Σχολείο: ένας μπελάς για όλους

γράφει η Νάση Πετριτσοπούλου *

Με ξυπνήσατε άρον άρον και με τρέχετε από τα χαράματα, πατώντας γκάζι αντί για φρένο στο πορτοκαλί, ενώ με ρωτάτε αν θυμάμαι την ορθογραφία. Δεν πρόλαβα να φάω πρωινό, το μισό θα το ξαναβρώ στο σπίτι γυρνώντας, νυστάζω και μπορεί να ανακατεύομαι λίγο, δεν έχω καν Γυμναστική σήμερα και στο θρανίο η κυρία μ’ έβαλε να καθίσω με κορίτσι! Τι αμαρτίες πληρώνω…

Σχολείο: ένας μπελάς που αρχικά προσφέρεται σε συσκευασία δώρου, για να καταντήσει πολύ γρήγορα το… κλοτσοσκούφι των πανέξυπνων, ο βραχνάς των αδύναμων και ο εφιάλτης των ευάλωτων παιδιών.

Μια φυλακή μυαλού και σώματος που απειλεί να καταβροχθίσει και τα τελευταία ίχνη ευφυΐας, αν δεν βρεθεί να ορθώσει το ανάστημά του ένας δάσκαλος…

Κι αυτή έχει γίνει η δουλειά μας: αντίσταση από μέσα στη δύναμη της συνήθειας, τη λογική της ανοησίας, την ευκολία της επανάληψης. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όμως, όσων ευσυνείδητων, η δύσκολη αλήθεια της ελληνικής εκπαίδευσης αποκαλύπτεται κάθε χρονιά μπροστά στα στραβά μας μάτια, όλο και πιο βίαια, ενώ ταυτόχρονα οι διοικητικές απαιτήσεις αυξάνουν και αλλάζουν χαρακτήρα σε μια ολοένα αυταρχικότερη κατεύθυνση.

Ειδικά το δημοτικό σχολείο, τόπος -από τη φύση του- οικογενειακού χαρακτήρα, έχει την τελευταία πενταετία μετατραπεί σε… μικρομέγαλο με όλα τα κουσούρια και τις παράπλευρες απώλειες που αυτό συνεπάγεται.

Σαν να πήραμε το μπέκιν πάουντερ και να το ρίξαμε ολόκληρο σε μια δόση κέικ! Τώρα τρέχουμε να βγάλουμε άκρη σ’ ένα τοπίο που θυμίζει εμπόλεμη ζώνη, καθώς 7 κι 8 δάσκαλοι σε κάθε τμήμα προσπαθούν να συνεννοηθούν, γνωριστούν, συνεργαστούν για 25 πιτσιρίκια που κι αυτά με τη σειρά τους νυστάζουν, πεινάνε, κλωτσάνε, βαριούνται, φοβούνται, ντρέπονται, ξεχνιούνται, δυσκολεύονται, παραπονιούνται… και πάει λέγοντας.

Την ίδια στιγμή ένα τηλέφωνο χτυπάει συνέχεια στο γραφείο -ας το σηκώσει κάποιος που δεν έχει μπερδευτεί, γιατί οι υπόλοιποι το περνάμε πια για μουσική δωματίου-, το υπουργείο σού στέλνει κάθε τρεις και λίγο στυγνά email “αν δεν μας αποστείλετε μέχρι αύριο… θα υποστείτε τις ανάλογες κυρώσεις”, και ο χρόνος πετάει προς την έξοδο με το τελευταίο ντριιιν με φόρα, σκορπώντας χάρακες και μολύβια από σάκες που βιάζονταν πολύ για να κλείσουν πρώτα και μετά να την κοπανήσουν…

Το μόνο που εμποδίζει το χαμόγελο ν’ ανθίσει σε γέλιο κατά την ώρα της άτακτης φυγής είναι η θλιβερή επίγνωση της επανάληψης του μαρτυρίου την επομένη!

Τι τραβάμε κι εμείς…

* η Νάση Πετριτσοπούλου
είναι εκπαιδευτικός

 Πηγή: www.sinergasia.gr