Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015

Έφοδος στον ουρανό...

γράφει ο Στέφανος Μαντζαρίδης


Πόλη που καίγεται, λουλούδι που ανθίζει...
Όλα έδειχναν πως θα ήταν ένα Σάββατο σαν όλα τα προηγούμενα. Η οικονομική κρίση έστελνε τα πρώτα της μηνύματα, ο κόσμος όμως ζούσε ακόμα μέσα στην στείρα και τεχνητή ψευτοευδαιμονία του.


Η Αθήνα ετοιμαζόταν να περάσει ένα ακόμα βράδυ με τη συμβατικότητα που νέκρωνε τα κύτταρα της πόλης εδώ και πολλά χρόνια.

Τα γιορτινά λαμπιόνια ήταν ήδη στη θέση τους προσπαθώντας να δώσουν χρώμα στις άδειες ζωές των κατοίκων της πόλης.

Το γιγάντιο δέντρο στην Πλατεία Συντάγματος είχε πάρει τη θέση του εκφράζοντας τη μεγαλομανία μιας κοινωνίας που είχε ξεχάσει εδώ και καιρό τις ρίζες της.

Και μια ολόκληρη γενιά μεγάλωνε για να αντικαταστήσει επάξια τους νεκροζώντανους γονείς της.

Μπαμ! Μπαμ!
Οι σφαίρες από το όπλο του ψυχρού φονιά Επαμεινώνδα Κορκονέα εκτοξεύονται κάνοντας κομμάτια το κορμί του 15χρονου Αλέξη και μαζί τη νιρβάνα μιας ολόκληρης γενιάς. Η εξουσία για μια ακόμα φορά δολοφονεί εκείνο που μισεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, τα παιδιά που ονειρεύονται.

Οργή!
Τα παιδιά που μέχρι τότε μεγάλωναν με τρόπο πιο συντηρητικό και από τον τρόπο που ζούσαν οι ίδιοι οι γονείς τους πετάνε μέσα σε μια στιγμή στα σκουπίδια την τόσο πρόωρα συμβιβασμένη τους ζωή και βγαίνουν δρόμο. Απλώνουν το χέρι ν' αρπάξουν την κλεμμένη τους ζωή.
Ήταν βλέπεις ο δικός τους Αλέξης...
Κι απέναντι τους είναι όλοι εκείνοι που έθαψαν τα όνειρα τους όλα αυτά τα χρόνια.
Η Αθήνα καίγεται. Κι η φωτιά εξαπλώνεται σ’ ολάκερη τη χώρα. Όπου υπάρχουν παιδιά... Και μέσα από τα αποκαΐδια της ξεπετάγονται πανέμορφα λουλούδια. Λουλούδια που μονάχα ο Δεκέμβρης ξέρει να γεννάει...
Αν δεν καεί το παλιό, πως να βρει χώρο τάχατες το νέο;

Τα χρόνια πέρασαν. Ο Αλέξης θα ήταν τώρα 22 χρονών παλικάρι.
Κι ο κολλητός του ο Νίκος σαπίζει σε μια φυλακή, αιχμάλωτος ενός κράτους-εχθρού των πολιτών του. Μια σφαίρα από το όπλο του δολοφόνου Κορκονέα, ένα παιδί νεκρό, ένα διαλυμένο ψυχικά και μια ολόκληρη γενιά στους δρόμους...
Το κράτος αμύνεται, ψηφίζει τρομονόμους, κυνηγάει τις κουκούλες, επιστρατεύει ζαρντινιέρες.
Η αστυνομία θωρακίζεται, ρομπότ σιδερόφραχτα βγαίνουν πια στους δρόμους πνίγοντας κάθε φωνή που πάει να υψωθεί.
Τα δακρυγόνα είναι πια ληγμένα, τσούζουν τα μάτια, ξεσκίζεται η ψυχή. Οι φασίστες έβγαλαν τις μαύρες στολές των παππούδων τους απ' τα οικογενειακά σεντούκια, γέμισαν τα όπλα τους και ξαμολύθηκαν να πνίξουν τα όνειρα στο αίμα... Όπως έκαναν οι παππούδες τους εκείνον τον Δεκέμβρη του '45...
Το πιστό σκυλί του συστήματος είναι πάντα εδώ και φυλάει το σάπιο.

Μα εδώ είναι κι η γενιά του Αλέξη...
Η γενιά που πριν καν ανάψει το πρώτο της τσιγάρο εισέπνευσε δακρυγόνα. Κι έμαθε το Maalox και Driopan πριν τις κρέμες ενυδάτωσης προσώπου και το μακιγιάζ.
Η γενιά που ξέρει πια να πολεμάει για τα όνειρά της, που οργίζεται για την αδικία, που θύμισε σε όλους εμάς τι γεύση έχει το κυνήγι του ανέφικτου...

Αλέξη κοιμήσου ήσυχα, αγόρι μου. Δεν έφυγες άδικα.
Τι κι αν ήσουν μόλις δεκαπέντε χρονών; Πρόλαβες να χαρίσεις το δικό τους Μάη στα παιδιά του Δεκέμβρη.
Τα παιδιά του Δεκέμβρη... Πάντα σ' αυτόν εδώ τον τόπο, ο Δεκέμβρης είχε παιδιά που ξέρουν να παλεύουν... Και να υποφέρουν.
Τι κι αν έμοιαζαν να έχουν αποκοιμηθεί;
Γνώρισαν την εξέγερση και τώρα πια αλλιώς δεν μπορούν να κάνουν.
Με τον χαμό σου, Αλέξη, ξύπνησες μια ολόκληρη γενιά. Μια γενιά που οι δολοφόνοι σου ότι κι αν κάνουν δεν πρόκειται να την κοιμίσουν ξανά...
Το γνωρίζουν αυτό, το ξέρουν καλά και τρέμουν...

''Δεν είμαστε αφελείς να περιμένουμε από ψηλά τη δικαιοσύνη που μόνο από χαμηλά ορθώνεται.
Δεν είμαστε μόδα περαστική που θα καταγραφεί στο αρχείο των ηττών.Είμαστε άλλος ένας στο δρόμο...''

Subcomandante Marcos

Για τα παιδιά μας...



Πηγή: enfo.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου