Ήταν άραγε ποτέ η ζωή μας έτσι;

γράφει ο Άκης Μπαδογιάννης

 Δρόμοι με κλειστά και άδεια μαγαζιά, βροχή οι απολύσεις, εκατοντάδες οικογένειες σιτίζονται από τα πακέτα αλληλεγγύης, χίλιοι τουλάχιστον κάθε μήνα αναζητούν ιατρική φροντίδα από εθελοντές του κοινωνικού μας Ιατρείου, άνθρωποι αυτοκτονούν.

Και μια Δημοτική σύμβουλος της παράταξης του κου Κωνσταντάτου μας δείχνει ένα βεβηλωμένο μνημείο και αναρωτιέται αν «ήταν ποτέ έτσι η Αργυρούπολη

και το Ελληνικό;».

Στο κείμενό της δεν βρίσκεις, όσο κι αν ψάξεις, λέξεις όπως «κυβέρνηση» ή «μνημόνια» ή «τρόικα» ή «χαράτσια». Αυτά που κάνανε την Ελλάδα αγνώριστη λείπουν. Αυτά που καταστρέψανε τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων είναι άφαντα.

Ήταν άραγε ποτέ έτσι η ζωή μας;

Θέλουν να κρύψουν τις ευθύνες των αφεντικών τους οι δήθεν «ανεξάρτητοι». 

Μιλάνε ακόμη σήμερα, το 2014, θετικά για τον "Καλλικράτη". Μόνοι αυτοί. Γιατί σήμερα δεν υπάρχει Δήμαρχος, όποιας προέλευσης, αντίληψης, χρώματος, κόμματος που να μη θεωρεί αυτό το κατασκεύασμα καταστροφικό για την αυτοδιοίκηση. Ο εμπνευστής του έχει από πολλού σταλεί στο σπίτι του και βλέπει τη Bουλή απ’ την τηλεόραση κι αυτοί λένε πως "Καλλικράτης" είναι μόνο η συνένωση κάποιων δήμων.

Όσο κι αν ψάξεις στα χαρτιά που μοιράζουν αυτές τις μέρες δε θα βρεις λέξη για εκείνους που σου μαύρισαν τη ζωή και για τις ευθύνες τους. Η κυβέρνηση και τα κόμματά της στο απυρόβλητο. Φταίει για όλα ο Δήμαρχος. 

Διότι αυτό που μάθανε είναι να αναζητούν το χρίσμα των κυβερνώντων, όποιου χρώματος, και να τους υπηρετούν. Σαν χρήσιμα τσιράκια της κάθε εξουσίας. 

Μένει στους πολίτες να δώσουν την απάντησή τους στις εκλογές. Μαυρίζοντας τα τσιράκια όπως τους αξίζει.