Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

Μόνοι τους φτιάξανε τη σκιά που τώρα κυνηγάνε...

γράφει ο Θάνος Ν. Νασόπουλος *


Ο Δεκέμβρης του 2008 δεν ήταν ούτε μαύρος ούτε άσπρος. Δεν ήταν ένας Δεκέμβρης σαν τους άλλους.


Ήταν ο Δεκέμβρης που οι μάσκες έπεσαν, τα πάντα απέκτησαν πρόσωπο και ο καθένας διάλεξε τον ρόλο του. Ιστορικός ρόλος, σε έναν ιστορικό Δεκέμβρη που έμελλε να αλλάξει πολλά.

Ένα παιδί δεκαπέντε χρόνων έπεφτε νεκρό από σφαίρα αστυνομικού και έπαιρνε μαζί του ένα κομμάτι από την ελευθερία μας. Και ξαφνικά όλη μας η ελευθερία μαζεύτηκε κατευθείαν σε αυτό το κομμάτι...


Ήταν ο Δεκέμβρης των μαζικών νεολαιίστικων κινημάτων, που βγήκαν στους δρόμους και απαίτησαν ξανά ελευθερία. Ο Αλέξης δεν μπορούσε να γυρίσει δίπλα μας, παρά μόνο να μείνει μέσα μας. Στον νου μας που θα τον αναπολεί, στην καρδιά μας που θα τον αγκαλιάζει, στην ψυχή μας που θα ζητάει εκδίκηση. Εκδίκηση από μια κοινωνία που φοβάται. Φοβάται ένα παιδί που ονειρεύεται, φοβάται ένα παιδί που τραγουδάει, φοβάται ένα παιδί που μιλάει δυνατά με σηκωμένο το κεφάλι.

Ο Κορκονέας ήταν απλά η σφαίρα μιας κοινωνίας που πυροβολεί ό,τι φοβάται και ό,τι ξεχωρίζει. Η κοινωνία προετοιμάζει όλα τα εγκλήματα, ο εγκληματίας απλά τα διαπράττει. Δεν μπορεί λοιπόν να είναι κάτι παραπάνω από μια σφαίρα. Υπάρχουν χιλιάδες άλλες, για να κάνεις τη δουλειά σου, είναι όλες ίδιες, θυμάσαι όμως πάντα αυτή που σε έριξε κάτω.

Αυτό είδαμε όλοι στο πρόσωπο του Κορκονέα. Το απεχθές πρόσωπο μιας σάπιας κοινωνίας, το απροσδιόριστο μίσος ενός μπάτσου, τον φόβο εκείνου του Δεκέμβρη για την Άνοιξη που κουβαλάει ο καθένας μέσα του.

Στο πρόσωπο του Αλέξη είδαμε το πρόσωπό μας. Είδαμε την ελπίδα μας και τα όνειρά μας ματωμένα. Είδαμε το χαμόγελό μας που τους ενοχλεί, τα βιβλία μας που τα μισούν, τα τραγούδια μας που δεν μπορούν να τα ακούνε.

Η σκέψη μας είναι ακόμα σε εκείνον τον Δεκέμβρη. Το βλέμμα μας όμως είναι στους επόμενους. Η ψυχή μας ζητάει ακόμα εκδίκηση. Εκδίκηση με τα τραγούδια μας, με τα βιβλία μας, με το χαμόγελό μας. Τα όνειρά μας θα τους εκδικηθούν.

Δεν θέλουμε άλλον μαύρο Δεκέμβρη, το σκοτάδι άλλωστε δεν ταιριάζει σε εμάς. Δεν θα κάψουμε, δεν θα σπάσουμε, δεν θα ανατινάξουμε και δεν θα σκοτώσουμε. Τον ρόλο μας άλλωστε τον διαλέξαμε πολύ νωρίτερα, το βράδυ εκείνου του Δεκέμβρη, και δεν σκοπεύουμε να τον αλλάξουμε τώρα.

Άγνωστε φίλε μου, Αλέξη, ήσουν η σκιά που φοβήθηκαν εκείνο το βράδυ. Φοβούνται το φως, Αλέξη. Γι' αυτό κυνηγάνε τις σκιές. Φοβούνται, Αλέξη. Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε, φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί. Και όταν μας σκοτώνουν, Αλέξη, μας φοβούνται περισσότερο...

Στις μνήμες μας, στους αγώνες μας και στα όνειρά μας. Σε ένα χαμόγελο. Εκεί θα σε κουβαλάμε. Έτσι θα παίρνουμε εκδίκηση κάθε μέρα...

* μέλος της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ

Πηγή: www.avgi.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου