Το καινούριο μας ταξίδι!

γράφει η Ζωή Χατζηθωμά

Με ρώτησε τι δουλειά κάνω. Απάντησα ότι είμαι κυνηγός αξιόλογων ανθρώπων! Και ότι δυσκολεύομαι, αλλά το παλεύω και νομίζω πως είμαι τυχερή.

Αξιόλογοι άνθρωποι,

λοιπόν: τους συναντάς συνήθως εντελώς ξαφνικά. Σύμπτωση; Κάρμα; Άλλες ζωές; Και πόσες ζωές; Ποιος μπορεί να το πει με σιγουριά.

Ίσως μία καλή νεράιδα, ίσως η καλή σου μοίρα αποφάσισε να σε ευεργέτησει και να σου χαμογελάσει. Και χαμογελάς και συ. Είναι ωραίο να έρχεται η καλή νεράιδα, είναι όμως υπέροχο όταν έρχεται στην κατάλληλη στιγμή.

"Κάθε πράγμα στην ώρα του" όπως έλεγε η γιαγιά μου. Γιατί όλα έχουν τη δική τους ώρα και για τον καθέναν από μας έρχεται λίγο πιο νωρίς ή λίγο πιο αργά. Και ηρεμείς, αφού οι φωνές και οι σκιές που σε τρόμαζαν τις νύχτες σιωπούν.

Κάποτε όμως βγαίνει στα μάτια μία λάμψη απόκοσμη, που φωτίζει το βλέμμα. Είναι όλα εκείνα που σε έκαναν να πονέσεις και σε σημάδεψαν, ακόμη και αν τα σημάδια δεν τα βλέπει κανείς. Τα πιο φωτεινά βλέμματα δεν είναι αυτά που δείχνουν χαρά.

Είναι των ανθρώπων εκείνων που λύγισαν και ηττήθηκαν μετά από άνισους αγώνες και άδοξες μάχες. Και μετά σιωπή. Και η ζωή συνεχίζεται. Είναι υποτιμημένη τελικά η ευαισθησία!

Κυριακή μεσημέρι στο τραπέζι με τους αγαπημένους σου. Τι να τους εξηγείς τώρα; "Μέσα Φλεβάρη έπιασε πάλι κρύο τσουχτερό... κρυώνεις;" Ανασήκωσα τους ώμους και κοίταζα άσκοπα τους καινούριους γείτονες που δεν είχα ξαναδεί, ενώ χασμουριόμουν αδιάφορα και έσκυψα το κεφάλι, να μη φανεί η κρυφή μου λάμψη...

Είχα μια ανυπομονησία να ξεκινήσει το καινούριο μου ταξίδι!...