γράφει ο Νίκος Χατζηγιαννάκης
Όπως έκανες πριν μήνες με το ασύλληπτο μακελειό σε Αμερικάνικο σχολείο ή μόλις προχθές με τον μανιακό πιστολέρο στην Εβραϊκή συναγωγή.
Δεν φαίνεται πάντως να ταρακουνιέσαι το ίδιο με τα άψυχα παιδάκια της Μ. Ανατολής, Αφρικής και Ασίας στις αγκαλιές των γονιών τους.
Ούτε με τα γυναικόπαιδα που καταπίνονται στα νερά του Αιγαίου και της Μεσογείου.
Υπόθεση ρουτίνας, θα ψελλίσεις ίσως.
Χώρια που πολλά δεν τα μαθαίνεις, ν’ ακουμπήσεις το δάκρυ σου, όπως λχ τα αφανισμένα σκελετωμένα παιδάκια της Υεμένης και της Αφρικής.
Παραδέξου τουλάχιστον, η συγκίνηση σου είναι αλά καρτ.
Δεν βγαίνει πηγαία από μέσα σου, φερτή είναι απ’ έξω.
Άλλοι αποφασίζουν πώς, πότε και με τι θα συγκινηθείς.
Το συναίσθημα σου βρίσκεται στα χέρια επιτήδειων, άλλοι το ορίζουν και το κανοναρχούν.
Υπάρχει μεγαλύτερη ήττα και εσωτερικός διχασμός απ’ αυτόν, καλόκαρδε ανθρωπάκο;
Τροφοδότης της συγκίνησής σου τα μέσα ενημέρωσης και το καινούργιο επικίνδυνο φρούτο, τα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα.
Εμπορικό προϊόν γαρ η συγκίνηση, ποτάμι τα τάλιρα των διαφημίσεων.
Έλα όμως που σου προσφέρεται άλλοτε με τη σέσουλα κι άλλοτε με το σταγονόμετρο.
Στην πρώτη περίπτωση ανείπωτος σπαραγμός, θρήνοι και οδυρμοί, οικογενειακές ιστορίες, δεήσεις και τελετές μνήμης, ζουμάρισμα στα πονεμένα πρόσωπα.
Στην άλλη περίπτωση εικόνες στοπ-καρέ, ξερή παράθεση αριθμών, «τσάι και συμπάθεια» και κροκοδείλια δάκρυα για τους πολέμους και την πείνα που θερίζουν ολόκληρους λαούς.
Προς θεού, δεν είμαστε δα όλοι ίσοι κι όμοιοι.
Ίδιο εκτόπισμα έχει ο καλοζωισμένος Ευρωπαίος και Αμερικανός με τους κακόμοιρους τους Άραβες, Αφρικανούς, Αφγανούς και Πακιστανούς;
Η πολιτισμένη Δύση και άλλοι δυνατοί μιμητές της ξεχωρίζουν άγαρμπα έθνη και λαούς, δείχνοντας να νοιάζονται περισσότερο για τις ζώνες επιρροής, τους ενεργειακούς δρόμους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές παρά για τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Αρκετά κυρίαρχα ΜΜΕ κάνουν και κάτι άλλο.
Στα απανωτά λχ μακελειά των Αμερικάνικων σχολείων η δοσολογία συγκίνησης είναι μέτρια, το έχεις άραγε παρατηρήσει καλοκάγαθε ανθρωπάκο;
Εμ βέβαια, πόσο κοστίζουν οι χαμένες ζωές αθώων μπροστά στα λόμπυ οπλεμπόρων και τη ριζωμένη νοοτροπία καουμπόυδων;
Μην το παρακάνουμε κιόλας, έτσι δεν είναι;
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα πορεύεσαι φιλήσυχε ανθρωπάκο.
Μακαρίζοντας τη μοίρα σου που ανήκεις στους τυχερούς και καταθέτοντας που και που για ξελάφρωμα τη συγκίνηση σου μπροστά στο γυαλί της αγαπημένης σου τηλεόρασης.
Θα μπορούσες να κοιμάσαι ήσυχα κι ανάλαφρα χωρίς να ψυλλιάζεσαι πως κάποια στιγμή μπορεί να σε ξυπνήσουν απότομα, αλλά δεν θα ‘ναι ο γαλατάς.
Όμως δεν θα στο επιτρέψουν ποτέ.
Εδώ έρχεται το ακόμα πιο «θεάρεστο» έργο, το παιχνίδι με τους φόβους σου.
Σε θέλουν παραδομένο στον τρόμο, σμπαραλιασμένο, ανήμπορο να σκεφτείς, να στυλώσεις τα πόδια, να ονειρευτείς.
Μόνο που κι εδώ ακολουθούνται δυο μέτρα και δυο σταθμά.
Άλλοτε οι φόβοι φουσκώνονται και ξεχειλώνουν κι άλλοτε κατευνάζονται και διασκεδάζονται.
Στην πρώτη περίπτωση μπαμπούλας σου γίνεται ο γραφικός Ρουβίκωνας και οι μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων, οι ισλαμιστές τρομοκράτες, οι γειτονικές χώρες που μας κυκλώνουν έτοιμες να μας κατασπαράξουν, οι πρόσφυγες που πέφτουν χωρίς αιτία από τον ουρανό και χαλούν την κοινωνική μας μόστρα, οι μουσουλμάνοι που γεννοβολούν, οι συντάξεις και μισθοί που κόβονται κάθε μέρα του χρόνου, οι πλειστηριασμοί που ξεσπιτώνουν φουκαράδες κάθε μέρα του χρόνου, οι φόροι και εισφορές που μεγαλώνουν κάθε μέρα του χρόνου και φυσικά οι αγριωποί ληστές που μπουκάρουν στα σπίτια μας κάθε μέρα του χρόνου κι αν τύχει και μιλούν με ξενική προφορά, δένει καλύτερα το στόρυ με μπόλικο ρατσισμό.
Στη δεύτερη περίπτωση τα πολιτικά κουτσαβάκια και οι διεθνείς ταραξίες έχουν λαϊκό ρεύμα, τι να κάνουμε.
Οι ακροδεξιοί τρομοκράτες είναι μεμονωμένοι περιθωριακοί, ιδιόρρυθμοι και «παρανοϊκοί».
Κάπως έτσι ο Έλληνας 17άρης «καθάρισε» στην Αμερική καμιά εικοσαριά μαθητές λόγω «ερωτικής απογοήτευσης» αλλά η λατρεία του στα όπλα και τις ναζιστικές στολές ήταν μάλλον ασήμαντες λεπτομέρειες, ένα επιπόλαιο νεανικό χόμπι.
Παρόμοια, ο αντισημίτης μακελάρης της Εβραϊκής συναγωγής πλασάρεται περισσότερο σαν μανιακός serial killer παρά σαν τυφλωμένος από φυλετικό μίσος.
Οι εθνικιστές ντελάληδες του μίσους που ξεφυτρώνουν παντού είναι μέσα στο παιχνίδι της δημοκρατίας, για χάρη της τούς δίνεται απλόχερα το βήμα να ξεσηκώνουν το πόπολο, χώρια που πολλοί βουτηγμένοι στο χρήμα τούς καλοβλέπουν, κανακεύουν και χαρτζιλικώνουν.
Οι αναταραχές και πόλεμοι είναι αναπόφευκτο κακό ή κάτι σαν ηλεκτρονικό παιχνίδι στρατηγικής play-station.
Οι ρατσιστές είναι κατακριτέοι αλλά κανένας δεν συγκινείται, οι αντιρατσιστικοί νόμοι μένουν στα χαρτιά, δεν βαριέστε, αφήστε τους ανενόχλητους να μαγαρίζουν την κοινωνία.
Την ίδια στιγμή, οι κοινωνικές αρρώστιες είναι μεμονωμένες ακραίες ατομικές συμπεριφορές κι ας έγιναν μάστιγα και χιονοστιβάδα.
Μη ψάχνουμε τώρα αιτίες και τέτοια κουροφέξαλα, οι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους το τέρας, πάει και τελείωσε.
Οι καταχρήσεις και λοβιτούρες των λευκών κολάρων περνούν στα ψιλά ή τις τρώει το σκοτάδι, μη θίξουμε δα τα κουστουμαρισμένα παράσιτα.
Άλλωστε γιατί να χολοσκάμε με τη διαφθορά, είναι «κοινωνικό φαινόμενο», όπως είπε ο μέγας εκσυγχρονιστής Σημίτης, κάτι σαν φθινοπωρινό ψιλόβροχο που λιπαίνει τα γρανάζια της οικονομίας.
Τα μπλεξίματα αστυνομικών, γιατρών και άλλων λειτουργών σε κυκλώματα παρανομίας δεν σοκάρουν, δεν «πουλάνε» πια, αναζητιέται κάτι πιο ακραίο να εξιτάρει το κοινό.
Το μπούλιγκ στα παιδιά μας έπεσε κι αυτό απ’ τον ουρανό, προς θεού, αμέτοχη είναι η αγία Ελληνική οικογένεια, το σχολειό και το κράτος.
Οι κακοποιήσεις παιδιών και γυναικών πίσω από κλειστές πόρτες δεν είναι υπόθεση όλων μας, δεν έχει κοινωνικές επιπτώσεις, τι μας μένει, να τις πασπαλίζουμε με αστυνομικό σασπένς και πιπεράτες λεπτομέρειες.
Μικρομάνες σκοτώνουν νεογέννητα βρέφη τους, μην και το μάθουν οι κέρβεροι γονείς και τις πετάξουν στο δρόμο.
Εμ βέβαια, πώς θα στεφανωθούν κορίτσια με «μούλικα» στην αγκαλιά.
Συγγενείς μαλλιοτραβιούνται και σκοτώνονται για ένα κομμάτι γης, ζωές καταστρέφονται, σχέσεις διαλύονται αλλά τι να κάνουμε, η ιδιοκτησία είναι το διεγερτικό φετίχ, το όσιο και ιερό μας.
Παιδιά γονατιστά στις εκκλησιές παίρνουν με δέος «αγιασμένα» στυλό για να πετύχουν στις πανελλαδικές (φανταστείτε με πόσο άγχος τα φορτώνουν οι γονείς τους) και κανένας δεν ασχολείται.
Εδώ που τα λέμε, πώς να συγκινηθούν αυτοί που πουλούσαν ελπίδες στους καρκινοπαθείς με το νερό του Καματερού.
Πυθίες της αρπαχτής λανσάρουν συνταγές «ευτυχίας» μπροστά στα μάτια των παιδιών μας, με ξόρκια, μαντζούνια, μάγια, τραπουλόχαρτα και αστρικές μπαρούφες, μα κανένας δεν νοιάζεται να αντιτάξει τη λογική στο σκοτάδι.
Τοπικές κοινωνίες βουλιάζουν στα ένοχα μυστικά, μην έχοντας τη δύναμη να αποβάλουν απατεώνες που τις μαγαρίζουν.
Η ευγένεια, ανθρωπισμός, πολιτισμός, συνύπαρξη, μεγαθυμία σκεπάζονται από θανατηφόρο μίσος, ουρλιαχτά λύκων και τις κλαγγές του πολέμου όλων με όλους, μα κανενός το αυτί δεν ιδρώνει.
Όλα τούτα και άλλα τόσα δεν ανησυχούν, δεν προβληματίζουν, δεν φοβίζουν, δεν σηκώνουν κουρνιαχτό σε κάποια λαλίστατα ΜΜΕ.
Κανένα στρογγυλό τραπέζι, καμιά προσπάθεια να ερμηνευτούν φαινόμενα, κανένα σινιάλο ν’ αντισταθούμε στη σαπίλα, παρακμή και πρωτογονισμό.
Νισάφι πια, τέτοια στραβομάρα, υποκρισία, ανοχή, στρουθοκαμηλισμός και θλιβερή βουβαμάρα δεν ξανάγιναν.
Ξύπνα καμιά φορά, φιλήσυχε και μοναχικέ ανθρωπάκο.
Πάψε να συγκινείσαι κατά παραγγελία, ακολούθησε της καρδιάς σου το φτερούγισμα, της λογικής το παράγγελμα.
Αποτίναξε τους φόβους σου να γαληνέψεις, να φιλιώσεις με τον εαυτό σου, να πάρεις χρόνια ζωής.
Ένα κεφάλι γεμάτο φόβους κι εχθρούς δεν αφήνει χαραμάδα να περάσει φως κι ελπίδα.
Αν όμως έγιναν δεύτερη φύση σου, τουλάχιστον στρέψε τους στα σκυλόψαρα, οργανώνοντας την άμυνά σου, όχι στις μαρίδες.
Ευτυχώς για σένα, υπάρχει και η άλλη, η δημιουργική Ελλάδα που μέσα στη μαυρίλα σφίγγει τα δόντια και προχωρά με λογισμό και όνειρο.
Να τη δοξάζεις που σε κρατά όρθιο.
Τα ειπες ολα σύντροφε Χατζηγιαννάκη
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ κι επαυξάνω !...