Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2018

Ευθύνες, πολιτική καπηλεία και δυο προτάσεις

γράφει ο Ανδρέας Δάνος *

Αφιερωμένο εξαιρετικά στην κοινωνιολόγο κ. Ελένη Μαλτέζου
που συζήτησε μαζί μου το κείμενο που ακολουθεί

Σε ένα «τηλεγραφικό» κείμενό μου που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 30.7.18 με τίτλο «Ποιος φταίει;» είχα διατυπώσει την άποψη ότι για τις πυρκαγιές φταίμε λίγο πολύ όλοι... «όχι στον ίδιο βαθμό φυσικά».

Θέλω να το διευκρινίσω αυτό γιατί η αντιπολίτευση επιχειρεί μια άγρια πολιτική κερδοσκοπία εις βάρος της κυβέρνησης, επειδή τάχα δεν έσβησε τις φωτιές με άμεση επέμβαση της Υπηρεσίας Πολιτικής Προστασίας.


Πριν λοιπόν προχωρήσω στο ζήτημα των ευθυνών των προηγούμενων κυβερνήσεων, να θυμίσω ότι σύμφωνα με τους Γάλλους πυροσβέστες που ήρθαν, είδαν και μελέτησαν τα στοιχεία και τα γεγονότα, «τα 51 λεπτά (που χρειάστηκε η φωτιά για να απλωθεί σ’ όλο το Μάτι) ήταν ελάχιστος χρόνος για αποτελεσματική επέμβαση».

Θυμίζω επίσης ότι την ίδια ώρα σημαντικό μέρος των πυροσβεστικών δυνάμεων ήταν απασχολημένο με τη φωτιά στην Κινέτα.
Οι Γάλλοι είπαν κι άλλα, που δεν παρέπεμπαν σε σοβαρές ευθύνες της κυβέρνησης, προς μεγάλη απογοήτευση της αντιπολίτευσης που είδε στην καταστροφή μια χρυσή ευκαιρία να πετύχει την πολυπόθητη παραίτηση της κυβέρνησης.

Αυτό όμως στο οποίο θέλω κυρίως να εστιάσω εδώ είναι οι αναμφισβήτητες, διαχρονικές και εγκληματικές ευθύνες των κυβερνήσεων των προηγούμενων δεκαετιών μετά τη Μεταπολίτευση αλλά και πριν απ’ αυτήν. (1)

Το πράγμα όμως φούντωσε τις επόμενες δεκαετίες, κατά τις οποίες μεγάλες δασικές εκτάσεις μετατράπηκαν σε οικισμούς μέσω μιας διαδικασίας τυπικά επαναλαμβανόμενης: στην αρχή χτίζονταν αυθαίρετα σε γη φτηνή -δασική ή μη δασική, αδιάφορο.

Από ποιον αγόραζαν;
Από κάποιους αυτόκλητους -και διαπλεκόμενους φυσικά- «τσιφλικάδες», δηλαδή μεγαλοκαταπατητές.
Έτσι άρχιζαν να ξεφυτρώνουν «εν μιά νυκτί» το ένα πίσω απ’ το άλλο τα αυθαίρετα.
Οι αρχές;
Πολύ απλά, «δεν έβλεπαν», μετά από το κατάλληλο «λάδωμα» φυσικά.
Στην επόμενη φάση έχει δημιουργηθεί ολόκληρος υποτυπώδης οικισμός αυθαιρέτων (χωρίς μελέτες, χωρίς υποδομές, δρόμους, ρεύμα νερό κ.λπ.), πράγμα που συνιστά «κοινωνικό πρόβλημα» (2) και επομένως «πιέζει» ένα αίτημα νομιμοποίησης του οικισμού.
Στο αίτημα αυτό οι κυβερνήσεις αργά ή γρήγορα «ενδίδουν».
Αλλά με το αζημίωτο.
Το αντάλλαγμα;
Πολιτική αισχροκέρδεια (τα... ψηφαλάκια) αλλά και οικονομική (σε χρήμα ή σε... είδος, όπως π.χ. η υποστήριξη προεκλογικών εκστρατειών).

Η νομιμοποίηση αυτή πολλαπλασιάζει βέβαια την αξία της γης και όλον αυτόν τον πλούτο που προκύπτει τον μοιράζονται οι πολιτικοί, οι έχοντες υπεύθυνες διοικητικές θέσεις κ.λπ., μέχρι τον τελευταίο κλητήρα, που παίρνει κι αυτός το κατιτίς του, με τους «τσιφλικάδες» που πρώτοι ξεκίνησαν τη λαμπρή αυτή πρωτοβουλία για την «ανάπτυξη» της χώρας.
Η χώρα τούς χρωστάει ευγνωμοσύνη!
Ειδικά αν πρόκειται και για δασικές εκτάσεις, τα κέρδη είναι μυθικά, άρα και η «ανάπτυξη».

Αλλά, μήπως λέω ό,τι θέλω, μήπως δεν έχω αποδείξει ικανοποιητικά ότι το τεράστιο ποσοστό της ευθύνης ανήκει στους πολιτικούς προγόνους αυτών που σήμερα ωρύονται κατά της κυβέρνησης;
Αντί για άλλη απάντηση παραπέμπω στα βιώματα όλων σχεδόν των πολιτών και παραθέτω τις προτάσεις μου:

1. Υπάρχει ασφαλώς πλούσιο υλικό τεκμηρίωσης των πιο πάνω -π.χ. τα Προεδρικά Διατάγματα νομιμοποίησης αυθαίρετων οικισμών (άρα και ονόματα υπεύθυνων υπουργών και πρωθυπουργών και «ανεύθυνων» Προέδρων της Δημοκρατίας), διαχρονικές αεροφωτογραφίες που δείχνουν τη σταδιακή εξαφάνιση των δασών, πρακτικά της Βουλής κ.λπ.
Η έρευνα όλων αυτών των ντοκουμέντων θα μπορούσε να αναληφθεί από σπουδαστές της Πολεοδομίας, της Οικολογίας και της Νομικής Επιστήμης που με τις διπλωματικές μελέτες ή και τις διδακτορικές διατριβές τους θέλουν να βοηθήσουν την πατρίδα τους/μας να καθαρίσει την «κόπρο του Αυγείου»...
Τέτοιος είναι ο πατριωτισμός σε ειρηνικές περιόδους.
Αυτή είναι η μία πρόταση και απευθύνεται κυρίως στην πανεπιστημιακή κοινότητα αλλά και στην πολιτική ηγεσία.

2. Αλλά η αριστερή κυβέρνηση, επειδή -έτσι που τα κάνανε- η λύση του προβλήματος των δασικών οικισμών κάθε άλλο παρά εύκολη είναι -τόσο από πολιτική όσο και από επιστημονικο-τεχνική άποψη-, οφείλει να σχηματίσει μια επιτροπή από τους καλύτερους, να τους αναθέσει την εισήγηση της λύσης και να την εφαρμόσει!
Και λέγοντας τους καλύτερους δεν εννοώ μόνο την επιστημονική επάρκεια, αλλά και το ήθος. Π.χ. το ήθος που επέδειξε η ειδική γραμματέας Επιθεωρητών Περιβάλλοντος Μαργαρίτα Καραβασίλη, (3) όταν απέρριψε την επιλογή «να είναι τώρα με περιουσία» εις βάρος των συνανθρώπων της και του περιβάλλοντος.
Έτσι βρέθηκε στο στόχαστρο όχι μόνο των «επενδυτών» αλλά και της πολιτικής εξουσίας, αν όχι εκεί, σίγουρα πάντως για τη δράση της στη γνωστή υπόθεση του Ασωπού...

Αν όμως γίνουν όλα αυτά, μπορούμε να ελπίζουμε.
Και μπορεί ίσως τότε να ελαφρώσει λίγο η ψυχή μας από το βάρος τόσων χαμένων ψυχών.
Τόσο άδικα και με τόσο φριχτό τρόπο.

Σημειώσεις:

1. Η καταστροφή π.χ. του δάσους του Γκρόμαν στα σύνορα μεταξύ Π. Φαλήρου και Αλίμου και σε άμεση επαφή με το ρέμα της Πικροδάφνης έγινε στη διάρκεια της δεκαετίας του ’60.
Τώρα φυσικά είναι ένας οικισμός όπου μετά βίας μπορείς, πού και πού, να εντοπίσεις κανένα πευκάκι που γλίτωσε από τη μεγάλη σφαγή.


2. Ο χαρακτηρισμός «κοινωνικό πρόβλημα» δεν είναι κατ’ ανάγκην ειρωνικός, γιατί για πολλές φτωχές οικογένειες το «αυθαίρετο» ήταν η μόνη λύση για μια υποτυπώδη έστω στέγαση.
Φυσικά το φταίξιμο είναι για άλλη μια φορά της «οργανωμένης» Πολιτείας και όχι των φτωχών ανθρώπων που στην πλειονότητα τους ήταν θύματα της τριτοκοσμικής μεταπολεμικής και μεταχουντικής αστυφιλίας.
Αυτό το κλίμα «κοινωνικού προβλήματος» όμως το εκμεταλλεύτηκαν για να θησαυρίσουν οι αγύρτες σε συνεργασία με υπεύθυνους πολιτικούς...


3. H κ. Καραβασίλη, ειδική γραμματέας επιθεωρητών περιβάλλοντος, μιλώντας στον ρ/σ real FM 97,8 μεταξύ άλλων κατήγγειλε: «δυστυχώς το κράτος είναι 'λαδωμένο', όλες οι αρμόδιες υπηρεσίες δυστυχώς. Εγώ το 1992, εάν είχα υποχωρήσει και είχα βάλει τη γραμμή λίγο πιο εκεί για να εντάξω κάποια 'φιλέτα', θα ήμουν τώρα με περιουσία».
* Ο Ανδρέας Δάνος είναι αρχιτέκτων

η Αυγή


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου