Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015

Αριστείδης Μπαλτάς: Το πρόγραμμά μας είναι μεροληπτικό υπέρ εκείνων που πλήττονται από το Μνημόνιο

"Μνημονιακοί δεν είμαστε, παραμένουμε ριζοσπαστική Αριστερά, συνεχίζουμε να προσβλέπουμε στον σοσιαλισμό στην Ελλάδα και την Ευρώπη, συνεχίζουμε να θέλουμε να είμαστε
πρόπλασμα για την Αριστερά του 21ου αιώνα.

Δεν κάναμε όλοι μας όσα έπρεπε για να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ πραγματικά ενιαίο κόμμα, ενώ διατηρήθηκαν παγιωμένες αντιλήψεις συνιστωσών και τάσεων, οι οποίες ξαναβγήκαν τώρα στο προσκήνιο.

Προσπαθήσαμε όλοι να ρίξουμε νερό στο κρασί μας, αλλά ενώπιον μιας κρίσης οι συνεκτικοί δεσμοί αποδείχθηκαν μη ικανοί να συντηρήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως ενιαίο κόμμα. Υπάρχει μεγάλο περιθώριο δυνατοτήτων δράσης εκτός Μνημονίου".

Στη Θεσσαλονίκη, σήμερα, ο Αλέξης Τσίπρας θα ξεδιπλώσει τις προγραμματικές αιχμές του ΣΥΡΙΖΑ και, από την άποψη αυτή, η συζήτηση με τον συντονιστή της Επιτροπής Προγράμματος Αριστείδη Μπαλτά έγινε την ενδεδειγμένη στιγμή.

Τα εκλογικά διλήμματα και οι απογοητευμένοι του ΣΥΡΙΖΑ, ο απολογισμός του κυβερνητικού επταμήνου και τα περιθώρια άσκησης εναλλακτικής πολιτικής, η αυτοδυναμία και οι συμμαχίες, όλα αυτά απασχολούν τη συνέντευξη με τον απερχόμενο υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.

Νίκος Παπαδημητρίου
*** * ***
Γιατί οι πολίτες να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές τής 20ής Σεπτεμβρίου;

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δείξει ένα ισχυρό δείγμα γραφής αυτούς τους επτά μήνες διακυβέρνησης, το οποίο έχει χαθεί από τη δημοσιότητα για πολλούς λόγους. Είναι επαρκές για να δείξει τι θέλει να κάνει και πώς θέλει να προχωρήσει. Με αυτήν την έννοια, ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η επιτάχυνση, η γενίκευση και η εμβάθυνση των αλλαγών που έχουν ήδη δρομολογηθεί. Και με στήριγμα την εμπειρία από προηγούμενες παραλείψεις ή αστοχίες.

Στη διαπραγμάτευση τι δεν πήγε καλά;

Για κάποιον που δεν ήταν στη διαπραγμάτευση είναι πολύ δύσκολο να αποτιμήσει παραλείψεις και λάθη. Ο στόχος της λεγόμενης «αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας» είχε φανεί ότι μπορεί να εκπληρωθεί με τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, όπως φάνηκε και όταν καταθέσαμε το κείμενο των 47 σελίδων.

Εκεί όμως διαπιστώσαμε ότι το κύριο πρόβλημα των εταίρων μας, όπως τους λέμε, είναι να μην υπάρξει κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμάμαι τίτλο των λονδρέζικων "Times" που ανέφερε ότι «Δεν γίνεται διαπραγμάτευση με κυβέρνηση Τσίπρα». Τότε, για κάποιους εσωτερικούς συσχετισμούς, η Γερμανία, άλλαξε «γραμμή».

Τέθηκε το τελεσίγραφο χωρίς να λαμβάνει καθόλου υπόψη την πολύμηνη διαπραγμάτευση και η κυβέρνηση προκήρυξε το δημοψήφισμα. Με ερώτημα όχι το ευρώ ή δραχμή, όπως παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα όλες σχεδόν οι πολιτικές δυνάμεις υποστήριζαν, αλλά ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης της χώρας. Υπό αυτούς τους ρητούς όρους ψήφισε ο ελληνικός λαός. Ήταν μια εβδομάδα ιστορικής σημασίας.

Ο ελληνικός λαός, με κλειστές τράπεζες και την απειλή εξόδου, σιωπηλά, αλλά ηρωικά ψήφισε «Όχι» με συντριπτικά, για τα δεδομένα της στιγμής, αποτελέσματα. Και το δημοψήφισμα υπήρξε όντως σκληρό χαρτί της διαπραγμάτευσης.

Τελικά η συμφωνία που υπογράφηκε προφανώς δεν ήταν αυτή που θέλαμε, αλλά ταυτόχρονα προέβλεπε χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα, ελαστικότητες, χρηματοδοτικό πακέτο. Και επιπλέον, με τη ρητή δέσμευση ότι θα συζητήσουμε τη βιωσιμότητα του χρέους.

Με αυτήν την έννοια, μπορεί το αποτέλεσμα της συμφωνίας να χαρακτηριστεί ως τακτική ήττα, αλλά ταυτοχρόνως μπορεί να χαρακτηριστεί και ως «νίκη» σε σχέση με το τοπίο στην Ευρώπη.

Η οποία Ευρώπη δείχνει διαφορετική πλέον. Η φαινομενική ενότητα των ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων έδειξε πως μπορεί να διασπαστεί. Η Γαλλία και η Ιταλία κυρίως διαφοροποιήθηκαν από τη Γερμανία, σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα μπήκαν σε διαδικασία μεγάλης εσωτερικής αναταραχής, οι Πράσινοι μετατοπίστηκαν. Πρόκειται για εντελώς νέα στοιχεία, που έφεραν στην επιφάνεια ο συστηματικός αγώνας του ΣΥΡΙΖΑ και το δημοψήφισμα.

Επειδή στην προεκλογική περίοδο τα κόμματα ελάχιστα έχουν ασχοληθεί ώς τώρα με το 3ο Μνημόνιο και τι θα κληθεί να εφαρμόσει η κυβέρνηση που θα αναδειχθεί από τις εκλογές, θα υπάρχει τελικά διαφορά μεταξύ μιας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και μιας κυβέρνησης με κορμό τη Ν.Δ.;

Πολύ μεγάλη διαφορά, για δύο λόγους, Ο πρώτος είναι ότι το δικό μας πρόγραμμα δεν περιορίζεται στο Μνημόνιο, κάθε άλλο. Θα περάσουμε τους νόμους που πρέπει να περάσουμε, αλλά οι νόμοι αυτοί κατά κανέναν τρόπο δεν καλύπτουν το σύνολο της κοινωνικής ζωής της χώρας. Υπάρχει μεγάλο περιθώριο δυνατοτήτων δράσης εκτός Μνημονίου.

Ο δεύτερος είναι ότι, χάρη στη διαπραγμάτευση που κάναμε, έχουμε μια συμφωνία με ελαστικότητες και ρωγμές. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ εμπεριέχει τρία κομμάτια: το πρώτο είναι ψηφίζουμε τους νόμους, το δεύτερο εκμεταλλευόμαστε, όπου μπορούμε, τις ρωγμές και τις ελαστικότητες και το τρίτο -και πιο σημαντικό- ανοίγουμε το πεδίο των θεσμικών παρεμβάσεων.

Άρα, ούτε το Μνημόνιο είναι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ούτε όλοι είναι ίδιοι.

Ακριβώς. Μνημονιακοί δεν είμαστε, παραμένουμε ριζοσπαστική Αριστερά, συνεχίζουμε να προσβλέπουμε στον σοσιαλισμό στην Ελλάδα και την Ευρώπη, συνεχίζουμε να θέλουμε να είμαστε πρόπλασμα για την Αριστερά του 21ου αιώνα.

Κάποιες χιλιάδες ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, μοιάζουν να είναι, όπως και οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν, σε στάση αναμονής. Σε αυτούς τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Πρέπει να εξηγήσουμε, καλύτερα από ό,τι ώς τώρα, πράγματα που ο κόσμος έχει ήδη ζήσει. Και ταυτοχρόνως να δείξουμε ότι είμαστε η δύναμη που λειτουργεί προς όφελός τους. Επιπλέον, έχουμε αποκτήσει σημαντική κυβερνητική πείρα, ώστε να μην επαναλάβουμε λάθη του παρελθόντος. Να τους πείσουμε και πάλι ότι το πρόγραμμά μας είναι μεροληπτικό υπέρ των τάξεων που πλήττονται από το Μνημόνιο, ότι θα κάνουμε παν δυνατόν να βρούμε αντισταθμιστικά μέτρα στα μέτρα του Μνημονίου.

Ποιος ο πυρήνας του νέου προγράμματος;

Έχει πυλώνες για την ανακούφιση των πληττόμενων με αντισταθμιστικά μέτρα, για την ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίας, για την αναδιάρθρωση του κράτους και της διοίκησης γενικά, επίσης για παιδεία και υγεία, για αξιοκρατία και διαφάνεια. Τα πράγματα αυτά μπορούμε να τα κάνουμε, είναι εκτός Μνημονίου. Επιδιώκουμε ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που θα αρχίσουν να οδηγούν σε μια άλλη Ελλάδα.

Είναι λάθος ο διακηρυγμένος στόχος της αυτοδυναμίας;

Όχι. Η αυτοδυναμία είναι επιτεύξιμος στόχος. Από τον δημόσιο λόγο έχουν εξαφανιστεί τα μέτρα που πήραμε στην κοινωνία και θα τα ξαναθυμίσουμε. Θα θυμίσουμε το κλίμα του φόβου και του αδιεξόδου που κυριαρχούσε πριν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα. Μπορούμε να προχωρήσουμε σοφότεροι σε σχέση με τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς συσχετισμούς, αλλά και ως προς τις δικές μας αδυναμίες.

Στην περίπτωση που δεν επιτευχθεί ο στόχος αυτός, πού θα αναζητήσει συμμάχους ο ΣΥΡΙΖΑ, πέραν δηλαδή των Ανεξαρτήτων Ελλήνων; Στο Ποτάμι; Στο ΠΑΣΟΚ; Στη Λαϊκή Ενότητα;

Εμείς λέμε κατηγορηματικά ότι δεν συνεργαζόμαστε με τις δυνάμεις του συστήματος, με τις δυνάμεις του «Ναι» στο δημοψήφισμα. Δεν ξεχνάμε ούτε το τι αντιπροσώπευαν επί δεκαετίες ούτε την αμείλικτη μάχη που έδωσαν εναντίον μας και εναντίον της θέλησης του ελληνικού λαού. Πάντως, προβλέψεις σε σχέση με το εκλογικό αποτέλεσμα και αντίστοιχα σενάρια με βρίσκουν αντίθετο ουσιαστικά για λόγους αρχής. Διότι η Ιστορία τρέχει με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς την περίοδο αυτή, οι μετατοπίσεις στα μυαλά και στις συνειδήσεις των ανθρώπων γίνονται μέρα με τη μέρα.

Ακούγοντας όσα λένε τις τελευταίες ημέρες στελέχη της Λαϊκής Ενότητας, πολίτες διαμορφώνουν την άποψη ότι όλα αυτά τα χρόνια συνυπήρχαν στον ίδιο κομματικό φορέα στελέχη με διαφορετικά πολιτικά σχέδια, συνυπήρχαν εντέλει... δύο κόμματα σε... ένα. Γιατί έπρεπε να φτάσουμε ώς εδώ για να χωριστούν τα δύο κομμάτια;

Αυτές είναι διαπιστώσεις της στιγμής. Αν πάμε πίσω, υπήρχαν έντεκα κόμματα σε ένα. Στην πραγματικότητα, δεν κάναμε όλοι μας όσα έπρεπε για να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ πραγματικά ενιαίο κόμμα, ενώ διατηρήθηκαν παγιωμένες αντιλήψεις συνιστωσών και τάσεων, οι οποίες ξαναβγήκαν τώρα στο προσκήνιο. Προσπαθήσαμε όλοι να ρίξουμε νερό στο κρασί μας, αλλά ενώπιον μιας κρίσης οι συνεκτικοί δεσμοί αποδείχθηκαν μη ικανοί να συντηρήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως ενιαίο κόμμα.

Προϋπήρχε, όμως, μια βασική διαχωριστική γραμμή εντός του ΣΥΡΙΖΑ, αν υπάρχει μέλλον εντός της Ευρωζώνης ή όχι...

Αυτό είναι ερώτημα που πρέπει να απευθύνει κανείς στην Ευρωζώνη. Ένα πράγμα που ανέδειξε η δική μας διαπραγμάτευση είναι ότι το οικοδόμημα της Ευρωζώνης είναι εξαιρετικά σαθρό. Δεν είναι καθόλου ορατό τι θα συνέβαινε εκτός των ορίων της υπό τις παρούσες συνθήκες. Θα γινόμασταν γερμανική αποικία με δραχμή; Θα γινόταν ολόκληρος ο ευρωπαϊκός Νότος κάποιας μορφής αποικία με πολλαπλά νομίσματα; Η Ευρωζώνη, με τη μορφή που έχει σήμερα παραμένει εξαιρετικά επισφαλής.

Συνεπώς, το ερώτημα είναι ευρύτερο. Γιατί πρέπει, ως Αριστερά, να θυμηθούμε κάποια που λέγαμε παλιότερα: η Ευρώπη είναι πεδίο ταξικών αγώνων, η ενοποίηση πρέπει να προχωρήσει κυρίως εκ των κάτω, ίσως με ενδιάμεσο στόχο μια συντακτική συνέλευση των λαών της Ευρώπης.

Πρέπει επειγόντως να φύγουμε έμπρακτα από τα διλήμματα που μας βάζουν ο νεοφιλελευθερισμός και η επικυριαρχία τού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Γιατί δεν νομίζω ότι καμιά χώρα, ούτε η Ελλάδα, έχει τη δυνατότητα να βγει αλώβητη, υπό τους παρόντες συσχετισμούς δυνάμεων και σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης. Να πιστέψει ότι θα ταλαιπωρηθεί δύο - τρία χρόνια και μετά θα είμαστε μια χαρά. Με αυτήν την έννοια, δεν μπορεί καν να υπάρξει Σχέδιο Β.

Υπάρχουν όμως και εκείνοι που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να προσχωρήσουν στη Λαϊκή Ενότητα: στελέχη των "53+", νεολαία κ.ά. Σε αυτούς, ειδικότερα, τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Να τους πει, «αγαπητοί σύντροφοι», με πλήρη κυριολεξία σε όσα αφορούν τη λέξη "αγαπητοί", «νομίζουμε πως κάνετε λάθος, γιατί στον πολιτικό αγώνα δεν παίζονται όλα σε μια μάχη. Μπορεί να θεωρείτε ότι ηττηθήκαμε -και εμείς δεν απέχουμε πολύ από την εκτίμηση αυτή- αλλά ταυτοχρόνως σας λέμε ότι ο αγώνας συνεχίζεται. Επίσης, σας λέμε ότι είστε πολύτιμοι για τη συνέχιση του αγώνα αυτού. Από κάθε πλευρά πολύτιμοι
».

Πηγή: www.avgi.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου