Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

Το ωραίο ταξίδι

του Θανάση Καρτερού

Πού είμαστε, ρώτησε ο Τσίπρας τον Βαρουφάκη. Στα σύννεφα της δημιουργικής ασάφειας, του απάντησε εκείνος.

Πού είμαστε, ρώτησε
ύστερα τους Έλληνες, στο δημοψήφισμα. Σε έφοδο στον ουρανό του Όχι, του απάντησαν εκείνοι.

Πού είμαστε, ρώτησε ύστερα τον Σόιμπλε και τους εταίρους. Ιπτάμενοι υπό κατάρριψη, του απάντησαν, δείχνοντας τους πυραύλους του Ντράγκι.

Πού είμαστε, ρώτησε προχθές ο Παπαχελάς τον Τσίπρα. Προσγειωμένοι, του απάντησε εκείνος, με σιγουριά, αλλά και κάποια μελαγχολία στην οποία ορισμένοι φόρεσαν κοστούμι ηττοπάθειας.

Προσγειωθήκαμε! Αυτό ήταν ένα μήνυμα της συνέντευξης του πρώτου στην ιστορία αριστερού πρωθυπουργού στον Παπαχελά του ΣΚΑΪ. Ελεύθερη ή αναγκαστική, ομαλή ή ανώμαλη, η προσγείωση έχει συντελεστεί.

Κυρίες και κύριοι, καλώς ήλθατε στην πραγματικότητα. Στους κυνόδοντες των συσχετισμών, στο θηριοτροφείο που αποκαλούν ελληνικό καπιταλισμό, στο μποτιλιάρισμα των φιλοδοξιών, στο κράτος που ξυπνάει μόνο για να φάει μίζες ή ανθρώπους, στο βασίλειο της τυφλής Δικαιοσύνης, στο Jurassic park των μελανοχιτώνων.

Καλώς ήλθατε. Στην πραγματικότητα των φόρων, των εφόρων, των περικοπών, των διαπραγματεύσεων χωρίς τέλος, των αξιολογήσεων με τέλος υποταγής, της βλοσυρής επιτροπείας των αχώνευτων, της αχώνευτης εντροπίας εγχώριων και εξωχώριων, της πολιτικής φάρας που λυσσάει γιατί οι τυχάρπαστοι της έκοψαν την τύχη, των εφτάψυχων διαπλεκόμενων, και των άψυχων εμπορευόμενων ψυχές άλλων.

Μια πραγματικότητα που δεσμευτήκαμε και θέλουμε να αλλάξουμε, αλλά πρέπει να προσέχουμε και τα νώτα μας, μη μας αλλάξει αυτή. Έχει ξαναγίνει άπειρες φορές.

Κουκιά μετρημένα, που δεν σηκώνουν λόγια μασημένα. Το περσινό σύμφωνο ειρήνης, έπειτα από σκληρές μάχες, έδωσε ανάσα σε πολύ κόσμο, και προοπτική στη χώρα. Αλλά έχει κόστος στην καθημερινή ζωή, που το κάνουν ακόμα πιο δυσβάσταχτο οι εντεταλμένοι διακινητές της καταστροφής.

Η αριστερή μελαγχολία, στις συνθήκες αυτές, μπορεί να είναι ένα μεγάλο συν. Γιατί μελαγχολώ για τους συμβιβασμούς, πάει να πει ότι δεν ξεχνώ πού είμαι. Και γιατί. Θυμάμαι. Πιστεύω. Μπορώ όχι μόνο να βλέπω μέσα στον ορυμαγδό πού θέλω να πάω. Αλλά και πώς μπορώ να πάω.

Συνεπώς συνεχίζουμε. Κι αν κάποιοι αντίπαλοι πιστεύουν και προσδοκούν ότι θα μας σακατέψει οριστικά η πραγματικότητα που μας πληγώνει, δεν έχουν ιδέα από ιδέες κι από Ιστορία.

Κι αυτό, για όσους κατάλαβαν, ήταν το δεύτερο μήνυμα του Τσίπρα:

Το ταξίδι συνεχίζεται και η μόνη φυγή είναι η φυγή προς τα μπρος. Να μετρηθούμε με την πραγματικότητα για να την αλλάξουμε βήμα-βήμα. Και να παραδώσουμε όταν έρθει η ώρα, αν όχι μια Ελλάδα όπως τη θέλουμε, τουλάχιστον μια Ελλάδα που θα έχει αφήσει πίσω της Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες.

Αυτό το ωραίο ταξίδι, μάλιστα, αξίζει...

η Αυγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου