Όπως κι αν έχει, ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ έχει πολλά για τα οποία θα πρέπει να υπερηφανεύεται, αλλά και πολλά για τα οποία θα όφειλε να ντρέπεται...
Η μεταρρύθμιση στο χώρο τής υγείας, που για τα δεδομένα στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού μοιάζει με Οκτωβριανή Επανάσταση, συγκαταλέγεται ασφαλώς στα επιτεύγματά του. Κυρίως, ωστόσο, ακολούθησε μια οικονομική πολιτική στο πρότυπο του "Νιου Ντιλ" του Φράνκλιν Ρούζβελτ και της καλύτερης εκδοχής τής σοσιαλδημοκρατίας η οποία έφερε αποτελέσματα: σνομπάρισε τη λιτότητα, τύπωσε χρήμα, προκάλεσε δημόσιες επενδύσεις και η Αμερική κατάφερε να εξέλθει της κρίσης δυνατότερη και με το ποσοστό ανεργίας σε χαμηλό επίπεδο. Αν και η Ευρώπη ακολουθούσε τον ίδιο δρόμο, οι λαοί της θα ήταν σήμερα πολύ ευτυχέστεροι...
Μόνο που η προεδρία Ομπάμα δεν ήταν τόσο ονειρική όσο την θέλουν τα γυαλιστερά εξώφυλλα που προσφέρουν αφειδώς ο χαρισματικός Μπαράκ, η επικοινωνιακή σύζυγός του και οι κόρες τους. Οι ταξικές ανισότητες στις ΗΠΑ είναι σήμερα ελάχιστα πιο μαζεμένες σε σύγκριση με το 2008, ελάχιστοι εξακολουθούν να κερδίζουν όσα εκατομμύρια συνανθρώπων τους μαζί -απόδειξη ότι τα οφέλη τής παγκοσμιοποίησης δεν μοιράζονται δικαίως- και κάθε τρεις και λίγο ένας μαύρος πέφτει νεκρός από σφαίρες αστυνομικού. Κι αν αυτό είναι εσωτερική τους υπόθεση, το ότι ο Μπ. Ομπάμα, με την ιμπεριαλιστική όσο κι άφρονα ψυχροπολεμική εξωτερική του πολιτική, παραλίγο να πυροδοτήσει ένα Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο με αφορμή τη Μέση Ανατολή και την εμφανώς υποκινούμενη "Αραβική Άνοιξη" και στόχο τη Ρωσία μάς αφορά όλους...
Προκειμένου να πείσει την ανθρωπότητα ότι οι ΗΠΑ συνεχίζουν να είναι η μοναδική υπερδύναμη- μολονότι ο πλανήτης μας γίνεται όλο και πιο πολυπολικός- θέλησε να δημιουργήσει έναν παγκόσμιο μπαμπούλα, έναν εχθρό εναντίον τού οποίου θα έπρεπε να συνασπιστεί όλος ο "ελεύθερος κόσμος". Δεν ισχυρίζομαι πως ο Βλ. Πούτιν είναι κάποια αρσακειάδα και δεν έχει κι εκείνος το δικό του μερίδιο ευθύνης για την αναστάτωση που βιώνουμε. Μόνο που και εν έτει 2017, όπως άλλωστε κι επί Σοβιετικής Ένωσης, δεν υπάρχουν διάβολοι στη διπλωματική σκακιέρα παρά μόνο λιοντάρια που δεν θα ησυχάσουν αν δεν μείνει μόνο ένα από αυτά στη ζούγκλα. Και στο μεσοδιάστημα, βεβαίως, υποφέρουν τα βατράχια...
Υπό αυτή την έννοια, της μεγαλομανούς δηλαδή επεκτατικής πολιτικής που πρώτα καθορίζει τους εχθρούς και μετά τους φίλους, ο Μπ. Ομπάμα ομοιάζει του Χίτλερ κι όχι βεβαίως γιατί έστειλε Εβραίους να βρουν τον θάνατο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή γιατί πάσχει από κάποια ψυχωσική παρέκκλιση, τα οποία προφανώς και δεν ισχύουν. Για όλα αυτά, όμως, όσο κι αν με ανησυχεί (sic) η προεδρία Τραμπ, για τον οποίο ο μεγάλος εχθρός είναι η Κίνα οπότε ετοιμαστείτε για έναν άλλου είδους Ψυχρό Πόλεμο, αισθάνομαι και μια ανακούφιση που ο χρόνος τού Μπ. Ομπάμα στέρεψε και δεν θα μπορέσει να απελάσει κι άλλους Ρώσους διπλωμάτες μέχρις ότου η Γη μας να μετατραπεί για τα καλά σε ένα απέραντο φρενοκομείο...
Η Ιστορία δεν θα καταχωρήσει τον 44ο Αμερικανό πρόεδρο στο ίδιο κεφάλαιο με τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι ή τον Στάλιν και δικαίως. Ούτε, όμως, και σε εκείνο που είναι αφιερωμένο σε όσους αγωνίστηκαν για την παγκόσμια ειρήνη κι ας έλαβε ένα σχετικό Νόμπελ στην αρχή τής προεδρίας του που στο φινάλε της μοιάζει τόσο ειρωνικό...
τρύπιο ευρώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου