του Στέφανου Μαντζαρίδη
Ξυρισμένα κεφάλια, άδεια από μυαλά, περιπολούν τις νύχτες στις πόλεις σκορπώντας τον φόβο. Και μνήμες του πρόσφατου, βγαλμένου απ' τους χειρότερους εφιάλτες, άγριου κι απάνθρωπου μαύρου παρελθόντος ξυπνάνε διψασμένες για αίμα. Κι άλλο αίμα... Ατέλειωτο αίμα...
Ανθρωπάκια που η ζωή τους όλη στριμώχνεται μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους και τρέφεται από τα σκουπίδια μιας τηλε-κοινωνίας που το μόνο που ξέρει είναι να προβάλλει το απόλυτο μηδέν μην τυχόν και φανεί παραέξω η γύμνια της. Φοβισμένα ανθρωπάκια που σφιχταγκαλιάζουν τη μιζέρια τους μην τυχόν τη χάσουν.
Ευρώπη... Μια αποκρουστική βλογιοκομμένη γριά, μια ξεπεσμένη αριστοκράτισσα που τρέμει το νέο, το φρέσκο, το άγνωστο.
Μια σιχαμερή γριά που λήστεψε τα πάντα γύρω της για να παραμείνει ζωντανή. Που τρέμει το νέο, που χάνει τον ύπνο της μπροστά στην ίδια τη ζωή... Που μισεί όσο τίποτα τη φρεσκάδα γιατί γνωρίζει καλά πως η ίδια έχει πια σαπίσει και αποπνέει μια δυσωδία που ελάχιστοι πια μπορούν ν' αντέξουν...
 |
| σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου |
Κι από την άλλη, όλοι εκείνοι που ρίχνουν τους φράχτες ανοίγοντας την αγκαλιά τους στον ''ξένο''. Νέα παιδιά που δεν μπορούν πια ν' αναπνεύσουν πνιγμένα από τα αδιέξοδα του καταναλωτισμού που τα ρίξαμε όλοι εμείς οι μεγαλύτεροι και μας φτύνουν με αηδία κατάμουτρα.
Άνθρωποι που αρνούνται
να παραμείνουν εγκλωβισμένοι στα εγώ τους κάνοντας σημαία το εμείς, πέρα και πάνω από θρησκείες, ξεθωριασμένες ιδεολογίες, έθνη, κράτη, σύνορα, χρώματα και φυλές...
Φωτεινά αστέρια που λάμπουν στο μεσαιωνικό σκοτάδι που πλακώνει τη γειτονιά μας.
Όσο υπάρχουν αυτά τα παιδιά, η γριά κυρία με τα κλεμμένα πλουμιστά στολίδια από το παρελθόν θα αφρίζει απ' το κακό της.
Κι όσο περισσότερο εκείνη αφρίζει, τόσο θα γεννιούνται όλο και περισσότερα παιδιά που θα τη φτύνουν αηδιασμένα από την κατάντια της...
Και πού θα πάει, δεν μπορεί! Το σκοτάδι θα γυρίσει εκεί που ανήκει, στη λήθη και την απαξίωση...
Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά τα παιδιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου