Η Αριστερά του φόβου

γράφει ο  Τάσος Παππάς

Ξανά η Δεξιά σε ρόλο προστάτη των αδύναμων στρωμάτων και υπερασπιστή του δημόσιου συμφέροντος.

Δεν έχει σημασία που το έργο έχει ξαναπαιχτεί στις οθόνες μας και οι θεατές έχουν βαρεθεί να το βλέπουν σε όλες τις παραλλαγές του και με διαφορετικούς πρωταγωνιστές.

Επειδή, όμως, η γραμμή υπεράσπισης του Μνημονίου δεν πουλάει, χρειάζεται και λίγο αντιμνημονιακό άρωμα. Ετσι, δεν διστάζει να υποσχεθεί ότι θα καταργήσει φόρους, θα ενισχύσει τους άνεργους και τους φτωχούς αγρότες και γενικώς θα αφαιρέσει από τη συμφωνία όλες τις αντιδημοφιλείς και επαχθείς πλευρές της. Πώς; Ασήμαντη λεπτομέρεια.

Μήπως υπάρχει κάποιο κρυφό σχέδιο και δεν μας το παρουσιάζει για να μην της το κλέψουν οι ανταγωνιστές της; Σιγά τώρα.

Αυτά είναι για τους εμμονικούς της Αριστεράς, που συνεχώς καταστρώνουν στρατηγικές, φαντασιώνονται ουτοπίες και οραματίζονται συγκρούσεις με την κακή Ευρώπη. Η συνταγή είναι άλλη: Χαλαρά, ακολουθώντας πιστά τη γραμμή του Βερολίνου, με ρητορική καφενείου (καθότι υπάρχει και η λαϊκή Δεξιά) και επιχειρήματα ταβερνοπαρέας ύστερα από κατανάλωση μεγάλης ποσότητας ροδίτη οίνου («κάνε με πρωθυπουργό και θα δεις τι θα κάνω»), χωρίς περιττές συζητήσεις για βαριά και δυσνόητα θέματα, θα απελευθερωθούμε από τη νοσηρή κατάσταση μελαγχολίας όπου μας έριξε ο ΣΥΡΙΖΑ και θα περάσουμε στη φάση του κεφιού με χαρές και πανηγύρια.

Αφελής δεν είναι ο κ. Μεϊμαράκης. Γιατί μόνο ένας αφελής θα πιστέψει ότι είναι δυνατόν ο ελληνικός λαός να έχει ξεχάσει ποια κόμματα οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία και την εγκλώβισαν στο καθεστώς των Μνημονίων.

Γιατί μόνο ένας αφελής θα πιστέψει ότι οι πολίτες έχουν τόσο κοντή μνήμη και δεν θυμούνται τις θρυλικές επιδόσεις της Δεξιάς, αλλά και του άλλου σκέλους του συναινετικού δικομματισμού, στα μέτωπα της διαφθοράς, της διαπλοκής, του πελατειακού κράτους, της προστασίας της φαυλεπίφαυλης, κρατικοδίαιτης και κομπραδόρικης ολιγαρχίας.

Γιατί μόνο ένας αφελής θα πιστέψει πως οι πολίτες, βάζοντας από τη μια μεριά τα σαράντα χρόνια κυριαρχίας της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ και από την άλλη την επτάμηνη διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα φτάσουν στο συμπέρασμα ότι η σύγκριση είναι υπέρ του παλιού συστήματος.

Πού ποντάρει όμως ο κ. Μεϊμαράκης;

Στη διάσπαση της Αριστεράς και στις τραυματικές συνέπειες που έχει στο ακροατήριό της. Είναι το μόνο χαρτί του.

Γι’ αυτό και ανακαλύπτει ξαφνικά προσόντα στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, για την οποία κορυφαίοι αξιωματούχοι του κόμματός του έχουν πει τα χειρότερα.

Γι’ αυτό και αναγνωρίζει στον επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας τιμιότητα, σοβαρότητα και υπευθυνότητα - ναι, αυτόν που όταν ήταν στην κυβέρνηση τον κατηγορούσαν ότι ήθελε να οργανώσει ριφιφί στα αποθεματικά του κράτους και τον χαρακτήριζαν αρχηγό της συμμορίας της δραχμής.

Βοηθάει, βεβαίως, τον αρχηγό της Ν.Δ. και η Αριστερά, που εργάζεται νυχθημερόν για να δικαιώσει την πρόβλεψη των συστημικών κομμάτων ότι αυτό που έγινε στις 25 Γενάρη του 2015 ήταν ένα ατυχές συμβάν, μια παρένθεση.

Η θρηνολογία για το κακό που τη βρήκε συνεχίζεται, οι κρίσεις αυτολύπησης δίνουν τον τόνο, η φάμπρικα που παράγει επιστολές παραίτησης με καταγγελίες προς κάθε κατεύθυνση δουλεύει τριπλοβάρδια, διακινούνται δίκην ριζοσπαστικού θέσφατου απόψεις του τύπου «η κυβέρνηση δεν είναι αυτοσκοπός», το νέο κόμμα, η Λαϊκή Ενότητα, διαλαλεί ότι εμείς είμαστε ο καλός ΣΥΡΙΖΑ και ο άλλος είναι μαϊμού και πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά για την προδοσία του, οι περισσότεροι από τους πρωτοκλασάτους παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ απουσιάζουν επιδεικτικά από τη δημόσια αντιπαράθεση και έχουν αφήσει τον Τσίπρα μόνο του - ας πρόσεχε κι αυτός που τους έβγαλε από τη βολή τους και τους έμπλεξε στην περιπέτεια της κυβέρνησης, πιστεύοντας ότι η Αριστερά είναι για τα δύσκολα.

Και μετά, εφόσον οι πολίτες πιάσουν το υπονοούμενο και τους κάνουν τη χάρη να τους απαλλάξουν από τα άγχη τους, όλοι μαζί -ωσεί παρόντες, φυγόμαχοι, διασπαστές, ψοφοδεείς, αυτοχειροτονημένοι επίσκοποι του πατριωτισμού, αυθεντίες της επαναστατικής θεωρίας και ηθικολόγοι εκ του ασφαλούς- ανακουφισμένοι, με καθαρά χέρια, αμόλυντη ψυχή και ήσυχη την αριστερή συνείδησή τους, θα σαλπίσουν τη νικηφόρα υποχώρηση, νιώθοντας, όπως λέει ο Σλαβόι Ζίζεκ, «τη διεστραμμένη ικανοποίηση ότι η ήττα τους αποδεικνύει για άλλη μια φορά τη φαυλότητα του καπιταλιστικού συστήματος».

Πηγή: aristerovima.blogspot.gr