γράφει ο Γιώργος Μουργής
Οι δυνάμεις του κεφαλαίου προσπαθούν να επιβάλλουν έναν ιδιόμορφο τρόπο σκέψης καταναλωτισμού, παρουσιάζοντάς τον σαν τον εναλλακτικό δρόμο αποκατάστασης των ανισοτήτων και κάθε δημοκρατική απόπειρα μεταρρύθμισης με κοινωνική και ταξική κατεύθυνση από φιλολαϊκή σε λαϊκιστική.
Θεμελιώνουν έναν ιδιότυπο δογματισμό άρνησης ακόμα και μέσα από ρεαλιστικά κοινωνικά σχέδια που προβάλλονται σαν μέτρα ελάχιστης αντίστασης, εναντίον της «απόλυτης» εξουσίας τους.
Στην παγίδα αυτή, δυστυχώς, εγκλωβίζονται και δυνάμεις με αριστερό λαϊκό έρεισμα.
Οι τεράστιες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες αποτελούν κυρίαρχο πλέον στοιχείο, όχι μόνο στις υποτελείς για το κεφάλαιο και την παραγωγική διαδικασία χώρες του τρίτου κόσμου, αλλά και στους λαούς των ανεπτυγμένων κρατών.
Ένα από τα ερωτήματα που πρέπει να θέσουμε είναι αν οι λαοί αυτών των χωρών -όπως και εμείς-, ουσιαστικά, όλα αυτά τα χρόνια, επένδυσαν την καταναλωτική τους ευμάρεια σε βάρος των χωρών του τρίτου κόσμου.
Δυστυχώς, σήμερα, κι έπειτα απο τη φτώχεια και την εξαθλίωση που προκάλεσαν και στην Ελλάδα αυτές οι λογικές, αντιληφθήκαμε οτι ο «μεγάλος αυτοκράτορας» κατάφερε να μην μείνει γυμνός, φορώντας τα δικά μας «ρούχα».
Ο Σύριζα με το παράλληλο πρόγραμμα έναντι αυτής της επώδυνης συμφωνίας που υπέγραψε, καλείται να κινητοποιήσει τα λαϊκά και κοινωνικά στρώματα εκ νέου. Η οικονομική κρίση ανατρέπεται μόνο με την πολιτική βούληση υπεράσπισης των στοιχειωδών δικαιωμάτων, για να καταλήξει το πρόγραμμα αυτό σ’ ένα άλλου τύπου ρεαλισμό, φέροντας ξανά την κοινωνία στο κέντρο της νέας πολιτικής πραγματικότητας.
Ίσως αποτελεί βαριά κουβέντα, αλλά τι άλλο μπορεί να οικοδομήσει ο Σύριζα από «τα νέα ανθρώπινα δικαιώματα»; Να βρει τον τρόπο δηλαδή, με τα διδάγματα γραφής που αποκομίζει κυβερνώντας, να υπερασπιστεί αληθινές και βιώσιμες λύσεις, αφαιρώντας πολιτικά τις κοινωνικές ανισότητες που με τόσο βίαιο τρόπο επιβλήθηκαν.
Να κάνει αντιληπτό οτι η κοινωνική σπάταλη του καταναλωτισμού, των φυσικών πόρων, αλλά και της παραγωγής, δεν έχει καμιά ανάγκη την χωματερή αλλά την αναδιανομή του πλούτου που παράγουμε.Η κοινωνία καλείται με όραμα το προγραμματικό ιδεατό του Σύριζα να εντάξει στις δομές της τη νέα αυτή αντίληψη.
Αν οι κεφαλαιοκρατικές αγορές επιβάλουν την κηδεμονία τους μέσα από το «σκληρό νόμισμα», τις ιδιωτικοποιήσεις του παραγωγικού κρατικού πλούτου, την αδιαφορία για τις οικολογικές επιπτώσεις, τη φιλελευθεροποίηση των εργασιακών συνθηκών και την επιβολή του κράτους καταστολής, τότε αυτά είναι που αποτελούν τον οδικό άξονα “απελευθέρωσης” μέσα από το κοινωνικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από το οποίο καλείται να ανατρέψει σταδιακά αυτές τις αρχές και να τις αντικαταστήσει με κοινωνικά και οικονομικά ισοδύναμα, στο βάθος της επόμενης διακυβέρνησής του.
Ο Αλέξης Τσίπρας, ως πολιτική οντότητα καλείται να αποδείξει οτι η ηγετική του φυσιογνωμία δεν είναι ανίσχυρη. Να αποτελέσει ηχηρό πολιτικό παράδειγμα, απελευθερώνοντας όλες εκείνες τις δυνάμεις που θα αναδείξουν οτι η διαχειριστική του δυνατότητα σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζεται με ψηφοθηρικές λογικές, αλλά αναδεικνύει με τρόπο κοινωνικής μεροληψίας την αντίθεση ανάμεσα στην Αριστερά και την Δεξιά. Να αξιοποιήσει, δηλαδή, μαζί με την κοινωνία, τη διακυβέρνηση, με κύριο στόχο την επίτευξη όσων δεσμεύτηκε.
Η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, αποτέλεσμα του σάπιου και φθαρμένου συστήματος που κυριάρχησε τα τελευταία σαράντα χρόνια, πρέπει να ανατραπεί, ώστε η ίδια η κοινωνία να αντιληφθεί τον ρόλο της στην επιτακτική ανάγκη για την πολιτική επαναδραστηριοποίησή της.
Αν οι ιδεολογίες και το «πολιτικό κύρος» τους εξαφανίστηκε στο πέρασμα των χρόνων, ο Σύριζα και οι κοινωνικές δυνάμεις του, είναι υποχρεωμένοι να επαναφέρουν στον λαό τις προσδοκίες και τις αξίες, χρησιμοποιώντας την προηγούμενη ιστορική εμπειρία.
Ακόμα κι αν λείπουν οι επαναστατικές ή ρεφορμιστικές «ορμές» που στιγμάτισαν με τους αγώνες τους την πορεία αυτή, καλούμαστε να επαναπολιτικοποιήσουμε το ζήτημα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, μέσα από τα κοινωνικά, εργατικά, αντιπολεμικά κινήματα και διεθνιστικά ρεύματα σε ολόκληρη την Ευρώπη, βάζοντας ξανά το πολιτικό επίδικο του «Πολίτη που είναι όχι μόνο ικανός να κυβερνήσει, αλλά και να κυβερνηθεί» κατά τον Αριστοτέλη.
Το ζήτημα της «Απελευθέρωσης» που έθεσε ο Αλέξης Τσίπρας θυμίζει έντονα εκείνη την θεωρία του Κορνήλιου Καστοριάδη, σύμφωνα με τον οποίον «τις τελευταίες δεκαετίες διανύουμε μια περίοδο κατάργησης των φραγμών και των ορίων σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής σκέψης». Αυτό συνεπάγεται την επιθυμία του απεριόριστου με την μορφή μιας μεγάλης κατάκτησης.Την αποκατάσταση δηλαδή της κοινωνικής και οικονομικής συνοχής του κράτους μέσα από τον σύγχρονο σοσιαλιστικό δρόμο. Δεν μένει, παρά να συμπληρώσουμε ότι στην έννοια αυτής της απελευθέρωσης, ο Καστοριάδης επισημαίνει οτι η ελευθερία ως δραστηριότητα κοινωνική και πολιτική «γνωρίζει τα όριά της κι αυτοπεριορίζεται».
Ο όρος «απελευθέρωση», ουσιαστικά θέτει και τον κανόνα: «Η ελευθερία γνωρίζει ότι μπορεί να τα κάνει όλα, αλλά επίσης γνωρίζει ότι δεν πρέπει να τα κάνει όλα».
Το μεγάλο πρόβλημα, δηλαδή, ανάμεσα στην δημοκρατία και τον ατομικισμό. Σ’αυτό το σημείο, μπαίνει κι ο τρόπος που προσπαθούν κάποιοι εντός κι εκτός της χώρας να αναδείξουν τον Σύριζα σαν παρένθεση.
Η νεότερη ιστορία μας πάντα έκρυβε μεγάλες καμπές, αυτή η ώρα όμως αποτελεί την πιο ιστορική για τον τόπο. Όσο κι αν έχει πληγεί η εικόνα του Σύριζα, εξαιτίας της κυβερνητικής απειρίας στην άσκηση της εξουσίας ή της τακτικής οπισθοχώρησης, αυτό που πρέπει να αναδείξουμε σαν κυρίαρχο διακύβευμα, όσο πολιτικό μένος κι αν εισπράττουμε, είναι ένα και καθαρό.
Η «Απελευθέρωση» στις 21 Σεπτέμβρη, καλεί το Σύριζα μέσω της κοινωνικής του ανασύνταξης, να την διαχειριστεί σαν μοναδική εγγύηση υπέρ των αδυνάτων, των ανέργων, των χαμηλοσυνταξιούχων, των αγροτών και χαμηλόμισθων.
Η ολική επαναφορά του νεοφιλελευθερισμού μέσα από το παλιό σύστημα που κυβέρνησε όλα αυτά τα χρόνια σε βάρος της κοινωνίας, επιβάλλεται να ανατραπεί.
Η προσπάθεια να στηθούν πολιτικές παγίδες «τύπου συγκυβέρνησης», μπορεί να απαντηθεί μόνο με την επιτακτική ανάγκη και τη μόνη λύση του κοινωνικού Σύριζα να οδηγήσει στην δημοκρατική ανασύνθεση, στην πρόοδο,την εθνική κυριαρχία.
Tο πολιτικό τοπίο της οικονομικής ολιγαρχίας θα ξεκαθαρίσει με τη νίκη του Σύριζα στις 20 Σεπτέμβρη. Οι δυσκολίες προς αυτή την κατεύθυνση είναι προφανείς.
Η νίκη έναντι των δεσμοφυλάκων του παλαιοκομματισμού, πρακτικά θα σημαίνει την επανεκκίνηση για μια νέα, οριζόντια, ανάσχεση των ιδεών της κοινωνίας μας.
Η ριζοσπαστική Αριστερά, ο Σύριζα, ο Αλέξης Τσίπρας κι εμείς όλοι σαν ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας, υπάρχουμε για τους δύσκολους, ανηφορικούς δρόμους, που θα αποτρέψουν την πορεία της χώρας προς την ολοκληρωτική καταστροφή.
Στο ερώτημα πόσες τελικά ανηφόρες χρειάζεται να ανέβουμε για να επιτευχθεί ο τελικός στόχος, υπάρχει η απλή απάντηση: όσες και κατηφόρες για να συναντηθούμε ξανά εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Οι αντίρροπες τάσεις σε αυτή την μάχη δεν θα είναι εύκολο να ανασχεθούν. Ο μύθος του Σίσυφου δεν αποτελεί το παράδειγμα για να αποφασίσουμε αν θα προσμετρήσουμε τις δυνάμεις μας σε αυτές τις ανηφόρες, ούτε ο στιγμιαίος αναχωρητισμός μπρος στην νεοφιλελεύθερη απειλή και το κατεστημένο.
Για να παραμείνουμε ζωντανοί μέσα από τους δημοκρατικούς θύλακες, ώστε η εξουσία που κατακτήθηκε -όχι με την ανοχή της κοινωνίας αλλά με το όραμά της και την ελπίδα για τα καλύτερα που έχουμε μπροστά μας- να βρει τόπο έκφρασης. Πρέπει να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και να σκεφτούμε το κοινωνικά μεγάλο που μας ενώνει, όσο κι αν η επιλογή ήταν δύσκολη και συνειδητή για μια ρεαλιστική διέξοδο απο την κρίση.
Όλοι μας και μόνοι τους, μπορούμε να ξαναγράψουμε την ιστορία του τόπου.
Όλοι μας και μόνοι τους, για το μέλλον, την ελπίδα, την αξιοπρέπεια της κοινωνίας μας.
Πηγή: toideologio.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου