Διάβαζα και παρακολουθούσα τόσες μέρες όλους τους παπαρολόγους στα ΜΜΕ κι εδώ μέσα να σχολιάζουν και να ειρωνεύονται τις ονοματοδοσίες
των σηράγγων και τα χαμόγελα στο κόψιμο της κάθε κορδέλας.
Αλλά περίμενα υπομονετικά να έρθει ο απολογισμός τής συνήθως αιματηρής πασχαλινής εξόδου, όπου όλως τυχαίως και για πρώτη φορά, είχαμε ΜΗΔΕΝ, ναι, ΜΗΔΕΝ ΝΕΚΡΟΥΣ!
Επειδή εμείς, εδώ στην Πάτρα, έχουμε κλάψει πόλη ολόκληρη πάνω στην άσφαλτο, επειδή έχουμε χάσει τον Σαββούλη, τον Βασίλη, τον Γιώργο, την Μαρία (άνοιξε λεξικό και βάλε όποιο όνομα θες), κάνε και συ -που ειρωνεύεσαι- ονοματοδοσία...
Γιατί όλοι αυτοί ήταν άνθρωποι που αγάπησαν και αγαπήθηκαν και είχαν όνειρα και ψυχή και είχαν και ένα όνομα, που έμεινε στο κάλεσμά τους αναπάντητο, μέσα σε μια στιγμή και για πάντα...
Γιατί, κάθε φορά που ξεκινούσε κάποιος να πάει ταξίδι ή εμείς οι ίδιοι, νοιώθαμε το χάρο να ελλοχεύει σε κάθε μέτρο εκείνης της λαιμητόμου, που λεγόταν Εθνική Οδός...
Γιατί όλα τα καθίκια που κυβερνούσαν μέχρι πρότινος, σαράντα χρόνια τώρα δεν μπορούσαν να τελειώσουν αυτό το έργο που ήταν κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου, παρά φόρτωναν το αιματοκύλισμα στην υπερβολική ταχύτητα και την κακή οδήγηση των πολιτών...
Γιατί μια κουβέντα δεν είπατε για όλους αυτούς που έτρωγαν τα πακέτα μαζί με τους παρατρεχάμενούς τους και θυσίαζαν τους δικούς μας ανθρώπους, επειδή δεν χόρταιναν όσα και νά 'τρωγαν...
Γιατί εσάς πάντα σας άρεσε να μιλάτε για κορδέλες και όχι για τα φύκια που τό 'παιζαν μεταξωτές...
Διαβάστε:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου