Πότε θα γίνουμε Κορεάτες;

γράφει ο Νίκος Χατζηγιαννάκης

Έχουν απόλυτο δίκιο όσοι πιστεύουν πως ένας λαός δεν κατακτιέται εύκολα οικονομικά, αν προηγούμενα δεν χάσει την ιστορική του μνήμη,

τη ψυχή, την τιμή και ηθική του, αν δεν μεταμορφωθεί δηλαδή σε άμορφη μάζα απαθών, αδιάφορων και ιδιοτελών ατόμων, χωρίς συλλογική ταυτότητα και κοινωνική ευθύνη.

Θέλετε απόδειξη; Στη Νότια Κορέα ένα εκατ. πολιτών διαδήλωσαν τις προάλλες στους δρόμους και συνεχίζουν να το κάνουν όχι για κάποιο οικονομικό αίτημα αλλά για την παραίτηση της προέδρου της χώρας, επειδή μια συνεργάτης της εμπλέκεται σε οικονομικό σκάνδαλο!!!

Στην Ελλάδα αντίθετα, όχι μόνο είναι αδιανόητη μια τέτοια αντίδραση αλλά αρκετοί αμετανόητοι, χωρίς ντροπή και ενοχές, στηρίζουν ακόμα με φανατισμό τους βουτηγμένους για τριάντα χρόνια στα σκάνδαλα και στη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος.

Απόλυτα «φυσιολογική» συμπεριφορά στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, όπου οι καταχραστές, οι διεφθαρμένοι, οι μαφιόζοι, οι κατεργάρηδες, οι εκ συστήματος μπαταξήδες και οι οικονομικοί εγκληματίες του λευκού κολάρου λογίζονται από πολλούς ξύπνιοι, μάγκες και λαϊκοί ήρωες.

Πώς σε μια τέτοια χώρα να εκραγούν οι κοιμισμένες συνειδήσεις, όταν έχει εξαφανιστεί η έννοια του δημοσίου συμφέροντος από τις ελίτ και μεγάλο τμήμα του λαού;

Κι όμως, στα δύσκολα οι λαοί ή χάνονται ή ξαναγεννιούνται, ακόμα κι αν χρειαστεί να γίνουν Νοτιοκορεάτες. Το έχουμε σκεφτεί;