«Αν είχαμε ένα παιδί» ή περί Συμμαχιών

γράφει η Πολίτη Τζίνα

"Στην πολιτική πρέπει να ξεκινάμε από αυτό που υπάρχει και όχι από αυτό που ευχόμαστε να γίνει ή θα γίνει κάποτε".
Λ. Τρότσκι.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας γέρος και μια γριά και, όπως καθόντουσαν ένα βράδυ, λέει ο γέρος: «Για σκέψου, γριά μου, αν είχαμε ένα παιδί και το λέγανε Γιάννη, και το στέλναμε στο κατώι να φέρει κρασί, και γλιστρούσε στα σκαλιά, και έπεφτε κι έσπαγε το κεφάλι του, και πέθαινε, τι θα γινόμασταν εμείς;» Βάζει τα κλάματα η γριά κι αρχίζει να μαλλιοτραβιέται, αρχίζει κι ο γέρος τον θρήνο και τα στηθοκοπήματα.

Αυτό το διδακτικό αφήγημα, που το άκουγα στα παιδικά μου χρόνια, μου ήρθε έξαφνα στη μνήμη καθώς παρακολουθούσα ως ακροάτρια τις εργασίες της πρόσφατης Κ.Ε. του κόμματός μας. Οι θέσεις που εξέφραζαν ορισμένοι σύντροφοι και συντρόφισσες κατέληγαν στο προφητικό συμπέρασμα ότι εάν η Κεντρική Επιτροπή αποφάσιζε, χάριν της κυβερνητικής προοπτικής και «της πρωθυπουργικής καρέκλας», να επιδιώξει ο ΣΥΡΙΖΑ συμμαχίες, πέραν των αριστερών δυνάμεων, με το υπό κατασκευήν ως την παρούσα στιγμή κόμμα-bricollage που αυτοπροσδιορίζεται ως «Κεντροαριστερά», καθώς και με τυχάρπαστους μνημονιακούς που όψιμα «μετανόησαν», τότε θα γλιστρούσε προς την «ενσωμάτωση» με το σάπιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα, θα μεταλλασσόταν σε μη αριστερό μόρφωμα και θα κατρακυλούσε προς την ανυπαρξία.

Ολόκληρο το άρθρο εδώ.