθύνεται εξ ολοκλήρου για το σημερινό του χάλι;

Δεν άλλαξε αυτό μέσα από αυτή τη διαπραγμάτευση;

Δεν αποδέχονται πλέον οι πάντες πως το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο κάτι που έως πριν ελάχιστο χρονικό διάστημα δεν έμπαινε καν ως θέμα-βάση για συζήτηση;

Στις Βρυξέλλες η απομείωσή του δεν είναι αυτή που μπαίνει πλέον στο τραπέζι;

Διαπραγματευτική ήττα είναι αυτό;

Αυτά ποιού Νίκες είναι;

Δεν είναι κερδισμένες μάχες για το σύνολο των λαών της Ευρώπης κι όχι μόνο;

Δεν είναι Νίκες που κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω της διαπραγματευτικής ομάδας της δικής του κυβέρνησης;

Δεν είναι Νίκες δικές μας, του λαού και των λαών όλων;

Γιατί αυτές οι νίκες δεν αναφέρονται πουθενά άραγε;

Έστω και συνοδευτικά σε μια μικρή παράγραφο και κατόπιν ας συνεχιστούν οι αφορισμοί και οι ειρωνείες που ξεστομίζονται ανελέητα κι εύκολα, δείγμα απώλειας επιχειρημάτων.

Δεν αξίζει καμία αναφορά σε αυτά;

Τόσο ασήμαντα κι ανούσια είναι μπροστά στο δρόμο της Μεγάλης Ιδέας του παγκόσμιου προλεταριάτου που χρήζουν πλήρους απαξίωσης;

Ουρανοκατέβατα ως θαύμα εξ ουρανού θα επιτευχθεί ο στόχος;

Υπάρχει κάποιο κόλπο της εξελιγμένης τεχνολογίας, μια θύρα usb στον καθένα ας πούμε, όπου με στίκ θα γεμίσουν τα μυαλά των ανθρώπων με το λογισμικό της επανάστασης και που διαφεύγει από το φτωχό μυαλό μας;

Η υδρόγειος αγαπητοί, γέρνει όλο και πιο συντηρητικά τις τελευταίες, δύο τουλάχιστον, δεκαετίες. Όσο λοιπόν αυτό συμβαίνει, τόσο θα μεταβάλλεται και η θέση, θα γίνεται όλο και δυσκολότερο το πεδίο δράσης της αριστεράς, θα μεγαλώνει η απόσταση που έχουμε να διανύσουμε, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά παγκόσμια. Τα όρια συνεχώς στενεύουν και μακραίνουν.

Η «ρηγμάτωση» που επετεύχθη στις Βρυξέλλες αλλάζοντας, έστω κατ’ ελάχιστο, μα ουσιαστικά, τις ισορροπίες εντός ΕΕ, από μόνη της είναι σαφές πως δεν μπορεί να ανατρέψει με μιας τα υπάρχοντα δεδομένα.

Όμως, αν χρησιμοποιηθεί σωστά ως εργαλείο, θα μπορούσε να αποτελέσει την αφετηρία μιας γενικότερης αλυσιδωτής αντίδρασης συμμαχιών, όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο λαών, στα ζητήματα που αφορούν την ευρύτερη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είναι ένα πρώτο αισιόδοξο βήμα που κερδήθηκε, γεννήθηκε, πήρε σάρκα και οστά και αναδύθηκε ταράσσοντας τα νερά μέσα από την κυρίαρχη απαισιοδοξία των τελευταίων τότε ημερών της διαπραγμάτευσης.

Αναδυθήκαμε κι εμείς μαζί του στην πράξη.

Κι αυτό είναι η πιο πρόσφατη και μεγαλύτερη απόδειξη πως όποιος δεν εγκαταλείπει και συνεχίζει, πάντα είναι σε θέση να μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα όσο κι αν αυτά ήταν όντως αρνητικά.

Η Ευρώπη βρίσκεται εδώ, αρκεί να καταλάβουμε ακριβώς ποια είναι σήμερα ώστε να την μελετήσουμε σε βάθος, να οργανωθούμε και να αποκαλύπτουμε όπως ήδη κάναμε σε πρώτο βαθμό, να βρούμε τα τρωτά της, να οργανώσουμε και τους υπόλοιπους λαούς, να την κερδίσουμε και να την κάνουμε δική μας Ευρώπη.

Ευρώπη των λαών.

Αν είναι εύκολο; Όχι πολύ δύσκολο είναι και θέλει θυσίες και αγώνες.

Θυσίες και αγώνες που κάθε αγωνιστής της αριστεράς, κάθε αγωνίστρια, είναι μαθημένος να δίνει όλη του τη ζωή.

Επίπεδο αλλάξαμε, πήγαμε σε πιο δύσκολο.

Περάσαμε από το εθνικό πεδίο που ήμασταν μαθημένοι να δίνουμε τις μάχες μας, στο Ευρωπαϊκό.

Δεν αλλάξαμε συνήθειες. Δεν αλλάξαμε ιδέες. Δεν αλλάξαμε τίποτα απ’ όσα πιστεύουμε. Θα αγωνιστούμε όπως κάναμε πάντα.

Και αυτή τη φορά θα αγωνιστούμε έχοντας πλησιάσει τον «αντίπαλο» πολύ κοντά κι αυτό δεν πρέπει να μας τρομάζει.

Ίσα-ίσα, αυτή είναι η επιτυχία μας.

Αυτό το δικαίωμα κερδίσαμε στις εκλογές του Ιανουαρίου.

Τη μάχη του Ιανουαρίου πιο σωστά.

Μια μάχη από την οποία βγήκαμε νικητές και μας άνοιξε τον δρόμο για την επόμενη και πιο σκληρή.

Το δικαίωμα να βρεθούμε όσο το δυνατόν πιο κοντά στον αντίπαλο και να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ζωή για το λαό μας, να προσπαθήσουμε να γίνουμε παράδειγμα και για τους άλλους λαούς που υπομένουν και να τους έχουμε συμμάχους μας.

Αυτού του δικαιώματος κάνουμε χρήση σήμερα, χρειάστηκαν δεκαετίες ολόκληρες και άπειρα χιλιόμετρα όπου εκατοντάδες χιλιάδες σύντροφοί μας, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, έδωσαν τη ζωή τους, για να βρεθούμε σήμερα εμείς εδώ, σε αυτή τη θέση.

Τους το χρωστάμε.

Είμαστε υπόλογοι απέναντί τους, απέναντι στο τιμημένο παρελθόν, απέναντι στο παρόν και στο μέλλον αυτού του τόπου.

Είμαστε το αποτέλεσμα του διαχρονικού ελληνικού λαϊκού αγώνα που σήμερα έχει τη μοναδική τύχη να αγωνίζεται στο ανώτερο επίπεδο και πίσω δεν κάνουμε.

Σε αυτό τον πόλεμο θα χάσουμε και μάχες, όμως θα παλέψουμε με όλο μας το είναι για να κερδίσουμε.

Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τα παρατήσουμε επειδή ίσως χαθεί μια μάχη και δεν θα το κάνουμε. Και λαβωμένοι αν χρειαστεί, θα συνεχίζουμε.

Δεν μας έχει δώσει εξουσιοδότηση ο λαός να τραπούμε σε φυγή.

Και όποιος το κάνει θα βρεθεί υπόλογος σε αυτόν.

Το λαό, το μόνο «αφεντικό» που αποδεχόμαστε.

Μπροστά είναι η πορεία μας και είναι ο μόνος δρόμος που έχουμε κι αυτό γιατί κανείς άλλος δεν θα υπερασπιστεί καλύτερα και εντιμότερα τα δικαιώματα του λαού μας.

Η μάχη όπως και η ίδια η ζωή συνεχίζεται για όσους αισθάνονται πως έχουν ανάστημα να ανταποκριθούν, όσους μπορούν να προσφέρουν και όσους διαθέτουν εαυτόν πρώτα και κύρια.

Με το ζόρι παντρειά δεν γίνεται, πόσο μάλλον αγώνας σε πεδία μαχών που η εμπιστοσύνη μεταξύ των συμπολεμιστών συντρόφων είναι ισάξια με κείνη της ζωής της ίδιας.

Κανείς δεν περισσεύει και όλοι πρέπει να βρίσκονται στις θέσεις τους.

Καμία πίκρα όμως και για όσους ίσως αποφασίσουν, για τους δικούς τους λόγους, να μην δώσουν το παρόν σε αυτή τη μάχη, μα να θυμούνται και να σέβονται πως είναι τουλάχιστον ισάξιο με το δικό τους δικαίωμα, το δικαίωμα όσων επιλέγουν να την δώσουν στην πρώτη γραμμή, έχοντας το πολιτικό σθένος και τη γενναιότητα να αναλάβουν την πλήρη ευθύνη αυτής της μάχης, παραμερίζοντας οφέλη μικροπολιτικής επιβίωσης και άκαπνου «κατά» και «παρόν».

Πάντα αγαπημένοι.

Καθείς εφ' ω ετάχθη.

* συνδικαλιστής, μέλος του Δ.Σ. ης ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ/ΚΗΕ και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ

Πηγή: toideologio.gr