Ευτυχώς, Κώστα, τα παιδιά δεν μας μοιάζουν…

Επιστολή προς τον παραιτηθέντα διευθυντή σχολείου στο Ηράκλειο

Αγαπητέ μου Κώστα Κωνσταντίνου, πρώην διευθυντή τώρα του 5ου Λυκείου Ηρακλείου,

Διάβασα με προσοχή την επιστολή παραίτησης που κατέθεσες στο ΑΠΥΣΔΕ Κρήτης, καταγγέλλοντας μαθητές, «μαθητοπατέρες», κόμματα, ιδεολογίες και πολλούς άλλους, για τον ξεσηκωμό των μαθητών.

Διαβάζοντας το κείμενο της παραίτησής σου, από τη μια χάρηκα που διατηρείς τη λογοτεχνική σου ευφυΐα, αλλά από την άλλη με απογοήτευσες, φίλε, επειδή διαπίστωσα ότι κάπου στο δρόμο χάθηκαν οι αγωνιστικές διαθέσεις σου. Εκείνες που μας έκαναν, εσύ από τη θέση του Δασκάλου κι εγώ από τη θέση του γονιού, να παλεύουμε για να έχει το 5ο Λύκειο ένα αξιοπρεπές σχολείο, για να μεταδίδει την πραγματική γνώση στα παιδιά, για να διασφαλίζει δρόμους για ένα αληθινό μέλλον. Για να μη συνθλίβεται η Παιδεία στις ιδεολογίες και τις ανάγκες των διεθνών χρηματιστών. Ελπίζω ότι θυμάσαι αυτούς τους αγώνες, είτε στο σχολειό είτε μέσα από τις εκδόσεις της «Πατρίδας».

Περίμενα ότι η παραίτησή σου θα είχε γίνει πολύ νωρίτερα. Σε διαμαρτυρία για την καταστροφή αυτής της Παιδείας, της ελλειμματικής και προβληματικής. Για το γεγονός ότι τα όνειρα των μαθητών σου συνθλίβονται στις απαιτήσεις των δανειστών και στην εξυπηρέτησή τους από τους συγκυβερνώντες.

Ότι θα είχες αντιδράσει νωρίτερα επειδή οι δυο πατρίδες σου, η Κύπρος και η Ελλάδα -και άρα η Παιδεία τους- προσφέρονται θυσία στο βωμό της νέας γερμανικής αυτοκρατορίας της Ευρώπης αλλά και της ισχύος των «αγορών». Και ξέρεις καλά ότι στην περίπτωση αυτή, χρειάζονται ένα λαό αμόρφωτο, άρα χωρίς χωρίς εφόδια προσανατολισμού, δυνατότητες δημιουργίας, φοβισμένο, όμηρο, με σκυμμένο κεφάλι. Εύκολο θύμα.

Ότι η  συνείδηση του Δασκάλου δεν θα ανεχόταν να έρχονται στο σχολείο παιδιά που δεν έφαγαν βραδινό ή πρωινή, επειδή δεν υπάρχουν.

Ότι η ψυχή του θα αντιδρούσε επειδή ο σκοπός της επιστημονικής σου συγκρότησης και αποστολής -δική σου η επίκληση- ακυρώνεται. Αφού το σχολείο, ειδικά όπως το απαξιώνουν στο όνομα των «δανείων» και των συμφερόντων των «δανειστών», δεν εφοδιάζει με γνώσεις, δεν διαμορφώνει πολίτες, αλλά πειθήνιους υπηκόους, δεν διεκδικεί το μέλλον.

Ότι θα αντιδρούσες στο βιασμό της νέας γενιάς και του Ανθρώπου, σε μια χώρα που έγινε προτεκτοράτο ξένων συμφερόντων. Ως Κύπριος,  πίστευα ότι θα γνώριζες καλά από τέτοιους αγώνες, τουλάχιστο από την Ιστορία.

Ότι θα αντιδρούσες για τη μετανάστευση των νέων παιδιών.

Ότι θα αντιδρούσες επειδή απαξιώνεται ο ρόλος του Δασκάλου.

Επειδή ο Δάσκαλος θεωρείται περιττός στον κόσμο των αγορών.

Ξέρεις, με στενοχώρησε ακόμα που μετά από τόσα χρόνια δεν κατάλαβες την παιδική ψυχή. Δεν κατάλαβες την επαναστατικότητα των νέων παιδιών. Ότι θεώρησες πως τα νέα παιδιά πρέπει να είναι το ίδιο με εμάς τους συμβιβασμένους, κουρασμένους μεσήλικες. Και τους έδειξες το δάχτυλο. Ευτυχώς, Κώστα, που δεν είναι ίδιοι με εμάς…

Ευτυχώς που δεν σκέφτονται σαν εμάς. Ευτυχώς, γιατί έτσι υπάρχει ελπίδα.

Κι επειδή -λυπάμαι που στο επισημαίνω- η ψυχή και ο νους των παιδιών μας δεν έγιναν κατανοητά στο Δάσκαλό τους, εκείνος φαντάστηκε ότι δεν καταλαβαίνουν τι τους συμβαίνει ή ότι πρέπει κι αυτά να είναι υποταγμένα σε ένα σύστημα «μυλόπετρα».

Θα σε στενοχωρήσω, αλλά αυτά τα νέα παιδιά και τη δική σου θέση και στάση και τη δική μου θέση και στάση, την έχουν απορρίψει. Όπως έχουν απορρίψει κόμματα, καθοδηγητές, μαθητοπατέρες ή μαθητομητέρες. Απέναντι μάς έχουν, επειδή εμείς δεν κάναμε κάτι να μην καταστραφεί το μέλλον τους. Ή, ίσως, συμμαχήσαμε από φόβο ή ίδιον συμφέρον στην καταστροφή αυτή. Τι γράφεις, λοιπόν, για «καθοδηγούμενες» καταλήψεις και άλλα ανάλογα; Για σκέψου λίγο…

Θα ήθελα ακόμα πολλά να σου γράψω. Ακόμα και για το ότι υπερηφανεύεσαι πως έκανες το σχολείο υπόδειγμα. Υπόδειγμα σε εποχή καταστροφής, τι να σημαίνει άραγε…

Θα ήθελα να σου γράψω και για τους συναδέλφους σου που χάνουν τη δουλειά τους, γεγονός για το οποίο δεν διάβασα κάποια αράδα στη μακροσκελή επιστολή σου.

Και πολλά άλλα θα ήθελα να σου γράψω. Όμως σταματώ εδώ. Κι απλώς, σημειώνω καταλήγοντας, φίλε μου Κώστα, ότι δε θέλω να πιστέψω πως οι ιδεολογικοί συμβιβασμοί του Δασκάλου απέναντι στον αγώνα για μια αληθινή Παιδεία, σχετίζονται με την 4χρονη τοποθέτηση στη θέση του διευθυντή. Οι άδικοι, θέλω να πιστεύω, συνειρμοί, γίνονται ακριβώς επειδή το διάστημα της διευθυντικής παρουσίας σου ταυτίζεται με την πιο βρόμικη και αντιεκπαιδευτική πολιτική που ασκήθηκε στη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες.

Κώστα σε χαιρετώ, χωρίς να σου κρύβω ότι περίμενα να παραιτηθείς για το απύθμενου θράσους αίσχος εκείνων που καταστρέφουν το μέλλον των παιδιών μας.

Προφανώς για λόγους αντικειμενικότητας και δικαιοσύνης -βλέπεις, εγώ δεν άλλαξα…- δημοσιεύω και τη δική σου θέση, την επιστολή παραίτησής σου, δηλαδή, για να υπάρχει η πλήρης εικόνα σε όσους το επιθυμούν. Ακόμα κι αν δεν μου έκανες την τιμή να μου τη στείλεις, καθώς βαδίζουμε σε άλλους δρόμους.

Μια τελευταία υπενθύμιση: πριν 20 σχεδόν μήνες υπέβαλα κι εγώ παραίτηση από τη δουλειά μου στην εφημερίδα, μετά από 28 χρόνια παρουσίας. Κι έμεινα άνεργος για μεγάλο διάστημα. Ξέρεις γιατί; Επειδή ήθελα να διατηρήσω την αξιοπρέπεια να αγωνίζομαι για όλα αυτά που σκοτώνουν πρώτα τα παιδιά μας και την πατρίδα μας και μετά εμένα. Για να μπορώ να μάχομαι για αυτά, αντί να σιωπώ.

Γειά σου Κώστα

Αλέκος Α. Ανδρικάκης

(κάποτε κάναμε κοινές προσπάθειες, για όσα σου υπενθυμίζω σήμερα)

 *** ** * ** ***

Επιστολή παραίτησης Κώστα Κωνσταντίνου, διευθυντή 5ου Λυκείου Ηρακλείου

«Αξιότιμα μέλη του ΑΠΥΣΔΕ Κρήτης,

Δυσάρεστα αλληλοσυγκρουόμενα αισθήματα πικρίας και ευθύνης με διακατέχουν, όσον αφορά τις υπόγειες παρεμβάσεις και προτροπές προς τους μαθητές του σχολείου μου για καταλήψεις. Παλεύω την απογοήτευση με το καθήκον και ξεγελώ τη λύπη μου με ασκήσεις αισιοδοξίας.

Κάποιο λάθος πρέπει να υπάρχει…

Είναι ήδη ο τέταρτος χρόνος της θητείας μου ως διευθυντής στο 5° Γενικό Λύκειο του Ηρακλείου. Γνωρίζετε πώς παρέλαβα το 5° Λύκειο. Ξέρετε επίσης πολύ καλά πώς είναι σήμερα. Όλο το Ηράκλειο το γνωρίζει.

Κάποιο λάθος πρέπει να υπάρχει, όταν κάθε χρόνο τέτοια εποχή, σε μια καλοστημένη όσο και παράφωνη συναυλία, ως διά μαγείας ανακαλύπτονται από τους γνωστούς γαβγιστές τα προβλήματα της εκπαίδευσης, παραμυθιάζοντας δικαίους και αδίκους για τη νεφελοκοκκυγία της «παιδείας των ονείρων τους». Για να επικαλυφθούν λίγο αργότερα με το μανδύα της λήθης και να αποκαλυφθούν του χρόνου πάλι τέτοια εποχή, συγκαλύπτοντας τη δειλία της εκπαιδευτικής μας κοινότητας σε ένα χόκους πόκους δεκαετιών τώρα. Για μένα έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο ότι όταν ο διευθυντής είναι σε εγρήγορση και οι σύλλογοι διδασκόντων δεν ησυχάζουν καταλήψεις δε γίνονται.

Κάποιο λάθος πρέπει να υπάρχει…

Ψάχνω στα βιβλία των μαθητών του σχολείου μου μήπως και βρω κάτι κακό αλλά, όσο και να αναζητώ, τίποτα. Σκέφτομαι μήπως και δηλητηριάζεται η ψυχή των παιδιών με αυτά που μαθαίνουν αλλά και πάλι κανένα δηλητήριο δε βρίσκω.

Έμαθα να ξεκινώ τη μέρα μου ανεβαίνοντας τα σκαλιά του 5ου Λυκείου με μία κυρίαρχη σκέψη. Τι πρέπει να κάνουμε οι δάσκαλοι των παιδιών του ελληνικού λαού για να μη χάσουμε τη νέα γενιά. Πώς θα βοηθήσουμε τους νέους ανθρώπους να παλέψουν την ανασφάλεια, να συνεχίσουν να αμφισβητούν με κριτική διάθεση, να μετατρέψουν την οργισμένη τους δυσπιστία σε σαρωτική δύναμη κάθαρσης. Να ενωθούν με τη μοίρα του τόπου τους. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο παρά να υπενθυμίζω συνεχώς το «δράξασθε παιδείας». Εδώ συντελείται η επανάσταση του μυαλού. Όταν περνά πρώτα μέσα από την κοπιώδη κατάληψη της γνώσης. Σφουγγάρι είναι η ψυχή του παιδιού και αν αφεθεί να στεγνώσει στην ξέρα της θεωρίας των «ψεκασμών» το μόνο που μαθαίνει δυστυχώς είναι να φανατίζεται από το «δίκιο» του κάθε ιλλουμινάτου ινστρούχτορα και να εχθρεύεται την ευγένεια και τη συναλληλία.

Εδώ και τέσσερα χρόνια πλησιάζω τα παιδιά του σχολείου μου με την αγάπη του πατέρα και τη σοβαρότητα του διευθυντή. Τους εξήγησα από την πρώτη στιγμή ότι και διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες μπορούν να κάνουν. Μαζί στις πορείες, μαζί στις προσπάθειες. Και τα μαθήματα και ο αγώνας. Ξανά και ξανά τόνιζα ότι και το πιο προβληματικό, με ελλείψεις και αδυναμίες σχολείο που μένει ανοικτό είναι πολύ καλύτερο από το καλύτερο που παραμένει κλειστό. Επέμενα ότι το σχολείο δεν μπορεί να κλείνει κατά βούλησιν, ότι ο μαθητής είναι μαθητής είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και ότι οι καταλήψεις δε νομιμοποιούνται. Όποιος παρ” όλα αυτά θέλει να φύγει από το σχολείο και να διαδηλώσει, ως απών θα χρεωθεί τις ανάλογες απουσίες – ελάχιστος φόρος τιμής στους αγώνες του. Τους υπενθύμισα ότι είναι ανήλικοι ότι οι γονείς τους μπορούν να ελεγχθούν για παραμέληση της εποπτείας τους και ότι το σχολείο είναι υποχρεωμένο να ενημερώνει τους δικούς τους για τη συμπεριφορά τους.

Εδώ και τέσσερα χρόνια, κυριολεκτικά παρακαλώ τα παιδιά του εκάστοτε δεκαπενταμελούς μαθητικού συμβουλίου να γράφουμε για τα προβλήματα του μαθητόκοσμου σε τακτικές στήλες που θα μπορούσα να τους εξασφαλίσω στις τοπικές εφημερίδες. Τα περισσότερα άλλωστε από τα αιτήματά τους είναι δίκαια και άπτονται της κοινής λογικής, κάτι που η τσαπατσουλιά της Πολιτείας δεν έχει το σθένος να παραδεχτεί. Τους ικετεύω, σχεδόν, να χρησιμοποιήσουν (με ή χωρίς τη βοήθειά μου) τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα για να εκθέτουν τις ανησυχίες τους.

Κάποιο λάθος όμως υπάρχει. Ενώ οι πρώτες αντιδράσεις ήταν πάντα θετικές, αν όχι και ενθουσιώδεις, στο τέλος τίποτα δεν γίνεται. Είμαι πεπεισμένος ότι εντωμεταξύ οι επιτήδειοι, που διαλέγουν πρώτα ιδεολογία και μετά σερβίρουν «αλήθειες», είχαν απλώσει στα ευκολόπιστα μυαλά των παιδιών την κατηχητική τους μπουγάδα. Με συνωμοτικά γκρουπούσκουλα και δουλειές της νύχτας.

Το ίδιο έγινε και με το πρόσφατο κύμα καταλήψεων. Όλοι ξέρουμε πως είχε ενορχηστρωθεί. Έτσι την Κυριακή, 02/11/2014, γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι, πήγα στο γραφείο μου και επέστησα διά τηλεφώνου την προσοχή σε όλους τους γονείς των παιδιών του δεκαπενταμελούς μαθητικού συμβουλίου (και όχι μόνο) για την ευθύνη που έχουν απέναντι στα παιδιά τους. Στην κατάληψη της Δευτέρας, 03/11/2014, δεν αντέδρασα. Με ταλαιπωρούσε άλλωστε και ένα πρόβλημα υγείας. Μία μέρα είναι, λέω, ας εκτονωθεί η κατάσταση. Δυστυχώς όμως διαψεύστηκα. Τότε αντέδρασα και κράτησα το σχολείο ανοικτό μέχρι και την Παρασκευή, 07/11/14. Πώς; Τηρώντας αυστηρή στάση, παραμένοντας αρκετές ώρες στο σχολείο – για να το προφυλάξω από τα ευκόλως εννοούμενα χειρότερα – και πείθοντας τα παιδιά με τη λογική και το συναίσθημα. Και πάλιν, τηλεφωνήματα σε γονείς και συνεχής επικοινωνία με την πρόεδρο του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του 5ου ΓΕΛ. Την ημέρα μάλιστα της πορείας (07/11/14) ο ίδιος συνόδευσα τους μαθητές του σχολείου μου, συνεπής στην από χρόνων υπόσχεσή μου.

Κάπου όμως πρέπει να υπήρχε λάθος… Φαίνεται ότι το σαββατοκύριακο (8-9 Νοεμβρίου) δραστηριοποιήθηκαν οι μαθητοπατερομαμάδες και κάλεσαν τους επικεφαλής των καταληψιών μαθητές σε «φροντιστήριο». Ήταν και το πρόβλημα υγείας που άρχισε να με ταλαιπωρεί και πάλι… Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται (όταν λείπει ο γάτος…). Έτσι τη Δευτέρα, 10/11/2014, μπήκαν ξανά οι αλυσίδες. Και ας δήλωναν τα παιδιά κατ” επανάληψιν ότι «τίποτα δεν έχουμε με το διευθυντή μας» και ας υπογράμμιζαν με αγαθή υπερβολή ότι «το σχολείο μας είναι το καλύτερο του Ηρακλείου».

Αξιότιμα μέλη του ΑΠΥΣΔΕ Κρήτης,

Κάποιο λάθος πρέπει να υπάρχει με τους εντεταλμένους γκαουλάιτερ, τους «αριστερούς» με τις «δεξιές» τσέπες. Γιατί θεωρούν ότι τα ανήλικα παιδιά που οφείλουμε ως σχολείο να διαπαιδαγωγήσουμε είναι ήδη διαπαιδαγωγημένα – φτάνει να ασπάζονται το μανιφέστο που ίδιοι τους προσφέρουν μέσα από κομψές και γλυκερές λέξεις. Έχουν μάθει όλοι αυτοί (ο καθένας μας το έχει ζήσει) να αλωνίζουν μέσα στα σχολεία, σφραγίζοντας τα κομματικά τους διαπιστευτήρια και εκλαμβάνοντας ετσιθελικά την ευγένεια των υπολοίπων ως συγκατάθεση στο να δεχτούν το ευθύγραμμο εγκεφαλογράφημά τους. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα τελευταία χρόνια και στο σχολείο μου, σύμφωνα με την έννομη υποχρέωσή μου, κατέβαλα προσπάθειες να τους στερήσω το γλειφιτζούρι της κομματικής κατήχησης και προφεσορίας.

Κάποιο λάθος πρέπει να υπάρχει. Φοβάμαι ότι πιθανόν να ξεφύγω από τις γραμμές που επιβάλλει η ηθική και επιστημονική μου συγκρότηση. Μήπως και συμπεριφερθώ εκτός ορίων… Διερωτώμαι μήπως τελικά δεν κάνω το «πρέπον», τόσο για τα παιδιά του σχολείου μου όσο και για τη συντριπτική πλειονότητα των συναδέλφων μου. Εκείνους που τα τελευταία τέσσερα χρόνια αναγνωρίζουν τη μεγάλη αλλαγή του 5ου ΓΕΛ και που συμπαραστέκονται, ο καθένας με τον τρόπο του, στο μεγάλο μου αγώνα να κρατήσω το 5ο Λύκειο ανοικτό στο διδακτικό αγαθό και όχι έρμαιο υποκινούμενων μαθητικών καταλήψεων. Τους ευχαριστώ. Εγώ όμως θεωρώ ότι δεν κατάφερα να κάνω ό,τι μου επέβαλε η εκπαιδευτική μου συνείδηση. Και είμαι σίγουρος ότι η πολιτεία δεν είναι γι” αυτό άμοιρη ευθυνών.

Δεν κατάφερα, παρ” όλη την καταβολή πνευματικών και σωματικών δυνάμεων, να επιτύχω αυτό που ήθελα. Ένα ανοικτό σχολείο. Διαμαρτύρομαι έτσι με όλη τη δύναμη της ψυχής μου για το όνειδος των καταλήψεων. Θέλω να κατηγορήσω την εκκωφαντική σιωπή και αδράνεια. Από όπου και αν προέρχεται. Κατηγορώ με όση φωνή μου απομένει το έγκλημα που συντελείται. Αυτούς που σπρώχνουν τα παιδιά του ελληνικού λαού στην αμορφωσιά και τους προετοιμάζουν για το ενήλικο μίσος. Όσους γνωρίζουν πολύ καλά και κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Την αγωνία όμως του γονιού που δεν μπορεί να πληρώνει για ιδιαίτερα, ποιος θα την νιώσει; Ποιος θα ακούσει τέλος πάντων τις σιωπηλές κραυγές της εύπλαστης συντριπτικής πλειονότητας των παιδιών, που χρησιμοποιούμενα στις καταλήψεις των σχολείων κατ” ουσίαν βιάζονται για να πατήσουν επάνω τους λογιών-λογιών πολιτικάντηδες; Ποιοι ευθύνονται για όλα αυτά και ποιοι ξορκίζουν το κακό με ωχαδερφικές φλυαρίες; Κάποιος πρέπει να παραιτηθεί επιτέλους γι” αυτό το απύθμενου θράσους αίσχος!»

Πηγή: www.alfavita.gr