Νάντια Βαλαβάνη : Ομιλία σε αντιπροσωπείες Ελληνικού και Γερμανικού Κοινοβουλίου

Η ομιλία-παρέμβαση της Νάντιας Βαλαβάνη, βουλευτή Β' Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη συνάντηση αντιπροσωπείας του Ελληνικού Κοινοβουλίου με ομάδα βουλευτών του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου της Γερμανίας με επικεφαλής τον υφυπουργό Ανάπτυξης J. Fuchtel, στις 6 Φεβρουαρίου:

Επιτρέψτε μου να κάνω δύο-τρία σχόλια σε σχέση με ό,τι είπατε πριν τοποθετηθώ σε ορισμένα ζητήματα, στα οποία θέλω κυρίως ν’ αναφερθώ.

Τα 6 δις ευρώ για την ανεργία στην Ευρώπη σαν ειδικό πρόγραμμα, καταλαβαίνουμε όλοι ότι σε μια Ευρωζώνη με ιστορικά υψηλό ποσοστό ανεργίας 12%, είναι απλώς «ψίχουλα». Στην πραγματικότητα δεν είναι καν 6 δις, αλλά 3 δις, γιατί τα υπόλοιπα 3 δις είναι από τα εθνικά ΕΣΠΑ, που έτσι και αλλιώς θα έπαιρναν οι χώρες. Για την Ελλάδα των 1,5 εκατ. ανέργων αντιστοιχούν 380 εκατ. € όλα-όλα, που στην πραγματικότητα είναι 190, επειδή τα άλλα 190 θα προέρχονται, από τα ελληνικά ΕΣΠΑ. Όπως καταλαβαίνετε, αυτά δεν είναι ούτε καν «ψίχουλα».

Επίσης, είπε ο κος Φούχτελ ότι ένας τρόπος για να καταφέρουμε να προσελκύσουμε στην Ελλάδα τα χρήματα, τις συντάξεις των Ελλήνων Μεταναστών στην Γερμανία - ας με διαψεύσει, αν δεν κατάλαβα καλά -, είναι να μπορέσουν στην Ελλάδα να υπάρξουν νέες τραπεζικές δομές. Υποθέτω, όπως είναι τα γερμανικά Sparkassen, τα γερμανικά Ταχυδρομικά Ταμιευτήρια - ξέρω ότι υπάρχουν δημοσιεύματα στον Τύπο, που αναφέρονται στην Κεντρική Μακεδονία και στην Πελοπόννησο. Αυτό είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα στην Ελλάδα, επειδή εδώ είχαμε ένα δημόσιο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, που στα stress tests του 2010 είχε αναδειχθεί ως η καλύτερη εμπορική τράπεζα. Και δεν επέτρεψε το Μνημόνιο, η Τρόικα και οι δεσμεύσεις που είχε αναλάβει η Κυβέρνηση, να μείνει αυτοτελές - και ουσιαστικά αυτή την στιγμή έχει εξαφανιστεί ως αυτοτελής ύπαρξη. Οπότε, το να μην μπορεί η Ελλάδα να έχει δικό της Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και να είναι υποχρεωμένη να θεωρήσει ως τρόπο βοήθειας την εγκατάσταση εδώ υποκαταστημάτων των γερμανικών Sparkassen, είναι ένα θέμα που χρειάζεται παραπέρα διευκρίνηση.

Και με την ευκαιρία, ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης ο Τσίπρας, στην συνάντηση που είχατε στο Βερολίνο τον Ιανουάριο σας είχε μιλήσει για την διακριτική μεταχείριση μεταξύ των δημοτικών επιχειρήσεων - όχι μόνο των γερμανικών, αλλά γενικότερα των επιχειρήσεων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης των άλλων ευρωπαϊκών χωρών - σε σύγκριση με τις επιχειρήσεις της ελληνικής Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι δημοτικές επιχειρήσεις της ελληνικής Τοπικής Αυτοδιοίκησης απαγορεύεται από το Μνημόνιο να αντλούν κεφάλαια από το ΕΣΠΑ για αναπτυξιακούς στόχους, για να μπορέσουν να αναπτύξουν την επιχειρηματική τους δραστηριότητα. Αυτό όχι μόνο δεν απαγορεύεται για την Αυτοδιοίκηση των άλλων ευρωπαϊκών κρατών, αλλά οι επιχειρήσεις τους μπορούν ερχόμενες εδώ στην Ελλάδα, μόνες τους ή σε συμπράξεις, να αντλήσουν τα χρήματα του ελληνικού ΕΣΠΑ. Και αυτό, όπως καταλαβαίνετε, όπως και η περίπτωση με τα Sparkassen, θέτει θέματα.

Στο Μνημόνιο Συνεργασίας, που υπογράψατε στο πλαίσιο της Ελληνογερμανικής Συνέλευσης, ο πρώτος και κυριότερος στόχος, που μπαίνει για την υλοποίηση όλων των άλλων στόχων, είναι οι «ανταλλαγές». Πρέπει να σημειώσουμε ότι οι αποστολές γίνονται με χρήματα της ελληνικής Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η οποία είναι ρημαγμένη, και η φιλοξενία εδώ των ξένων εμπειρογνωμόνων πάλι πληρώνεται από την ελληνική Τοπική Αυτοδιοίκηση. Δηλαδή όλα τα έξοδα βαραίνουν ένα κράτος, στο οποίο δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτα, ειδικά στους Δήμους, που τους έχουν κόψει την κρατική επιχορήγηση πάνω από το μισό.

Κοίταξα λίγο να δω περίπου ποιο ήταν το περιεχόμενο αυτών των ανταλλαγών. Και είδα ότι το πιο ουσιαστικό από όσα είχαν γίνει, ήταν αυτό το Συνέδριο, που έγινε τον Ιούνιο του 2013, για την διαχείριση απορριμμάτων. Εκεί παρουσιάστηκε μόνο μια λύση για την διαχείριση απορριμμάτων, αυτή της Βάδης-Βυρτεβέργης, που αφορά τα εργοστάσια καύσης. Και αυτή αναδείχτηκε ως η μοναδική λύση, που συνδυάζει την οικονομία με την προστασία του περιβάλλοντος.

Είναι αλήθεια ότι όντως προστατεύεται το περιβάλλον με αυτά τα εργοστάσια καύσης, μόνο που αυτό σημαίνει ότι χρειάζονται φίλτρα, που το κόστος τους είναι το μισό της δαπάνης λειτουργίας του εργοστασίου. Είναι δηλαδή πανάκριβο για τα ελληνικά δεδομένα. Επιπλέον, ως προς το θέμα της «οικονομίας», το κόστος ανά κάτοικο είναι 90-150 € ο τόνος στην Γερμανία από την λειτουργία τέτοιων εργοστασίων, ενώ στην Κεντρική Μακεδονία, που ήταν κυρίως και το αντικείμενο της συζήτησης, αυτή την στιγμή με τον ελλιπή τρόπο που γίνεται, κοστίζει 22 € ο τόνος ανά κάτοικο, και επειδή συνοδεύεται με τα πρόστιμα της ΕΕ, ανεβαίνει στα 57 € ο τόνος ανά κάτοικο. Με άλλα λόγια, μαζί με τα πρόστιμα κοστίζει το μισό απ' όσο κοστίζει η φθηνότερη λύση στην Γερμανία.

Δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές λύσεις πέρα απ’ τα εργοστάσια καύσης; Ξέρετε, εδώ είμαστε λίγο φιλύποπτοι, γιατί έχουν γίνει πολλά σ' αυτόν τον τόπο. Και τα προηγούμενα χρόνια, καθώς δεν είναι τυχαίο πώς φτάσαμε μέχρι εδώ, και ιδιαίτερα κατά την διάρκεια αυτών των τεσσάρων τελευταίων χρόνων. Υπάρχει μια αίσθηση ότι αυτό που λέμε ότι πρέπει να γίνεται με βάση την «αρχή του αμοιβαίου οφέλους», είναι λίγο ανισόμετρο. Αυτό το αμοιβαίο όφελος, ενώ υποτίθεται ότι πρέπει να δοθεί και «βοήθεια» κτλ, κλείνει μονόπλευρα προς την μεριά της Γερμανίας. Για παράδειγμα, η ελληνική Τοπική Αυτοδιοίκηση ρημάζει αυτή την στιγμή, δεν της επιτρέπουν να κάνει προσλήψεις, από ότι φαίνεται θα γίνουν και απολύσεις στην διάρκεια της χρονιάς κτλ. Άρα πρακτικά η τάση για μεταφορά τεχνογνωσίας δεν είναι παρά ανάθεση επιχειρηματικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων εκτός Τοπικής Αυτοδιοίκησης, σε μεγάλα ιδιωτικά ελληνικά και διεθνή συμφέροντα. Ιδιωτικοποίηση δηλαδή των λειτουργιών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Υπάρχει, επίσης, και ένα μεγάλο θέμα με την περιουσία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Δε θέλουμε να φτιαχτούν μικρά ΤΑΙΠΕΔ, κάθε Δήμος κι ένα ΤΑΙΠΕΔ. Το όραμα για μια Αυτοδιοίκηση, που να μπορεί πραγματικά να στέκει στα πόδια της, πρέπει να έχει σχέση πριν απ' όλα με το ό,τι είναι το τμήμα εκείνο του ελληνικού κράτους - του κράτους, όχι των ιδιωτικών συμφερόντων - που βρίσκεται πιο κοντά στον πολίτη και πρέπει να απαντά πιο άμεσα στις ανάγκες του.

Δεν έχω χρόνο, έχω πάρα πολλά θέματα που θα ήθελα να βάλω, θα πω μόνο ως προς το ζήτημα που μπήκε για το δημόσιο χρέος, ότι από τα 219 δις €, ένα θηριώδες ποσό, που έχουμε εισπράξει από το 1ο και το 2ο Μνημόνιο μέχρι σήμερα το 6% έχει πάει για τις εσωτερικές ανάγκες της Ελλάδας και το 94% έχει πάει για την πληρωμή του χρέους. Και μάθαμε πριν ελάχιστες ημέρες μέσω της ισπανικής εφημερίδας EL PAIS ότι στην συζήτηση που έγινε το 2010, όταν αποφασίστηκε το 1^ο Μνημόνιο στο ΔΝΤ, εκεί για να πειστούν τα κράτη που ζητούσαν «κούρεμα» να μην επιμείνουν να γίνει, οι γερμανικές, οι γαλλικές και οι ολλανδικές τράπεζες ανέλαβαν την υποχρέωση να διακρατήσουν τα ελληνικά ομόλογα που κατείχαν. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε. Κι όταν έγινε «κούρεμα» δύο χρόνια μετά, γιατί ένα τέτοιο χρέος δεν πληρώνεται – αυτό το ξέρανε όλοι, γι’ αυτό χρειαζόταν και «κούρεμα» – οι γερμανικές τράπεζες δεν είχαν σχεδόν καθόλου ελληνικά ομόλογα και οι γαλλικές τράπεζες είχαν τα μισά. Και τα ομόλογα τους αυτά τα είχαν αγοράσει ένα μέρος η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα –ομόλογα που δεν «κουρεύτηκαν» - και ένα μέρος οι ελληνικές τράπεζες και τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία. Οι ελληνικές τράπεζες από 55 δις € ελληνικά ομόλογα που είχαν το 2010, όταν έγινε το κούρεμα αρχές 2012 είχαν φτάσει τα 85 δις €… Το αποτέλεσμα τελικά ήταν ότι «κουρέψαμε» τελικά τον εαυτόν μας, μιας και δεν κουρεύτηκαν ούτε καν τα ομόλογα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Και γι αυτό - τελειώνω, κύριε Πρόεδρε - φθάσαμε στο σημείο το χρέος σήμερα, μετά από δύο «διαγραφές», να είναι 321 δις €. Και ενώ ήταν 129% του ΑΕΠ το 2010, λόγω της τεράστιας ύφεσης που προκάλεσαν τα Μνημόνια αυτή την στιγμή έχει εκτοξευτεί στο 172% του ΑΕΠ - ένα μη βιώσιμο χρέος. Δεν έχει πληρωθεί ποτέ στη παγκόσμια ιστορία ένα τέτοιο χρέος, γι’ αυτό και όλοι καταλαβαίνουμε ότι «κούρεμα» θα γίνει οπωσδήποτε κάποια στιγμή. Το θέμα είναι ωστόσο να γίνει τώρα, που ένα μέρος του ελληνικού λαού στέκεται ακόμη στα πόδια του, κι όχι όταν δεν θα έχει μείνει τίποτα στην Ελλάδα.

Σας ευχαριστώ.