Παρασκευή 7 Αυγούστου 2015

Δυο ώρες μόνο


5 Αυγούστου 2015

Αύγουστος, παχιές μύγες-ισχνές συνειδήσεις, λιάζονται παρέα τσιμπολογώντας οι μεν τις δε λίγο πριν το όριο της λιποθυμίας. Όχι, δηλαδή Ναι. Ό,τι κάναμε κι ό,τι είπαμε ήλιος κι αλάτι, από Σεπτέμβρη βλέπουμε...

Κοιτάζω πίσω μου, ψυχή. Γυρνάω μπροστά: να η θά-λασ-σα! Πέφτω και ξαπλώνω στο νερό, μαμά, μ’ ακούς; Ποτέ δεν έμαθες να κολυμπάς, μεγάλο κρίμα ευθέως ανάλογο της αγάπης σου για τα μπάνια, θα με νανουρίσεις;

Εδώ που είμαι σταματημένος χρόνος και η φωνή σου με κάνει πάλι παιδί. Τότε που μισούσα το σχολείο, αγαπούσα το σχόλασμα κι όλο έτρεχα να φτάσω κάπου. Ποτέ περπάτημα, μόνο τρεχάλα.


Κανένας μεγάλος εκτός σπιτιού δεν είχε τόση εξουσία πάνω μου όση ο δάσκαλος και το ‘βρισκα πάντα πολύ άδικο που η ισχύς πήγαινε κι έβρισκε ανθρώπους τόσο μικρούς κι αδύναμους. Τους έβλεπα και τους λυπόμουν, να σηκώνουν το χέρι κάθε φορά που δεν μπορούσαν να λογαριαστούν με την αλήθεια μας.

Αργότερα προσπάθησαν να με πείσουν ότι αυτοί οι παλιοί δάσκαλοι ήταν οι παιδικοί μου ήρωες, οι σωστοί, που ασκούσαν το λειτούργημά τους με αυταπάρνηση… Εγώ κάτι δεν έκανα καλά, αν δεν μπορούσα να επιβάλω τη σιωπή στην τάξη. Και τι σιωπή!

Μου πήρε πολλά χρόνια να τους δω χωρίς θυμό, πάλι καλά που τα κατάφερα. Άνθρωποι της εποχής και της κοινωνίας μας, στο σύνολό τους συντηρητικοί και σταθερά επαναλαμβανόμενοι. Ίδιο μάθημα, ίδιο βλέμμα, ίδιο πουκάμισο. Φτώχεια παντού κι όχι μόνο στην τσέπη, για την πλειοψηφία σου μιλάω ή έστω για τον δικό μου κανόνα.

Ώρες δουλειάς, μήνες άδειας, χρόνια διδασκαλίας: αριθμητική. Μη μου ζητάς να λογαριάσω αν συμφέρει, άλλο χωράφι το κέρδος. Αλλά η φτώχεια ύστερα από σαράντα χρόνια, είναι πάλι η ίδια˙ αυτό δεν το αντέχω. Μου μαγαρίζει τ’ όνειρο, ξεσποριάζει την αξιοπρέπεια, πόσο σπόρο να φυλάξω ακόμα;

Να εργαστώ 2 ώρες παραπάνω για τον ουρανό, με την ψυχή μου. Αλλά για έναν λιγότερο δάσκαλο στο σχολείο μου; Όχι, ΟΧΙ δάσκαλο! Δασκάλα θα ‘ναι, να το ξέρεις. Οι δάσκαλοι φύγανε πια. Έχουν πιάσει τις καρέκλες στα γραφεία, αιρετοί, διευθυντάδες, σύμβουλοι. Μια γυναίκα θα διώξουμε φέτος, μια νέα κοπέλα που θα ήθελε να γίνει μητέρα ή να ανοίξει το δικό της σπίτι. Κι εμείς, όσες μείνουμε σ’ αυτόν τον γύρο, θα καλοπεράσουμε πάλι…

Θα μένουμε λιγότερες, γηραιότερες, φτωχότερες, με περισσότερα παιδιά, να δουλεύουμε περισσότερα δευτερόλεπτα, λεπτά και ώρες. Σ’ ένα δημοτικό που βιάστηκε να γίνει γυμνάσιο για να βολέψει τους αριθμούς του κέρδους. Σ’ ένα σχολείο-εργοστάσιο της φούσκας, μια εξορία της χαράς και της φαντασίας. Ανατριχιάζω.

Αύγουστος, ξάπλα στο νερό… Ανοίγω το σχολείο και τρέχω! Για όσο αντέχω ακόμα να κουβαλώ την προσδοκία να είμαι πιο ψηλή από το μπόι μου, ο χρόνος μου μετράει τις δύο ώρες του κόσμου και βγάζει τη γλώσσα! Από κανένα άλλο επάγγελμα δε ζητάνε το άπιαστο με τόση λύσσα, μάνα, μόνο από μας τις δασκάλες.

Αλλά αν μπορώ εγώ να τρέχω μέχρι τα 67 μου, ίσως μπορείς κι εσύ στο μεταξύ, αντί να γερνάς όμορφα όμορφα, να ξαναφτιάξεις τον κόσμο αλλιώς. Μέχρι να βγω από το νερό; Κάντο για μένα, για τα εγγόνια σου, για τότε που δεν το ‘κανες…

Πηγή: www.sinergasia.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου