του Βαγγέλη Διαμαντόπουλου*
Η διαδικασία της τριήμερης συζήτησης στην βουλή για την ψήφο εμπιστοσύνης εξελίχθηκε σε μία συζήτηση μη πλουραλιστική. Στα κόμματα της συγκυβέρνησης δόθηκε πολύ περισσότερες φορές το βήμα της βουλής λόγω της διαδικασίας και του κανονισμού της βουλής με τις ομιλίες των υπουργών και υφυπουργών, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ από την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποεκπροσωπήθηκε σε σχέση με την δυναμική που έχει αναπτύξει στην κοινωνία.
Βάσει αυτού του γεγονότος θα πρέπει να λεχθούν, γραπτώς πια, κάποια πράγματα σχετικά με το τριήμερο της ψήφου εμπιστοσύνης.
Καταρχάς, από την πρώτη κιόλας ημέρα -πέρα από την υποβάθμιση του κοινοβουλίου με την απουσία του πρωθυπουργού και την επιβεβαίωση της ακροδεξιάς στροφής της ΝΔ στην μισαλλοδοξία με την ομιλία του κ. Βορίδη- φάνηκε πως ο μόνος σκοπός της είναι η επίμονη προσπάθεια συσπείρωσης της καταρρέουσας κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Τα σημεία αιχμής στις ομιλίες των κυβερνητικών βουλευτών είναι τα γνωστά και ξεπερασμένα από την πραγματικότητα και το λαό: η δήθεν πολυγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ, το success story της κυβέρνησης και η έξοδος από το μνημόνιο χωρίς φυσικά να καταργούνται οι 462 εφαρμοστικοί νόμοι, οι 25 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τα εκατοντάδες προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις που το υλοποιούν.
Όπως και να έχει, όμως, ψήφο εμπιστοσύνης μετά από τα δύο χρόνια καταστροφικής διακυβέρνησης μπορεί να δώσει μόνο ο λαός, προκαλώντας πολιτικές εξελίξεις και επιλέγοντας ουσιαστικά μεταξύ δύο προτάσεων, της κυβερνητικής εφαρμοζόμενης καταστροφικής πολιτικής που στοχεύει στην κερδοφορία των λίγων, και της εναλλακτικής με επίκεντρο τον άνθρωπο, τις ανάγκες του και το συμφέρον των λαϊκών στρωμάτων. Μεταξύ μιας κυβέρνησης που εκλιπαρεί για ένα πιστοποιητικό βιωσιμότητας ενός χρέους-εργαλείου εκβιασμού που διαρκώς αυξάνει κάνοντας τον βίο αβίωτο, και του ΣΥΡΙΖΑ που παλεύει για την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους με ρήτρα ανάπτυξης και περίοδο χάριτος μέσα από μια ευρωπαϊκή συνδιάσκεψη για το χρέος.
Ο λαός έχει να επιλέξει ανάμεσα στην κυβερνητική πολιτική που φορολογεί μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες, συνταξιούχους, ακόμη και άνεργους από το πρώτο ευρώ, ενώ βάζει έναν υποτυπώδη και εθελοντικό φόρο στους εφοπλιστές, σε μία χώρα που την τελευταία χρονιά οι εκατομμυριούχοι αυξήθηκαν κατά 11%, και από την άλλη στο δίκαιο φορολογικό σύστημα με προοδευτική κλίμακα του ΣΥΡΙΖΑ, όπου ο καθένας θα πληρώνει σύμφωνα με τις δυνατότητές του ξεκινώντας από το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ και την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.
Ο λαός καλείται ή να εμπιστευτεί το μπλοκ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ που τον καταδίκασε σε ενεργειακή φτώχεια με την αύξηση κατά 1.450% στην τιμή του πετρελαίου θέρμανσης και την αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ κατά 110% τα τελευταία δέκα χρόνια, με απώλειες και σε ανθρώπινες ζωές από αναθυμιάσεις μαγγαλιού και όχι μόνο προκειμένου να κερδίζουν από το λαθρεμπόριο καυσίμων οι «τίγρεις» και τα υπόλοιπα «αιμοβόρα ζώα» που κατοικούν στην αυλή του Μαξίμου, ή να διεκδικήσει μέσα από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ την κατάργηση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης και τη δωρεάν παροχή ρεύματος ως 300 κιλοβατώρες το μήνα σε 300.000 νοικοκυριά που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, κόστους 59 εκατομμυρίων ευρώ.
Δεν είναι, επίσης, δυνατό ο αγροτικός και κτηνοτροφικός πληθυσμός της χώρας μας να αγνοήσει το ότι η Αγροτική τράπεζα χαρίστηκε στο Σάλα, καθιστώντας την τράπεζα Πειραιώς ρυθμιστή της αγροτικής παραγωγής στη χώρας μας σε βάρος τους και να μη συνταχθεί μαζί μας για την δημιουργία τράπεζας ειδικού σκοπού για τους αγρότες, τους κτηνοτρόφους και τις Μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Βέβαια, δεν είναι μόνο ζήτημα των δύο διαφορετικών κόσμων που εκπροσωπούμε. Είναι, επίσης, ζήτημα αξιοπιστίας.
Ανέκδοτο αποτελούν οι περσινές υποσχέσεις για δωρεάν wifi μέσα σε έναν χρόνο, εμπαίζοντας τους κατοίκους πολλών ορεινών περιοχών της Ελλάδας που δεν έχουν καν πρόσβαση στο διαδίκτυο εν έτει 2014. Ένα τέτοιο έργο, όμως, μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο όταν οι τηλεπικοινωνίες ειδωθούν ως κοινωνικό αγαθό και μέσο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, επιβάλλοντας στον ΟΤΕ να παίξει το ρόλο που μπορεί προς το δημόσιο συμφέρον.
Έτσι, από τη μια έχουμε τα 18 σημεία του κ. Σαμαρά που παρέμειναν προεκλογικές υποσχέσεις, ενώ στην πράξη εφαρμόστηκε το σκληρότερο πρόγραμμα εσωτερικής υποτίμησης και αναδιανομής του πλούτου από τα φτωχά και μεσαία στρώματα προς τους λίγους και εκλεκτούς, και από την άλλη, τις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ που αμέσως μετουσιώθηκαν σε προτάσεις νόμων, όπως αυτή για την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και τη δυνατότητα συλλογικής διαπραγμάτευσης των εργαζομένων.
Οι παραπάνω προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να αντιμετωπίσουν την ανθρωπιστική κρίση και να επανεκκινήσουν την οικονομία μέσω της τόνωσης της εσωτερικής ζήτησης, πράγμα που είναι απαραίτητο να γίνει σήμερα, ώστε να μπορέσουμε να επιχειρήσουμε την οικοδόμηση μιας οικολογικής, αυτοδιαχειριζόμενης-σοσιαλιστικής κοινωνίας προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, κάτι που δεν κρύψαμε ποτέ.
Πόσο, μάλλον, προσπαθούμε να το υπηρετούμε με τον καλύτερο τρόπο, στηρίζοντας έμπρακτα κάθε απόπειρα χειραφέτησης της εργατικής τάξης μέσα από την αυτο-οργάνωση και αυτοδιαχείριση, όπως ακριβώς συμβαίνει στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ, παρέχοντας το νομικό πλαίσιο και τα χρηματοδοτικά εργαλεία για τη λειτουργία τους.
Αυτό είναι που πραγματικά τρομάζει τη συγκυβέρνηση των ολιγοπωλίων αλλά και τον χιλιαστικό ντετερμινισμό του συντηρητικού πλέον Κ.Κ.Ε. Όπως και να έχει, εμείς επιμένουμε με συνέπεια στις αξίες και τα οράματα της αριστεράς, να είμαστε δηλαδή, ρεαλιστές∙ να ζητάμε το αδύνατο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου