 |
| Καταυλισμός μεταναστών και προσφύγων το λιμάνι της Μυτιλήνης, την Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015. Χαώδης είναι η κατάσταση που επικρατεί στο λιμάνι όπου συνωστίζονται πλέον πάνω από 10.000 μετανάστες και πρόσφυγες προκειμένου να καταγραφούν ή να αναχωρήσουν με κάποιο πλοίο για τον Πειραιά. (ΑΠΕ- ΜΠΕ/ ΑΠΕ-ΜΠΕ /ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ) |
Τον περασμένο Σεπτέμβρη κάθε πάρκο και ελεύθερος χώρος της πόλης της Μυτιλήνης ήταν για εβδομάδες γεμάτα με σκηνές προσφύγων.
Όπως φάνηκε στο τέλος, ο αριθμός των ανθρώπων που βρίσκονταν στην πόλη εκείνη την περίοδο πλησίαζε τις 20.000.
Αυτή δεν ήταν μια ευχάριστη κατάσταση για κανέναν, ούτε για τους κατοίκους της πόλης ούτε για τους πρόσφυγες.
Καμία σύγκριση δεν μπορεί να γίνει βεβαίως, ανάμεσα στην κατάσταση (τότε) στην πόλη της Μυτιλήνης και στην κατάσταση (τώρα) στην Ειδομένη. Σύγκριση, αναφορικά με τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων.
Δεν μπορούμε όμως να μην σημειώσουμε ότι και τότε, όπως και τώρα, ακούγονταν φωνές (κάποιες φορές και ισχυρές) για «έλλειψη του κράτους», για «ανοργανωσιά» ακόμα και για «απόσυρση» του. Και τότε, όπως και τώρα τη μεγάλη δουλειά την έκαναν οι αλληλέγγυοι, οι ΜΚΟ, οι εθελοντές.
Μπορεί να γίνει όμως και μια άλλη σύγκριση:
Η μια επιλογή που είχε τότε η κυβέρνηση ήταν να προσπαθήσει να εμποδίζει με κάθε τρόπο τις προσφυγικές ροές στη θάλασσα. Όπως δηλαδή την προέτρεπαν να κάνει τα κόμματα της (τότε) αντιπολίτευσης. Δεν το έκανε παρά το γεγονός ότι το αποτέλεσμα ήταν να πλημμυρίσει η Μυτιλήνη με πρόσφυγες. Και παρά το γεγονός ότι ήταν απροετοίμαστος ο τοπικός κρατικός μηχανισμός να αντεπεξέλθει στις συνθήκες που θα δημιουργόντουσαν.
Πολλοί και πολλές ισχυρίζονται, ότι (τότε) υπήρχε χρόνος προκειμένου να υπάρξει μια στοιχειώδεις προετοιμασία του κρατικού μηχανισμού. Ενδεχομένως. Όμως η απότομη αύξηση του αριθμού των προσφυγικών ροών προς το τέλος του καλοκαιριού (από 1000 - 1500 την ημέρα, φτάσαμε στις 4000 - 5000), σε συνδυασμό με την έλλειψη μέσων μεταφοράς, δημιούργησαν μια κατάσταση ασφυκτική.
Τώρα και αφού ευρωπαικές χώρες έκλεισαν τον βαλκανικό διάδρομο η επιλογή που έκανε η κυβέρνηση προκειμένου να διαχειριστεί τις προσφυγικές ροές είναι να «διασκορπίσει» τους πρόσφυγες σε όλο το μήκος του «ελληνικού διαδρόμου», σε καταυλισμούς που όσο το δυνατό θα πληρούν κάποιες ανθρώπινες συνθήκες προσωρινής διαβίωσης.
Από την πρώτη άλλωστε στιγμή είχε αποκλείσει την αναγκαστική συγκέντρωση όλων αυτών των ανθρώπων σε έναν μεγάλο καταυλισμό/στρατόπεδο, όπως ζητούσαν αρκετοί Ευρωπαίοι, αλλά και η αντιπολίτευση στη χώρα μας.
Προφανώς και πρόκειται για μια αυτονόητη επιλογή για την κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτό όμως σημαίνει ταυτόχρονα, ότι η όποια κριτική γίνεται, στο πώς διαχειρίζεται τώρα αυτή τη φάση της κρίσης, θα πρέπει (τουλάχιστον από τα αριστερά) να γίνεται από αυτό το σημείο και πέρα.
Όπως έχουμε ξαναγράψει «το αν θα πετύχει (αυτή η επιλογή) ή όχι εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, αλλά τρεις είναι οι πιο σημαντικοί: Ο αριθμός των ροών, η διάρκεια που θα είναι κλειστά τα σύνορα, αλλά κυρίως η αλληλεγγύη που θα δείξουν κυρίως οι τοπικές κοινωνίες, Άρα η επιτυχία της είναι προς απόδειξη».
Περίπου δύο βδομάδες μετά την έναρξη αυτής της νέας φάσης της προσφυγικής κρίσης, αυτό που μπορούμε να πούμε με σιγουριά, είναι ότι αυτή η επιλογή δεν φαίνεται να είναι λανθασμένη. Πρέπει όμως να συμφωνήσουμε ότι από την άποψη της κινητοποίησης υλικών και ανθρώπινων πόρων αυτή αποδεικνύεται μια αρκετά δύσκολη επιλογή.
Γίνεται δε ακόμα πιο δύσκολη, αν λάβουμε υπόψη μας, τις διαφορετικές προτεραιότητες που έχουν οι πρόσφυγες: Αυτοί βιώνουν διαφορετικά τις δυσκολίες τους από το πώς εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι τις βιώνουν.
Πολλοί και πολλές ισχυρίζονται, ότι (τότε) υπήρχε χρόνος προκειμένου να υπάρξει μια στοιχειώδεις προετοιμασία του κρατικού μηχανισμού. Ενδεχομένως. Όμως η απότομη αύξηση του αριθμού των προσφυγικών ροών προς το τέλος του καλοκαιριού (από 1000 - 1500 την ημέρα, φτάσαμε στις 4000 - 5000), σε συνδυασμό με την έλλειψη μέσων μεταφοράς, δημιούργησαν μια κατάσταση ασφυκτική.
Τώρα και αφού ευρωπαικές χώρες έκλεισαν τον βαλκανικό διάδρομο η επιλογή που έκανε η κυβέρνηση προκειμένου να διαχειριστεί τις προσφυγικές ροές είναι να «διασκορπίσει» τους πρόσφυγες σε όλο το μήκος του «ελληνικού διαδρόμου», σε καταυλισμούς που όσο το δυνατό θα πληρούν κάποιες ανθρώπινες συνθήκες προσωρινής διαβίωσης.
Από την πρώτη άλλωστε στιγμή είχε αποκλείσει την αναγκαστική συγκέντρωση όλων αυτών των ανθρώπων σε έναν μεγάλο καταυλισμό/στρατόπεδο, όπως ζητούσαν αρκετοί Ευρωπαίοι, αλλά και η αντιπολίτευση στη χώρα μας.
Προφανώς και πρόκειται για μια αυτονόητη επιλογή για την κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτό όμως σημαίνει ταυτόχρονα, ότι η όποια κριτική γίνεται, στο πώς διαχειρίζεται τώρα αυτή τη φάση της κρίσης, θα πρέπει (τουλάχιστον από τα αριστερά) να γίνεται από αυτό το σημείο και πέρα.
Όπως έχουμε ξαναγράψει «το αν θα πετύχει (αυτή η επιλογή) ή όχι εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, αλλά τρεις είναι οι πιο σημαντικοί: Ο αριθμός των ροών, η διάρκεια που θα είναι κλειστά τα σύνορα, αλλά κυρίως η αλληλεγγύη που θα δείξουν κυρίως οι τοπικές κοινωνίες, Άρα η επιτυχία της είναι προς απόδειξη».
Περίπου δύο βδομάδες μετά την έναρξη αυτής της νέας φάσης της προσφυγικής κρίσης, αυτό που μπορούμε να πούμε με σιγουριά, είναι ότι αυτή η επιλογή δεν φαίνεται να είναι λανθασμένη. Πρέπει όμως να συμφωνήσουμε ότι από την άποψη της κινητοποίησης υλικών και ανθρώπινων πόρων αυτή αποδεικνύεται μια αρκετά δύσκολη επιλογή.
Γίνεται δε ακόμα πιο δύσκολη, αν λάβουμε υπόψη μας, τις διαφορετικές προτεραιότητες που έχουν οι πρόσφυγες: Αυτοί βιώνουν διαφορετικά τις δυσκολίες τους από το πώς εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι τις βιώνουν.
Οι ιεραρχήσεις τους σε κάθε στιγμή είναι διαφορετικές από τις δικές μας. Θέλουν να περάσουν τα σύνορα και το πιο πιθανό είναι ότι βάζουν σε δεύτερη μοίρα τις συνθήκες που βιώνουν στην Ειδομένη ή το αν έχουν καλύτερες ή χειρότερες συνθήκες αλλού.
Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με δύο «διαφορετικών φάσεων» προτεραιότητες και την, ως εκ τούτου, παρεπόμενη επιλογή της κυβέρνησης να σεβαστεί τις προτεραιότητες των προσφύγων και να μην επιδιώξει την βίαιη μεταφορά τους από την Ειδομένη (ή από άλλες περιοχές) σε κέντρα φιλοξενίας, την θεωρούμε αυτονόητη.
Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να αναγνωρίσουμε ότι και στις δύο περιπτώσεις ,και της Μυτιλήνης του Σεπτέμβρη και της Ειδομένης του Μάρτη, η κυβέρνηση, ο «κρατικός μηχανισμός» δεν προετοιμάστηκε έτσι όπως έπρεπε προκειμένου να διαχειριστεί όσο το δυνατό καλύτερα και πιο αποτελεσματικά μια δική της επιλογή. Αυτή είναι μια συζήτηση που πρέπει να γίνει και να ξαναγίνει εκατό φορές.
Όμως, ας είμαστε προσεκτικοί: Δεν είναι σοφό, εξ αιτίας των μεγάλων διαχειριστικών προβλημάτων, να κλείνουμε τα μάτια στο κύριο που είναι ακριβώς ο σεβασμός των προτεραιοτήτων των προσφύγων από αυτή τη κυβέρνηση. Τότε ίσως να συμφωνήσουμε ότι κάποια από αυτά τα προβλήματα οφείλονται ΚΑΙ στον σεβασμό αυτών των προτεραιοτήτων.
Σε διαφορετική περίπτωση κάνουμε αυτό που έλεγαν και οι παλιοί: «Πετάμε το μωρό μαζί με τα παλιόνερα».
τα μπλόκια
Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με δύο «διαφορετικών φάσεων» προτεραιότητες και την, ως εκ τούτου, παρεπόμενη επιλογή της κυβέρνησης να σεβαστεί τις προτεραιότητες των προσφύγων και να μην επιδιώξει την βίαιη μεταφορά τους από την Ειδομένη (ή από άλλες περιοχές) σε κέντρα φιλοξενίας, την θεωρούμε αυτονόητη.
Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να αναγνωρίσουμε ότι και στις δύο περιπτώσεις ,και της Μυτιλήνης του Σεπτέμβρη και της Ειδομένης του Μάρτη, η κυβέρνηση, ο «κρατικός μηχανισμός» δεν προετοιμάστηκε έτσι όπως έπρεπε προκειμένου να διαχειριστεί όσο το δυνατό καλύτερα και πιο αποτελεσματικά μια δική της επιλογή. Αυτή είναι μια συζήτηση που πρέπει να γίνει και να ξαναγίνει εκατό φορές.
Όμως, ας είμαστε προσεκτικοί: Δεν είναι σοφό, εξ αιτίας των μεγάλων διαχειριστικών προβλημάτων, να κλείνουμε τα μάτια στο κύριο που είναι ακριβώς ο σεβασμός των προτεραιοτήτων των προσφύγων από αυτή τη κυβέρνηση. Τότε ίσως να συμφωνήσουμε ότι κάποια από αυτά τα προβλήματα οφείλονται ΚΑΙ στον σεβασμό αυτών των προτεραιοτήτων.
Σε διαφορετική περίπτωση κάνουμε αυτό που έλεγαν και οι παλιοί: «Πετάμε το μωρό μαζί με τα παλιόνερα».
τα μπλόκια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου