Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

Κρίσιμη καμπή @ Τζο Κοξ: το παιδί της εργατικής τάξης @ Μαρίζα Ματίας: Brexit ή Bremain, έχουμε ήδη χάσει

Η δολοφονία της βουλευτίνας των Εργατικών Τζο Κοξ λίγες μέρες πριν από το κρίσιμο δημοψήφισμα για το Brexit, ανεξάρτητα από το αν ο δράστης αποδειχθεί τελικά τρελός, φασίστας ή και τα δύο, έχει κάνει ακόμη πιο δραματική την πορεία
της Βρετανίας προς την ημέρα - ορόσημο της 23ης Ιουνίου.

Μέχρις ώρας, είναι αδύνατον να προβλέψει κανείς εάν το φονικό θα συσπειρώσει την κοινωνία της Γηραιάς Αλβιόνας ή θα τη διχάσει ακόμη περισσότερο.

Το βέβαιο είναι πάντως ότι θα παίξει ρόλο στο αποτέλεσμα της κάλπης.

Μ
ια κάλπη, που, όπως στήθηκε, βρέθηκε να πατάει σε δύο βάσεις.

Πατάει στην προϋπάρχουσα και συνεχώς αυξανόμενη δυσφορία πολλών Βρετανών πολιτών για τις υπαγορεύσεις -πραγματικές ή φαντασιακές- των Βρυξελλών, τις οποίες, όπως και πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι, αντιλαμβάνονται ως μια γραφειοκρατία που περίπου δεν λογοδοτεί σε κανέναν.

Και πατάει στο κλίμα μίσους που συστηματικά καλλιέργησε ένα μέρος του βρετανικού πολιτικού συστήματος -και όχι μόνο η Ακροδεξιά-, ψαρεύοντας στα θολά νερά του ρατσισμού, αλλά και του φόβου μπροστά στην παγκοσμιοποίηση.

Α
υτή η δεύτερη βάση ποτίστηκε προχτές από το αίμα της Κόξ και μένει να φανεί εάν θα λυγίσει ή θα αντέξει. Πάντως, ο σύζυγος της δολοφονημένης ελπίζει "να αγωνιστούν όλοι κατά του μίσους. Το μίσος δεν έχει φυλή ή θρησκεία. Είναι δηλητήριο".

Α
υτό το σοκ πρέπει να το επεξεργαστεί η βρετανική κοινωνία.

Η υπόλοιπη Ευρώπη απλά παρακολουθεί ακόμη πιο "μαγκωμένη" τις εξελίξεις στο Ηνωμένο Βασίλειο, ελπίζοντας ενδόμυχα ότι οι Βρετανοί θα μείνουν. Για λόγους που ελάχιστη σχέση έχουν με την... αγάπη, αλλά επειδή όλοι φοβούνται τις δραματικές καμπές, τα ορόσημα σε μια Ευρώπη που με τα χίλια ζόρια διαχειρίζεται τις πολλαπλές κρίσεις της.

Όσα Plan B κι αν κρύβονται στα συρτάρια των Βρυξελλών, της Φρανκφούρτης, του Βερολίνου ή του Παρισιού, κανένα δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τις άδηλες πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις από ένα Brexit. Ήδη η οικονομική και η προσφυγική κρίση έχουν διαταράξει βαθιά την ισορροπία εντός της Ε.Ε., με τη Γερμανία να έχει γίνει το κόκκινο πανί τόσο για τον Νότο -στην πρώτη- όσο και για την Ανατολή - στη δεύτερη.

Και χρειάζεται μια ειλικρινής τιτάνια προσπάθεια, πρωτίστως από μέρους των ιδρυτικών μελών της ΕΟΚ, αλλά και από τα υπόλοιπα κράτη - μέλη, ώστε να ανακτήσουν αυτή την ισορροπία, ειδικά εάν δεχτεί και τον βαρύ κλονισμό ενός Brexit.

Ισορροπία -θυμάστε το ποδήλατο;- σημαίνει να κινηθεί προς τα εμπρός. Προς μια Ευρώπη που θα θυμηθεί ότι στήθηκε για να διασφαλίζει στους πολίτες της ειρήνη, ευημερία και σύγκλιση.

η Αυγή


*** * ***

Η Τζο Κοξ ανήκε στη νέα γενιά πολιτικών του Εργατικού Κόμματος. Παιδί εργατικής οικογένειας ήταν το πρώτο μέλος της που σπούδασε στο πανεπιστήμιο. Τα καλοκαίρια δούλευε μαζί με τον πατέρα της σε ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε οδοντόκρεμες.

Ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου (Αφγανιστάν, Ουγκάντα, Νταρφούρ, κ.ά.) ως στέλεχος ανθρωπιστικών οργανώσεων, γνώριζε από πρώτο χέρι τι θα πει πόλεμος και προσφυγιά, και αναδείχθηκε σε επιτελικό στέλεχος, ενώ ανέλαβε ρόλο συμβούλου στους Εργατικούς για το προσφυγικό και πρόεδρος του Τμήματος Γυναικών.

Πέρσι κέρδισε με διαφορά 6.000 ψήφων τη βουλευτική έδρα στην ιδιαίτερη πατρίδα της, στη βόρεια Αγγλία. Ακόμη κι όταν εξελέγη βουλευτής, συνέχισε να μένει στο πλωτό σπίτι της, μια μαούνα στον Τάμεση, κοντά στο Κοινοβούλιο, με τον άντρα της και τα δύο παιδιά τους.

Υποστήριξε την εκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία των Εργατικών, διατηρούσε κριτική στάση απέναντί του, ενώ ήταν υπέρμαχος της παραμονής της Βρετανίας στην Ε.Ε. Τον περασμένο Απρίλιο μίλησε με πάθος στη Βουλή, ζητώντας από την κυβέρνηση των Συντηρητικών να ανοίξει τα σύνορα της χωρας για 3.000 ασυνόδευτα προσφυγόπουλα:

"...Γνωρίζουμε όλοι ότι η μεγάλη πλειονότητα αυτών των τρομοκρατημένων και εμφανώς ευάλωτων προσφυγόπουλων που είναι σκόρπια απόψε στην Ευρώπη ήλθαν από τη Συρία. Γνωρίζουμε επίσης ότι, καθώς η σύγκρουση μπαίνει στον έκτο χρόνο βαρβαρότητας, οικογένειες Σύρων σε απόγνωση αναγκάζονται να λάβουν μια απόφαση απελπισίας: να μείνουν και να αντιμετωπίσουν πείνα, βιασμό, διώξεις και θάνατο ή να κάνουν ένα επικίνδυνο ταξίδι για να βρουν καταφύγιο κάπου αλλού.

Ποιος μπορεί να κατηγορήσει τους απελπισμένους γονείς που θέλουν να δραπετεύσουν από τον τρόμο που ζουν οι οικογένειές τους; Παιδιά σκοτώνονται ενώ πηγαίνουν στο σχολείο, παιδιά μόλις 7 ετών στρατολογούνται διά της βίας και στέλνονται στο μέτωπο και ένα στα τρία παιδιά μεγάλωσαν γνωρίζοντας μόνο φόβο και πόλεμο. Αυτά τα παιδιά έχουν εκτεθεί σε καταστάσεις που κανένα παιδί δεν θα έπρεπε να βιώσει και γνωρίζω ότι θα ρίσκαρα τη ζωή και την αρτιμέλειά μου για να σώσω τα παιδιά μου από αυτή την κόλαση".

*** * ***

"Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος, νομίζω έχουμε ήδη χάσει" υποστηρίζει η Πορτογαλίδα ευρωβουλευτής του Μπλόκο της Αριστεράς και αντιπρόεδρος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) Μαρίζα Ματίας. Μιλώντας στην "Αυγή" η Μ. Ματίας εκφράζει επίσης την ελπίδα της για ένα μέτωπο του Νότου που θα δημιουργήσει τον απαραίτητο χώρο για να μπορέσουμε να κινηθούμε και να προωθήσουμε πολιτικές άλλου τύπου".

Συνέντευξη στην Αναστασία Γιάμαλη

* Η Πορτογαλία κατάφερε να δημιουργήσει κυβέρνηση συνεργασίας Σοσιαλιστών - Αριστεράς. Πώς πάει;

Πάει ακριβώς όπως σχεδιάστηκε, πολύ καλά. Η συμφωνία που έγινε ανάμεσα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Μπλόκο της Αριστεράς, το Κομμουνιστικό Κόμμα και τους Πράσινους ήταν μια συμφωνία βασισμένη στο εκλογικό αποτέλεσμα, άρα όλοι ξέρουν το βάρος που έχει κάθε δύναμη εντός της συμφωνίας. Μέχρι τώρα πηγαίνει πολύ καλά: καταφέραμε να επαναφέρουμε μισθούς και συντάξεις που πετσοκόφτηκαν την περίοδο του Μνημονίου, δίνουμε τη μάχη της δημόσιας εκπαίδευσης και πάμε καλά, καταφέραμε να καλύψουμε βασικές ανάγκες -νερό και ρεύμα- σε εκείνους που το έχουν ανάγκη, να περάσουμε νόμους που προστατεύουν τις κατοικίες του κόσμου που έχει χαμηλά ή καθόλου εισοδήματα. Βέβαια, δεν υπάρχουν πολιτικές για δημόσιες επενδύσεις γιατί δεν υπάρχει χρηματοδότηση, όμως πλέον ο κόσμος μπορεί να αναπνεύσει ξανά... και αυτό είναι κάτι.

* Θεωρείτε πως με μια άλλη πιο προοδευτική κυβέρνηση στην Ισπανία και με την ελληνική κυβέρνηση θα μπορούμε να μιλάμε με ρεαλιστικούς όρους για ένα μέτωπο του Νότου;

To ελπίζω. Στην Πορτογαλία ακόμη αντιμετωπίζουμε τον εκβιασμό των ευρωπαϊκών θεσμών. Στην αρχή ήταν ο προϋπολογισμός που δεν μπορούσαν να επικυρώσουν, τώρα μας εκβιάζουν για τις κυρώσεις, που δεν έχουν να κάνουν με αυτήν την κυβέρνηση, αλλά πλέον είμαστε σε θέση να αντιμετωπίζουμε κατά μέτωπο τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Σε μεγάλο βαθμό αυτό οφείλεται και στο ότι έχουμε βγει από το πρόγραμμα.

Σε κάθε χώρα οι κανόνες είναι διαφορετικοί και νομίζω πως αυτό λέει πολλά και για τον τρόπο λειτουργίας των ευρωπαϊκών θεσμών, υπάρχουν πολλά μέτρα και πολλά σταθμά. Ελπίζω και εύχομαι για τη νίκη των αριστερών δυνάμεων στην Ισπανία, διότι με ένα νότιο μέτωπο οι ευρωπαϊκοί θεσμοί θα αναγκαστούν να δουν τα πράγματα αλλιώς για την Ελλάδα και θα πάψουν να ζητούν από τους Έλληνες να πληρώσουν τον λογαριασμό, ιδίως όταν δεν είναι υπεύθυνοι για όσα συνέβησαν στη χώρα τους.

* Είμαστε μια εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα της Βρετανίας, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως το Brexit προηγείται. Ως ευρωβουλευτής ποια θεωρείτε ότι θα είναι τα αποτελέσματα μιας επιλογής εξόδου από τους Βρετανούς;

Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, νομίζω πως έχουμε ήδη χάσει. Αν προηγηθεί το Brexit, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ευκαιρία για περισσότερο απομονωτισμό και μια διαφορετική Ε.Ε. με περισσότερες εξουσίες για τη Γερμανία και χωρίς ισορροπία δυνάμεων -χωρίς να μπαίνω στη διαδικασία να αξιολογήσω αν η ήδη υπάρχουσα ισορροπία είναι καλή ή κακή. Το αποτέλεσμα δεν θα είναι μια πιο δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά μια πιο απολυταρχική.

Από την άλλη, αν η Μεγάλη Βρετανία αποφασίσει να παραμείνει, η συμφωνία που υπεγράφη ανάμεσα σε Ε.Ε. και Βρετανία είναι απαράδεκτη για το ευρωπαϊκό εγχείρημα, παρεμβαίνει σε εργασιακά δικαιώματα, στην ελεύθερη κίνηση προσώπων, διαχωρίζει ανάμεσα σε Βρετανούς και υπόλοιπους Ευρωπαίους...

Στην πραγματικότητα ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για μία κρίση ταυτότητας που δεν βοηθάει καθόλου. Ανοίγει το κουτί της Πανδώρας για τα υπόλοιπα κράτη - μέλη που θα διαπραγματευτούν την υιοθέτηση μιας αντίστοιχης συμφωνίας. Οπότε είμαι πολύ απαισιόδοξη για το μέλλον, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Δυστυχώς δεν βλέπω να υπάρχει ο συσχετισμός δυνάμεων εκείνος που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει εποικοδομητικά το όποιο αποτέλεσμα.

* Ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να πει "Ναι" σε ένα ακόμη Μνημόνιο. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση υποστηρίζει πως κάνει "ό,τι μπορεί" για να ελαφρύνει τα βάρη των πιο αδύναμων. Υπάρχει κάποια λεπτή γραμμή, κάποιο όριο το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να ξεπεράσει;

Είναι πολύ σαφές ότι το πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείται να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι συγκεκριμένο και ασφυκτικό, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για ελιγμούς. Ωστόσο είναι αναγκαίο να συνεχίσει να αντιμετωπίζει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Οι όροι της κάθε διαπραγμάτευσης είναι διαφορετικοί για κάθε χώρα. Είναι επίσης σαφές ότι στην ελληνική κυβέρνηση αρέσει το Μνημόνιο όσο και σε εμάς: καθόλου. Με την ενδυνάμωση των αριστερών δυνάμεων στον ευρωπαϊκό Νότο ελπίζω να δημιουργηθεί εκείνος ο απαραίτητος χώρος για να μπορέσουμε να κινηθούμε και να προωθήσουμε πολιτικές άλλου τύπου. Δεν ξέρω όμως κανέναν στον ΣΥΡΙΖΑ που να του αρέσει το Μνημόνιο.

* Σε μία Ευρωπαϊκή Ένωση όπου κράτη - μέλη εκβιάζονται, όπου κυριαρχεί η Γερμανία, όπου η Βρετανία σκέφτεται να επιλέξει την έξοδο, όπου ένας ακροδεξιός υποψήφιος παρ' ολίγο να είναι ο επόμενος πρόεδρος της Αυστρίας υπάρχουν περιθώρια για φεμινιστικές διεκδικήσεις;

Bέβαια, πολύ περισσότερο σε αυτήν την Ε.Ε. χρειάζεται ο φεμινισμός. Γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους χρειαζόμαστε και φεμινιστικό κίνημα και φεμινιστικές πολιτικές. Η ανισότητα αυξάνεται, το ίδιο και η έμφυλη ανισότητα και δεν είναι μόνο θέμα μισθών. Αν αναλογιστεί κανείς τη βία στην οποία υπόκεινται οι γυναίκες, θα καταλάβει πόσο απαραίτητο είναι το να πάρουμε θέση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου