Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

Σκάνδαλο : Εξασφάλιση των πιστώσεων ή εξασφάλιση των στμφερόντων ;

γράφει η Στέλλα Κρεπούρη*
Στα πλαίσια εντολής πελάτη μου προχώρησα σε έλεγχο τίτλων για ακίνητο ιδιοκτησίας με σκοπό την καταγραφή των εμπραγμάτως εξασφαλισμένων απαιτήσεων του, απαραίτητο στοιχείο για τη σύνταξη δικογράφου αιτήσεως για υπαγωγή στο Ν 3869/2010 (Νόμος Κατσέλη). 
 
Κατόπιν ελέγχου διαπίστωσα τα εξής: ο συγκεκριμένο εντολέας έχει ένα διαμέρισμα επιφανείας 65 τμ, σε μεσοαστική συνοικία, αντικειμενικής αξίας 68.000 ευρώ και με εμπορική που δεν ξεπερνά με τα σημερινά δεδομένα τις 80.000 ευρώ. Το διαμέρισμα αυτό αποτελεί το μοναδικό ακίνητο που έχει και χρησιμοποιεί ως κύρια – οικογενειακή κατοικία.
Επί του ακινήτου αυτού εμφαίνονται πέντε εμπράγματες εξασφαλίσεις και συγκεκριμένα πέντε προσημειώσεις υποθηκών. Η πρώτη αφορά δάνειο στεγαστικό που λήφθηκε το 2006 και ενεγράφη με συναινετική προσημείωση ύψους 60.000 ευρώ, η δεύτερη αφορά επισκευαστικό δάνειο που λήφθηκε επίσης το 2006 και ενεγράφη με συναινετική προσημείωση ύψους 50.000 ευρώ, η τρίτη αφορά επιχειρηματικό δάνειο ληφθέν το 2010 και ενεγράφη με συναινετική προσημείωση ύψους 30.000 ευρώ, η τέταρτη ενεγράφη αναγκαστικά το 2012 με διαταγή πληρωμής ύψους 65.000 ευρώ και η πέμπτη ενεγράφη αναγκαστικά το 2013 με διαταγή πληρωμής ύψους 53.000 ευρώ. Όλες οι απαιτήσεις αφορούν ένα συγκεκριμένο πιστωτικό ίδρυμα.
 
Πραγματικά περιστατικά. Ο συγκεκριμένος πελάτης το 2006 έλαβε στεγαστικό δάνειο συνολικού ύψους 110.000 ευρώ για την αγορά της κύριας κατοικίας του. Τμήμα του παρουσιάστηκε ως επισκευαστικό. Το 2010 συμβλήθηκε ως εγγυητής για δάνειο που έλαβε το παιδι του, με σκοπό να ξεκινήσει μια δική του επιχείρηση. Η επιχείρηση σήμερα δεν λειτουργεί, για τους “γνωστούς” λόγους. Έως το 2011 εργαζόταν ως ιδιωτικός υπάλληλος σε εταιρεία, οπότε και απολύθηκε για τους “γνωστούς” λόγους. Στην ίδια εταιρεία εργαζόταν επί 19 έτη. Σήμερα ο ίδιος και ο γιός είναι άνεργοι, ζουν με το μισθό της συζύγου, η οποία είναι δημόσιος υπάλληλος με μηνιαίες απολαβές που δεν ξεπερνούν λόγω περικοπών τα 1100 ευρώ. Ο σύζυγος δύναται να συνταξιοδοτηθεί σε περίπου 5 έτη και σε ηλικία 63 ετών. Έως το 2011 είναι ενήμερος στις υποχρεώσεις του.
Τα ανωτέρω είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους. Είναι ο γείτονας μας, ο φίλος μας, ο αδελφός μας, ο πατέρας μας ή ακόμη και εμείς οι ίδιοι. Ωστόσο μήπως πίσω από μία ακόμη ανθρώπινη ιστορία οικονομικής κρίσης, κρύβεται ένα ακόμη σκάνδαλο; Όπως ήδη ανέφερα ο συγκεκριμένος πελάτης έχει λάβει τρια δάνεια, για ποιο λοιπόν λόγο έχει πέντε εμπράγματες εξασφαλίσεις; Αφού έχει δανειστεί συνολικά 140.000 ευρώ, γιατί στο υποθηκοφυλακείο φαίνεται να χρωστάει άνω των 250.000; Γνωρίζοντας τα πραγματικά περιστατικά προχώρησα τον έλεγχο, ανοίγοντας τα “σώματα” των προσημειώσεων όπου διαπίστωσα ότι η συγκεκριμένη πιστώτρια εξασφάλισε το ίδιο οφειλόμενο κεφάλαιο δύο φορές (!), μια συναινετικά και μία με αναγκαστική προσημείωση. Εδώ λοιπόν ξεκινά (κατά τη δική μου γνώμη) ένα ακόμη σκάνδαλο.
Καταρχήν, είναι νομικά χωρίς αντικείμενο η εγγραφή προσημείωσης υποθήκης ή υποθήκης σε ακίνητο μικρότερης αντικειμενικής αξίας, αφού ακόμη και αν πωληθεί δια πλειστηριασμού ο πιστωτής (τράπεζα) δεν θα ικανοποιηθεί. Δεύτερον, είναι νομικά άνευ αντικειμένου η εγγραφή δεύτερης προσημείωσης για το ίδιο κεφάλαιο, μια συναινετικά και μια αναγκαστικά, αφού αυτό θα πληρωθεί μόνο μια φορά. Δηλαδή, η συγκεκριμένη τράπεζα κανένα συμφέρον δεν είχε από την εγγραφή προσημείωσης υποθήκης αναγκαστικά αφού το συγκεκριμένο κεφάλαιο ήταν ήδη εξασφαλισμένο στο ίδιο ακίνητο.
 
Αφού λοιπόν τελειώσαμε με τα ζητήματα των προσημειώσεων, στον ίδιο πελάτη για το τρίτο εμπραγμάτως εξασφαλισμένο δάνειο η ίδια τράπεζα επιδίδει προ ενός μηνός αίτηση για συντηριτική κατάσχεση του μοναδικού ακινήτου του, με αίτημα για χορήγηση προσωρινής διαταγής (!) επικαλούμενη εξαιρετικό κίνδυνο. Τι σημαίνει στην πράξη αυτό; Δύο δικαστήρια για να εξασφαλιστεί μια απαίτηση ήδη εξασφαλισμένη.
Για ποιό λόγο όμως γίνονται όλα αυτά; Γιατί μια ιδιωτική τράπεζα να προβαίνει σε τόσα έξοδα άνευ λόγου; Δεν έχει νομική υπηρεσία να γνωμοδοτήσει τις δικαστικές ενέργειες; Φυσικά και έχει αλλά στην πραγματικότητα η τράπεζα σε κανένα έξοδο δεν προβαίνει, αφού οι συγκεκριμένες δαπάνες βάσει σύμβασης και νόμου (ΑΚ 423) βαραίνουν τον οφειλέτη και πληρώνονται προνομιακά! Δηλαδή, η κάθε καταβολή που γίνεται από τον οφειλέτη γίνεται πρώτα για εξόφληση των εξόδων και εν προκειμένω για τη δικαστική δαπάνη άσκοπων νομικών ενεργειών.
Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι για ένα κεφάλαιο ύψους 140.000 ευρώ έγιναν συνολικά 13 νομικες ενέργειες εξασφάλισης από ένα και μοναδικό ακίνητο αξίας 68.000 ευρώ. Τις αναφέρω ρητά: τρια (3) δικαστήρια ασφαλιστικών μέτρων για την έκδοση αποφάσεων για συναινετική προσημείωση υποθήκης, δύο (2) αιτήσεις για έκδοση διαταγής πληρωμής, πέντε (5) εγγραφές προσημειώσεων, ένα (1) δικαστήριο επί αιτήματος προσωρινής διαταγής και ένα (1) διακαστήριο επί αιτήσεως ασφαλιστικών μέτρων με αίτημα συντηριτικής κατάσχεσης. Και αυτά έως τώρα... Ένα σύντομο κοστολόγιο για τα ανωτέρω ξεπερνά τα 10.000 ευρώ, το οποίο κλήθηκε να καταβάλει ο συγκεκριμένος οφειλέτης. Το ποσό μάλιστα αυτό είναι εξαιρετικά μετριοπαθές.
Τώρα ας πάμε λίγο πιο κάτω τη σκέψη μας. Φυσικά εκ των ανωτέρω νομικών ενεργειών, ως άσκοπες μπορούν να χαρακτηριστούν τουλάχιστον οι επτά (7), το δε κόστος τους ανέρχεται εντελώς μετριοπαθώς σε 5.000 ευρώ. Δηλάδη, ο οφειλέτης καλείται να πληρώσει το ποσό αυτό με μοναδικό σκοπό τον πλουτισμό κάποιων λίγων δικηγορικών γραφείων που λαμβάνουν τα λεγόμενα “πακέτα” από τις τράπεζες. Τα ίδια γραφεία απασχολούν δικηγόρους με καθαρή αμοιβή που δεν ξεπερνά τα 500 ευρώ για 12ωρη καθημερινή εργασία. Εντελώς δε “συμπτωματικά” τις ανωτέρω άσκοπες ενέργειες για τον συγκεκριμένο οφειλέτη τις έπραξε δικηγορικό γραφείο των υιών γνωστού πολιτικού και πρώην υπουργού της χώρας μας, τις οποίες ανέλαβε κατόπιν εντολής της διοίκησης της συγκεκριμένης τράπεζας. 
 
Τώρα ας σκεφτούμε πόσοι συμπολίτες μας έχουν υποστεί ακριβώς τα ανωτέρω. Δηλαδή πόσοι έχουν πληρώσει “άσκοπες” νομικές ενέργειες προς όφελος συγκεκριμένων δικηγορικών γραφείων – εταιρειών; Η απάντηση είναι χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια. Μήπως λοιπόν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ακόμη μεγάλο σκάνδαλο;
 
Χωρίς να θέλω να υποκαθιστώ τη Δικαιοσύνη, μήπως η έγκριση και η εκτέλεση των ανωτέρω νομικών ενεργειών αποτελούν περίπτωση που εμπίπτει στις διατάξεις περί απιστίας και μάλιστα κακουργηματικής λόγω ποσού; Η Δικαιοσύνη οφείλει να ελέγξει τα ανωτέρω και να καταλογίσει τις ευθύνες όπου υπάρχουν. Κύριως, όμως, ο Έλληνας φορολογούμενος πρέπει να γνωρίζει ποιος διαχειρίζεται και με τι τρόπο διαχειρίζεται η διοικήση της κάθε ιδιωτικής τράπεζας τα χρήματα που αφειδώς το Ελληνικό Δημόσιο προσέφερε στα ταμεία των ιδιωτικών τραπεζών. Εφόσον δε η διαχείριση δεν είναι χρηστή να απαιτήσει την άμεση αλλαγή των διοικήσεων ή θα τολμήσω να πω την ανατροπή αυτών.
*η Στέλλα Κρεπούρη είναι δικηγόρος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου