Μια παρατήρηση λόγω των ημερών

γράφει ο Γιώργος Κοκκίνης

Για να μην μπερδευόμαστε, το Panama paper δεν είναι μια στρέβλωση του καπιταλιστικού συστήματος, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν τα συστημικά μέσα.

Το panama paper, είναι η μοναδική και φυσιολογική εξέλιξή του, είναι το απότοκο της υπερεθνικής ηγεμόνευσης

του κεφαλαίου και της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Η μοναδική διέξοδος του καπιταλισμού ήταν η νομιμοποίηση της φοροδιαφυγής ακόμα και μέσα στο αστικο-δημοκρατικό δικό του πλαίσιο, το οποίο είχε ως θεμέλιο λίθο τον ηθικό κρατικό παρεμβατισμό, δια του φορολογικού, για την απονομή μιας κάποιας κοινωνικής δικαιοσύνης.


Οι κοινωνικές παροχές και δομές, που οικοδομήθηκαν τον προηγούμενο αιώνα έπειτα από μεγάλους αγώνες και καθιερώθηκαν στην συνείδηση του κόσμου μέσα από την σύντομη περίοδο ειρηνικής συνύπαρξης εργατικής τάξης και κεφαλαίου των δεκαετιών 70-90, έλαβε το αναμενόμενο τέλος.

Οι off-shore εταιρίες, οι ανεξέλεγκτες ιδιωτικοποιήσεις και η αποθράσυνση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος είναι η αρχή του τέλους του. Η διέξοδος αυτή του πλούτου είναι εκ των ων ουκ άνευ και μόνο έτσι θα επιβιώσει για ένα διάστημα ως την οριστική και βίαιη καταστροφή του.

Τελικά η ολοκλήρωση του καπιταλισμού σήμερα, έχει και την θετική του πλευρά... πετυχαίνει την πλήρη δικαίωση της Μαρξιστικής θεωρίας!

Και τα καλύτερα έρχονται... μετά το σκοτάδι!