του Νίκου Τσαγκρή
Σκέφτομαι την Τουρκία. Τη σκέφτομαι με τη σκέψη του μέσου Έλληνα: Μια χώρα μίζερη, αρπακτική, απολίτιστη, κοσμοφοβική, κομπλεξική...
Σκέφτομαι την Κωνσταντινούπολη. Με την ίδια σκέψη, τη σκέψη του μέσου Έλληνα: Μια πόλη σαγηνευτική, κοσμοπολίτισσα, για πάντα αγαπημένη...
Κάπως έτσι, ή ακριβώς έτσι. Τα αισθήματά μας για τη γείτονα παραμένουν διχασμένα, καθώς παραδίδονται από γενιά σε γενιά, συντηρώντας μια ιδιότυπη σχέση αγάπης - μίσους μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων:
Κάπως έτσι, ή ακριβώς έτσι. Τα αισθήματά μας για τη γείτονα παραμένουν διχασμένα, καθώς παραδίδονται από γενιά σε γενιά, συντηρώντας μια ιδιότυπη σχέση αγάπης - μίσους μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων:
Αγάπη όταν σκεφτόμαστε την Τουρκία με το πολιτισμικό σήμα που μας εκπέμπει η Κωνσταντινούπολη, η Σμύρνη και κάποιες ακόμα προγονικές πόλεις - «πατρίδες». Μίσος όταν τη σκεφτόμαστε με το «βαρβαρικό» περίβλημα της Άγκυρας και του ανατολικού βάθους.
Καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει σήμερα στην Τουρκία; Έχω την αίσθηση ότι γνωρίζουμε περισσότερα για τον ποδοσφαιριστή Αρντά Τουράν απ' όσα γνωρίζουμε για όλα αυτά τα αιματοβαμμένα- άκρως τραγελαφικά εμφυλιακά συμβάντα, που διαδραματίζονται στην γείτονα...
Δείτε: τα μαντάτα για το πραξικόπημα έφτασαν στον υπολογιστή μου πριν πάρουν χαμπάρι οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και τα σάιτ. Ήταν ένα τουίτ φίλου δημοσιογράφου, ανταποκριτή στην Τουρκία: Τανκς και στρατιώτες κινούνται προς τη γέφυρα του Βοσπόρου. Πραξικόπημα; Διόλου απίθανο...
Άνοιξα τηλεόραση και ραδιόφωνο και άρχισα το ζάπινγκ, ενώ ταυτόχρονα συνέχισα να σερφάρω στο διαδίκτυο. Η πρώτη "διασταύρωση" ήρθε από έναν αθλητικό ραδιοσταθμό: Όπα! Πραξικόπημα στην Τουρκία λέει... Και λέει ότι ο Ερντογάν απαντάει στο πραξικόπημα με πραξικόπημα... Ταμάμ...
Ο... λαός του Ερντογάν
Ήμουν από τους πρώτους Έλληνες που έμαθαν για το πραξικόπημα. Έτσι νομίζω, δηλαδή, έτσι νομίζουν εκατομμύρια ακόμα φανατικοί χρήστες των social media που απολαμβάνουν να φαντασιώνουν πέντε - δέκα λεπτά ενημερωτικής... αποκλειστικότητας. Σε λίγο το θέμα βγήκε στον τηλεοπτικό "αέρα": το πραξικόπημα στην Τουρκία σε ζωντανή σύνδεση...
Όταν είδα τους πρώτους Τούρκους πολίτες να συγκρούονται με τους πραξικοπηματίες, μπήκα στο facebook και, σαν καλός αριστερός με αντιστασιακά διαπιστευτήρια, βιάστηκα να σχολιάσω: Σεβασμό στον τουρκικό λαό... Σ' αυτούς που προτάσσουν τα στήθη τους στα τανκς και τα αυτόματα όπλα των πραξικοπηματιών (στις γέφυρες του Βοσπόρου, στην πλατεία Ταξίμ και αλλού) προκειμένου να υπερασπιστούν την ανάπηρη, έστω, Δημοκρατία στη χώρας τους.
Λίγα λεπτά αργότερα βγήκε ο Ερντογάν με εκείνο το facetime και κάλεσε το λαό του να βγει στους δρόμους και ο... λαός του άρχισε να μαστιγώνει τους πραξικοπηματίες και, καταλαβαίνετε, οι διαδικτυακοί μου φίλοι άρχισαν να μου την πέφτουν. 'Oτι... είμαι με τον Ερντογάν και τους χουλιγκάνους του... Κι αναγκάστηκα να διορθώσω: Ε, όχι και με τον Ερντογάν. Αλλά με τους πραξικοπηματίες ποτέ... (από την άλλη, βλέποντας τις λαϊκές αγριότητες κατά των Τούρκων στρατιωτών που συμμετείχαν στο πραξικόπημα, θυμάμαι εκείνο το δικό μας μεταδικτατορικό σύνθημα "Δώστε τη χούντα στο λαό" κι ανατριχιάζω).
Η Δύση... νουθετεί
Ωστόσο, άλλο ήταν το ελληνικό "δώστε τη χούντα στο λαό" (αναφερόταν αποκλειστικά στους ηγέτες της χούντας) κι άλλο το τουρκικό αντίστοιχο, που σε απλή πολιτική μετάφραση σημαίνει "δώστε τη χούντα του Γκιουλέν" (όλους τους στρατευμένους ή μη γκιουλενιστές δηλαδή, καθώς και τους κεμαλικούς, τους ευρωπαϊστές, τους κοσμικιστές και κάθε αντιφρονούντα προς τις ιδέες του κυβερνώντος κόμματος) στη χούντα του Ερντογάν. Διότι περί μιας ιδιότυπης πολιτικοστρατιωτικής χούντας πρόκειται...
Μιά "χούντα" είναι, που με πρόσχημα αυτή την αλλοπρόσαλλη και ανυπόγραφη απόπειρα πραξικοπήματος εδραιώνεται και γιγαντώνεται: οι στοχευμένες απολύσεις τεσσάρων, περίπου, χιλιάδων Τούρκων πανεπιστημιακών και δασκάλων και 45000 δημοσίων υπαλλήλων αποτελούν μια απροσχημάτιστη επιχείρηση ιδεολογικής κάθαρσης. Και αποδεικνύουν ότι το καθεστώς Ερντογάν παρακολουθούσε συστηματικά και φακέλωνε εκατομμύρια "αντιφρονούντων" Τούρκων πολιτών, ακριβώς όπως κάνουν όλα τα φασιστικά - απολυταρχικά καθεστώτα. Το τραγικό είναι ότι η... πολιτισμένη Δύση, ενώ θα έπρεπε να έχει απομονώσει ήδη πολιτικά και διπλωματικα (αν όχι και στρατιωτικά) τον εκλεγμένο δικτάτορα Ερντογάν και το τερατώδες καθεστώς που στήνει, περιορίζεται σε αδιάφορα ρητορικά σχήματα και νουθεσίες...
Στο βιβλίο του Ορχάν Παμούκ «Ισταμπούλ», είναι διάχυτη η μελαγχολία της Πόλης και των κατοίκων της. Ο συγγραφέας την αφήνει να χρωματίζει κάθε σελίδα, κάθε κεφάλαιο, να βάφει με το λυπημένο γκρίζο της τα σοκάκια του Ταξίμ, τις παραλίες του Βοσπόρου, τις μνήμες των προσώπων. Το μέσα και το έξω των Τούρκων της Πόλης, το βλέμμα τους, το ντύσιμό τους. Αποδίδει αυτή τη μελαγχολία στο αίσθημα της «απόρριψης», που, παραδοσιακά, εισπράττουν οι Τούρκοι από την Δύση. Αίσθημα του οποίου η άλλη όψη είναι η απόρριψη της απόρριψης: Δεν μας γουστάρετε - δεν σας γουστάρουμε. Να 'ναι καλά ο Σουλτάνος Ερντογάν...
τα ρέστα
Διαβάστε:
Καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει σήμερα στην Τουρκία; Έχω την αίσθηση ότι γνωρίζουμε περισσότερα για τον ποδοσφαιριστή Αρντά Τουράν απ' όσα γνωρίζουμε για όλα αυτά τα αιματοβαμμένα- άκρως τραγελαφικά εμφυλιακά συμβάντα, που διαδραματίζονται στην γείτονα...
Δείτε: τα μαντάτα για το πραξικόπημα έφτασαν στον υπολογιστή μου πριν πάρουν χαμπάρι οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και τα σάιτ. Ήταν ένα τουίτ φίλου δημοσιογράφου, ανταποκριτή στην Τουρκία: Τανκς και στρατιώτες κινούνται προς τη γέφυρα του Βοσπόρου. Πραξικόπημα; Διόλου απίθανο...
Άνοιξα τηλεόραση και ραδιόφωνο και άρχισα το ζάπινγκ, ενώ ταυτόχρονα συνέχισα να σερφάρω στο διαδίκτυο. Η πρώτη "διασταύρωση" ήρθε από έναν αθλητικό ραδιοσταθμό: Όπα! Πραξικόπημα στην Τουρκία λέει... Και λέει ότι ο Ερντογάν απαντάει στο πραξικόπημα με πραξικόπημα... Ταμάμ...
Ο... λαός του Ερντογάν
Ήμουν από τους πρώτους Έλληνες που έμαθαν για το πραξικόπημα. Έτσι νομίζω, δηλαδή, έτσι νομίζουν εκατομμύρια ακόμα φανατικοί χρήστες των social media που απολαμβάνουν να φαντασιώνουν πέντε - δέκα λεπτά ενημερωτικής... αποκλειστικότητας. Σε λίγο το θέμα βγήκε στον τηλεοπτικό "αέρα": το πραξικόπημα στην Τουρκία σε ζωντανή σύνδεση...
Όταν είδα τους πρώτους Τούρκους πολίτες να συγκρούονται με τους πραξικοπηματίες, μπήκα στο facebook και, σαν καλός αριστερός με αντιστασιακά διαπιστευτήρια, βιάστηκα να σχολιάσω: Σεβασμό στον τουρκικό λαό... Σ' αυτούς που προτάσσουν τα στήθη τους στα τανκς και τα αυτόματα όπλα των πραξικοπηματιών (στις γέφυρες του Βοσπόρου, στην πλατεία Ταξίμ και αλλού) προκειμένου να υπερασπιστούν την ανάπηρη, έστω, Δημοκρατία στη χώρας τους.
Λίγα λεπτά αργότερα βγήκε ο Ερντογάν με εκείνο το facetime και κάλεσε το λαό του να βγει στους δρόμους και ο... λαός του άρχισε να μαστιγώνει τους πραξικοπηματίες και, καταλαβαίνετε, οι διαδικτυακοί μου φίλοι άρχισαν να μου την πέφτουν. 'Oτι... είμαι με τον Ερντογάν και τους χουλιγκάνους του... Κι αναγκάστηκα να διορθώσω: Ε, όχι και με τον Ερντογάν. Αλλά με τους πραξικοπηματίες ποτέ... (από την άλλη, βλέποντας τις λαϊκές αγριότητες κατά των Τούρκων στρατιωτών που συμμετείχαν στο πραξικόπημα, θυμάμαι εκείνο το δικό μας μεταδικτατορικό σύνθημα "Δώστε τη χούντα στο λαό" κι ανατριχιάζω).
Η Δύση... νουθετεί
Ωστόσο, άλλο ήταν το ελληνικό "δώστε τη χούντα στο λαό" (αναφερόταν αποκλειστικά στους ηγέτες της χούντας) κι άλλο το τουρκικό αντίστοιχο, που σε απλή πολιτική μετάφραση σημαίνει "δώστε τη χούντα του Γκιουλέν" (όλους τους στρατευμένους ή μη γκιουλενιστές δηλαδή, καθώς και τους κεμαλικούς, τους ευρωπαϊστές, τους κοσμικιστές και κάθε αντιφρονούντα προς τις ιδέες του κυβερνώντος κόμματος) στη χούντα του Ερντογάν. Διότι περί μιας ιδιότυπης πολιτικοστρατιωτικής χούντας πρόκειται...
Μιά "χούντα" είναι, που με πρόσχημα αυτή την αλλοπρόσαλλη και ανυπόγραφη απόπειρα πραξικοπήματος εδραιώνεται και γιγαντώνεται: οι στοχευμένες απολύσεις τεσσάρων, περίπου, χιλιάδων Τούρκων πανεπιστημιακών και δασκάλων και 45000 δημοσίων υπαλλήλων αποτελούν μια απροσχημάτιστη επιχείρηση ιδεολογικής κάθαρσης. Και αποδεικνύουν ότι το καθεστώς Ερντογάν παρακολουθούσε συστηματικά και φακέλωνε εκατομμύρια "αντιφρονούντων" Τούρκων πολιτών, ακριβώς όπως κάνουν όλα τα φασιστικά - απολυταρχικά καθεστώτα. Το τραγικό είναι ότι η... πολιτισμένη Δύση, ενώ θα έπρεπε να έχει απομονώσει ήδη πολιτικά και διπλωματικα (αν όχι και στρατιωτικά) τον εκλεγμένο δικτάτορα Ερντογάν και το τερατώδες καθεστώς που στήνει, περιορίζεται σε αδιάφορα ρητορικά σχήματα και νουθεσίες...
Στο βιβλίο του Ορχάν Παμούκ «Ισταμπούλ», είναι διάχυτη η μελαγχολία της Πόλης και των κατοίκων της. Ο συγγραφέας την αφήνει να χρωματίζει κάθε σελίδα, κάθε κεφάλαιο, να βάφει με το λυπημένο γκρίζο της τα σοκάκια του Ταξίμ, τις παραλίες του Βοσπόρου, τις μνήμες των προσώπων. Το μέσα και το έξω των Τούρκων της Πόλης, το βλέμμα τους, το ντύσιμό τους. Αποδίδει αυτή τη μελαγχολία στο αίσθημα της «απόρριψης», που, παραδοσιακά, εισπράττουν οι Τούρκοι από την Δύση. Αίσθημα του οποίου η άλλη όψη είναι η απόρριψη της απόρριψης: Δεν μας γουστάρετε - δεν σας γουστάρουμε. Να 'ναι καλά ο Σουλτάνος Ερντογάν...
τα ρέστα
Διαβάστε:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου