γράφει ο Θανάσης Καρτερός
Σαν έτοιμος από καιρό το ξεφούρνισε ο Γκίκας Χαρδούβελης στην πρώτη του εμφάνιση στη Βουλή: Το πολύ ξύλο το δημοσιονομικό το έχουμε φάει!
Και: Τώρα έχουμε μπροστά μας μέτρα διαρθρωτικού χαρακτήρα, αλλά ο
δρόμος δεν έχει τελειώσει, είμαστε σε δύσκολες στιγμές και πρέπει να τα
δούμε όλα. Αυτά είπε ο διάδοχος του Γιάννη Στουρνάρα, παρουσιάζοντας στην επιτροπή της Βουλής το πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα.
Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις. Διότι τα έχουμε ακούσει χίλιες φορές αυτά. Μόνο που επί Στουρνάρα είχαμε φάει το πιο πολύ βόδι, ενώ τώρα φάγαμε το πιο πολύ ξύλο. Το ερώτημα ωστόσο που πλανάται είναι: Τι ακριβώς εννοεί ο υπουργός όταν διαβεβαιώνει ότι φάγαμε το πιο πολύ ξύλο; Μένει κι άλλο να φάμε προφανώς - αλλά πόσο; Λίγο; Μερικές σφαλιάρες; Μερικές κλοτσιές; Αυτό δεν το διευκρινίζει. Όπως φυσικά δεν διευκρινίζει αν στο ξύλο που απομένει να φάμε υπολογίζει κι εκείνα που έχουν υπογραφεί μεν χθες, αλλά ισχύουν σήμερα και θα ισχύουν και αύριο. Αυτό θεωρείται ξυλοδαρμός τετελεσμένος άμα τη υπογραφή της συγκυβέρνησης ή μετράει από τη στιγμή που πέφτουν οι κρύες;
Η απάντηση για τις διαθέσεις και το διαθέσιμο ξύλο ωστόσο δίνεται μια χαρά από το πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα. Πρώτα-πρώτα, νομοσχέδιο με κοντά διακόσια πενήντα άρθρα είναι από μόνο του και ανεξάρτητα από το περιεχόμενο άγρια κακοποίηση της δημοκρατίας. Ακόμα πιο άγρια -ξύλο και των γονέων- όταν η συγκεκριμένη νομοθετική κουρελού τσουβαλιάζει όλες τις απαιτήσεις -προαπαιτούμενα!- των δανειστών για να πάρουμε τη δόση. Από αιγιαλούς και δάση μέχρι ΤΑΙΠΕΔ και ιδιωτικοποιήσεις, από ταμεία και συντάξεις, μέχρι φορολογικές ρυθμίσεις, όλα τα καλά χωράνε στο εν λόγω ξυλάρμενο.
Τουτέστι, και για να σοβαρευτούμε. Μπορεί να διαβεβαιώνει ο κύριος υπουργός ότι το πολύ ξύλο το έχουμε φάει. Το νομοσχέδιο όμως που παρουσίασε και τα λογάκια του για τις δύσκολες στιγμές μπροστά μας δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για το τι μας περιμένει ακόμα.
Αν το ξύλο το βαφτίσουν δημοσιονομικό ή διαρθρωτικό, λίγο ενδιαφέρει εμάς που θα το φάμε. Αυτό που πιο πολύ ενδιαφέρει, βλέποντας και το πολυνομοσχέδιο, είναι πότε θα εισπράξουν το πολιτικό ξύλο που τους αναλογεί ο κύριος Χαρδούβελης και οι πολιτικοί προϊστάμενοί του...
Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις. Διότι τα έχουμε ακούσει χίλιες φορές αυτά. Μόνο που επί Στουρνάρα είχαμε φάει το πιο πολύ βόδι, ενώ τώρα φάγαμε το πιο πολύ ξύλο. Το ερώτημα ωστόσο που πλανάται είναι: Τι ακριβώς εννοεί ο υπουργός όταν διαβεβαιώνει ότι φάγαμε το πιο πολύ ξύλο; Μένει κι άλλο να φάμε προφανώς - αλλά πόσο; Λίγο; Μερικές σφαλιάρες; Μερικές κλοτσιές; Αυτό δεν το διευκρινίζει. Όπως φυσικά δεν διευκρινίζει αν στο ξύλο που απομένει να φάμε υπολογίζει κι εκείνα που έχουν υπογραφεί μεν χθες, αλλά ισχύουν σήμερα και θα ισχύουν και αύριο. Αυτό θεωρείται ξυλοδαρμός τετελεσμένος άμα τη υπογραφή της συγκυβέρνησης ή μετράει από τη στιγμή που πέφτουν οι κρύες;
Η απάντηση για τις διαθέσεις και το διαθέσιμο ξύλο ωστόσο δίνεται μια χαρά από το πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα. Πρώτα-πρώτα, νομοσχέδιο με κοντά διακόσια πενήντα άρθρα είναι από μόνο του και ανεξάρτητα από το περιεχόμενο άγρια κακοποίηση της δημοκρατίας. Ακόμα πιο άγρια -ξύλο και των γονέων- όταν η συγκεκριμένη νομοθετική κουρελού τσουβαλιάζει όλες τις απαιτήσεις -προαπαιτούμενα!- των δανειστών για να πάρουμε τη δόση. Από αιγιαλούς και δάση μέχρι ΤΑΙΠΕΔ και ιδιωτικοποιήσεις, από ταμεία και συντάξεις, μέχρι φορολογικές ρυθμίσεις, όλα τα καλά χωράνε στο εν λόγω ξυλάρμενο.
Τουτέστι, και για να σοβαρευτούμε. Μπορεί να διαβεβαιώνει ο κύριος υπουργός ότι το πολύ ξύλο το έχουμε φάει. Το νομοσχέδιο όμως που παρουσίασε και τα λογάκια του για τις δύσκολες στιγμές μπροστά μας δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για το τι μας περιμένει ακόμα.
Αν το ξύλο το βαφτίσουν δημοσιονομικό ή διαρθρωτικό, λίγο ενδιαφέρει εμάς που θα το φάμε. Αυτό που πιο πολύ ενδιαφέρει, βλέποντας και το πολυνομοσχέδιο, είναι πότε θα εισπράξουν το πολιτικό ξύλο που τους αναλογεί ο κύριος Χαρδούβελης και οι πολιτικοί προϊστάμενοί του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου