Ο μαύρος εφιάλτης

γράφει ο Νίκος Χατζηγιαννάκης

«Και φωνάζουν οι πατριδέμποροι να φοβηθούν οι πατριώτες»
Κώστας Βάρναλης

Οι Δυτικές ελίτ, ελέγχοντας το δημόσιο λόγο και τις πηγές ενημέρωσης και αγνοώντας τα συμπεράσματα ιστορικών και διανοητών, καλλιεργούν συστηματικά την ιστορική λήθη ή αλλοιώνουν τα γεγονότα και το νόημα τους. Αποτέλεσμα να μην παραδειγματίζονται οι λαοί και να είναι έτοιμοι να ξαναγεννήσουν εφιάλτες του παρελθόντος.

Ποτέ τους λχ δεν ερμήνευσαν σε βάθος το φαινόμενο του ναζισμού και φασισμού που αιματοκύλησε την ανθρωπότητα πριν 70 χρόνια. Το αφήγημα τους παρουσιάζεται με εθνικές σκοπιμότητες και όρους επιχειρησιακούς και μεταφυσικούς, σαν ένα play-game μεταξύ καλών και κακών.

Οι Χίτλερ, Μουσολίνι και οι ανά τον κόσμο συνεργοί τους εμφανίζονται ως παράφρονες και ημίτρελλοι και όχι ως εκφραστές μιας δομημένης ιδεολογίας μίσους, εθνικιστικής υστερίας, ξενοφοβίας και κατασκευής και εξολόθρευσης εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών.

Η ίδια επιφανειακή προσέγγιση ακολουθείται και για τους σύγχρονους νεοναζιστές μακελλάρηδες (Νορβηγό Breivik, Αμερικανό Timothy Mc’Veigh κλπ) ή τους ισλαμιστές τρομοκράτες, οι οποίοι περιγράφονται ως διεστραμμένοι και αιμοδιψείς , οι περισσότεροι δε εστιάζουν στην αστυνομική πτυχή των μαζικών εγκλημάτων, σαν να πρόκειται για πρόβλημα πρόληψης ή αστυνομικής καταστολής.

Οι σκέψεις αυτές έρχονται στο προσκήνιο εν μέσω ενός διεθνούς κύματος εθνικών ανταγωνισμών, τάσεων απομονωτισμού, φυγόκεντρων δυνάμεων διάλυσης της ΕΕ, υποδαύλισης αντιθέσεων, εθνικιστικής και ξενοφοβικής υστερίας, διχαστικών θρησκευτικών διενέξεων, περιφερειακών πολέμων, προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών, τυφλών τρομοκρατικών χτυπημάτων κλπ.

Το κοσμοπολιτικό κοινωνικό μοντέλο της Δύσης, αυτοπαγιδευμένο σε οικονομικά αδιέξοδα και κρίση αξιών, απειλείται πλέον ανοιχτά από ακροδεξιές δυνάμεις που απευθύνονται στα ταπεινότερα και πιο ποταπά ένστικτα των ανθρώπων, θυμίζοντας την εποχή του μεσοπολέμου, λίγο πριν ο ολοκληρωτικός πόλεμος παρασύρει στον όλεθρο την ανθρωπότητα. Δυνάμεις που ξεφυτρώνουν παντού με πατριωτικό προσωπείο, σαν αυτόκλητοι προστάτες του έθνους, της φυλής , των παραδόσεων και σαν δήθεν εχθροί και τιμωροί του κατεστημένου.

Μπροστά στο θανάσιμο αυτό κίνδυνο, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ, αντί να σβήσουν τη φωτιά εν τη γενέσει, ανοίγοντας ανειρήνευτο μέτωπο κατά των αντιδραστικών δυνάμεων, με πολιτικά, ιδεολογικά ακόμη και νομικά μέσα, ακολουθούν ήπια τακτική κατευνασμού, διολισθαίνοντας ολοένα και περισσότερο στην ατζέντα και ρητορική της ακροδεξιάς, παρότι γνωρίζουν ότι οι λαοί εν τέλει θα προτιμήσουν το γνήσιο και αυθεντικό από το ιμιτασιόν.

Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος και δημιούργημα της άλογης εποχής μας είναι η ισλαμική τρομοκρατία. Τα δύο άκρα, ακροδεξιά και ισλαμικός φονταμενταλισμός γιγαντώνονται αλληλοτροφοδοτούμενα και στηριζόμενα το ένα στην ύπαρξη του άλλου.

Εν προκειμένω, αντί να αντιμετωπιστεί ο τζιχαντισμός στη ρίζα του με διεθνή συνεργασία, αποκλεισμό και διάλυση του ισλαμικού κράτους, ειρήνευση στα πολεμικά μέτωπα, πολιτική κοινωνικής ενσωμάτωσης προσφύγων και μεταναστών, προκρίνεται η ανάπτυξη γιγαντιαίων μηχανισμών καταστολής και επιτήρησης στις δυτικές μητροπόλεις, με δυσβάστακτο οικονομικό κόστος, που δεν εξαλείφουν τους κινδύνους, αντίθετα ενισχύουν το μένος των φανατικών. Είναι τελικά τόσο αφελείς ή μύωπες για να αγνοούν ότι κανένα σιδερόφρακτο κράτος δεν μπορεί να αποτρέψει τα εγκληματικά σχέδια μικρών διάσπαρτων ομάδων ή μοναχικών λύκων, αποφασισμένων να θυσιάσουν τη ζωή τους χάριν κάποιου «ιερού» σκοπού; Μάλλον όχι.

Τι συμβαίνει λοιπόν με τις ελίτ; Προς τι η χαλαρότητα και εφησυχασμός, η επιλεκτική ανοχή απέναντι σε σκοτεινές δυνάμεις που σπέρνουν φόβο, μίσος και εχθρότητα μεταξύ ανθρώπων, λαών και θρησκειών; Δεν έχουν διδαχθεί από την ιστορία ότι ο φασισμός φυτρώνει στη δυστυχία, καλλιεργείται απ’ την αμάθεια και ποτίζεται με το νερό της ιστορικής λήθης; Γιατί επιτρέπουν ελαφρά τη καρδία σε ξενοφοβικές κυβερνήσεις της ΕΕ να κουρελιάζουν συλλογικές αποφάσεις διαχείρισης του προσφυγικού προβλήματος, χωρίς λήψη αντίμετρων συμμόρφωσης, ενώ την ίδια στιγμή εξαντλούν την αυστηρότητα μόνο στην τήρηση δημοσιονομικών κανόνων πειθαρχίας και λιτότητας στις αδύναμες χώρες, όπως την Ελλάδα; Δεν αισθάνονται άραγε την ανάγκη να θωρακίσουν την κουτσουρεμένη έστω αστική δημοκρατία από τους δηλωμένους αρνητές της; Μήπως βολεύονται σε μια λάϊτ εκδοχή ακροδεξιάς με κουστούμια, αρμάνι και λαμπερά πρόσωπα , πριμοδοτώντας την έντεχνα για να την επισείουν ως φόβητρο για επιβολή αντιλαϊκών πολιτικών; Μήπως το μίγμα φόβου και ανασφάλειας είναι το αποτελεσματικότερο όπλο χειραγώγησης και αποπροσανατολισμού των λαών από τα φλέγοντα κοινωνικά προβλήματα; Μήπως κάποιοι χρησιμοποιούν τον ισλαμικό «ριζοσπαστισμό» ως χρήσιμο ηλίθιο για τις επεκτατικές βλέψεις και τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα; Μήπως τα συσσωρευμένα και αδρανή κεφάλαια αναζητούν νέες διεξόδους υπερκερδοφορίας μέσω αναταραχών, πολεμικών συρράξεων και καταστροφής υλικών υποδομών; Άδηλαι αι βουλαί των ελίτ.

Οι λαοί πάντως, τα αιώνια θύματα της αλαζονείας και απληστίας των ισχυρών, έχουν ζωτικό συμφέρον και υποχρέωση να αντιδράσουν μαζικά και σθεναρά με τον αγώνα αλλά και τη ψήφο τους. Για έναν ειρηνικό κόσμο συνύπαρξης των πολιτισμών, χωρίς υπερεξοπλισμούς και στρατιωτικές επεμβάσεις. Προτού συρθούν στα σφαγεία του μέλλοντος και σε ανείπωτες συμφορές, υπό τα αδιάφορα βλέμματα μεγιστάνων και πολιτικών που, σκυμμένοι σε χάρτες και χρηματοκιβώτια, θα μοιράζουν τη λεία των πολέμων.

Τέλος ας μη λησμονούν ποτέ. Ο φασισμός έρχεται πρώτα για τους «άλλους», μετά για ΟΛΟΥΣ. Και κυρίως, έρχεται ανεπαίσθητα, αλλά, ώσπου να γίνει αντιληπτός, έχει ήδη ρουφήξει όλους στο σπιράλ του τρόμου και του θανάτου.