Μοσχάτο: Η ταινία "Η Συμμορία των Πέντε" προβάλλεται στο Σπίτι της Μεσοποταμίας, την Κυριακή 11 Οκτωβρίου στις 8.00μμ

Η ταινία "Η Συμμορία των Πέντε - The Ladykillers" προβάλλεται από την Κινηματογραφική Λέσχη στο "Σπίτι της Μεσοποταμίας", Πλάτωνος 13 στο Μοσχάτο, την Κυριακή 4 Οκτωβρίου στις 8.00 το βράδυ.

Η είσοδος είναι όπως πάντα δωρεάν, αλλά, εφόσον το επιθυμείτε, μπορείτε να συνεισφέρετε στο Καλάθι της Αλληλεγγύης, φέρνοντας μαζί σας τρόφιμα μακράς διαρκείας.

Σκηνοθεσία: Αλεξ Μακέντρικ
Πρωταγωνιστές: Πίτερ Σέλερς, Άλεκ Γκίνες, Σέσιλ Πάρκερ, Χέρμπερτ Λομ, Κέιτι Τζόνσον

Λίγα λόγια για την ταινία

Μια συμμορία πέντε αντρών, με επικεφαλής τον καθηγητή Μάρκους, ετοιμάζει μεγάλη ληστεία τράπεζας. Για να το πετύχουν, μεταμφιέζονται σε ορχήστρα μουσικών και νοικιάζουν δωμάτιο σε μια γριούλα που ζει απομονωμένη με τους παπαγάλους της. Όταν αυτή αντιλαμβάνεται πως κάτι τρέχει, η συμμορία αποφασίζει να την δολοφονήσει.

Κι όμως, τα συστατικά που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης εν έτει 1955 είναι εκ πρώτης όψεως ίδια με τα έργο των Αδερφών Κοέν. Χωρίς όμως να καταφέρουν να πιάσουν, την αυθεντικότητα του προγενέστερου φιλμ.

Ο μεφιστοφελικός άντρας, που νοικιάζει το δωμάτιο μιας άκακης και ελαφρώς μυθομανούς γριούλας. Οι τέσσερις εντιμότατοι φίλοι του, που συμπληρώνουν το… κουϊντέτο εγχόρδων και εντυπωσιάζουν τη φιλόμουση γιαγιά. Και η τελευταία ως υποψήφιο θύμα μιας πεντάδας μαντράχαλων, που θα καταφέρουν να αλληλοεξοντωθούν!

Με άλλα λόγια, πέντε πιόνια πολιορκούν μια ανυπεράσπιστη βασίλισσα, αλλά το ένα θέτει το άλλο εκτός συναγωνισμού. Όσο κωμική και να μοιάζει η παραπάνω διαδικασία, είναι μια τελετουργία. Και, ως τέτοια, είναι φύσει σοβαρή.

Ο Mackendrick αποδεικνύεται αρκετά σώφρων για να χορογραφήσει αυτή την α-πίθανη τελετή αποτυχίας σα μια μακρόσυρτη κηδεία. Το εγχείρημά του προκύπτει μετα-εξπρεσιονιστικό νουάρ, με μια χρήση των κλειστών χώρων που θυμίζει αρκετά το The old dark house του Γουέιλ. Ακόμα και τα πιο ακραία κωμικά ευρήματα έχουν απεκδυθεί το μανδύα του μπουρλέσκ, ενταγμένα στη φιλμική ροή με υποτονικό τρόπο. Το ρυθμό δίνει ειρωνικά το λάιτ μοτίφ του τρένου, που θα εισέλθει αργά στο παιχνίδι ως απρόσμενος πρωταγωνιστής.

Ο «ανθρώπινος παράγοντας»: η βασίλισσα της σκακιέρας του Mackendrick στέκεται απαθής και οχυρωμένη σε ένα σύννεφο αφέλειας και «παραδοσιακών αξιών». Παρόλο που ενσαρκώνει ιδανικά τη μη-δράση, το κάνει περισσότερο ως μια αντεστραμμένη εκδοχή του «Αρσενικό και παλιά δαντέλα». Σαν να λέμε, είναι η αδράνειά της που εξολοθρεύει τους επίδοξους Ladykillers;

Εάν το εκλαμβάναμε κυριολεκτικά, τότε τα Ealing Studios θα πρέπει να απαρτίζονταν από θιασώτες… της κινέζικης παθητικής αυτοάμυνας (άσε τον εχθρό σου να ηττηθεί μόνος του). Σε ένα μεταφορικό επίπεδο: ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να στροβιλίζεται γύρω από το μηδέν, μέχρι να πέσει εντός του από τον ίλιγγο.