Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014
Το Παρατηρητήριο σχολικής αδικίας καταγράφει:
Το Παρατηρητήριο σχολικής αδικίας καταγράφει:
Παιδιά και δάσκαλοι
ενός κατώτατου θεού
Θα έρθει σου λένε και σε κοιτάζουν καθησυχαστικά και πλαγίως…
Θα την μοιράζεται. Πάνε αυτά που ήξερες…
Ενώ η παράλληλη στήριξη ΚΑΙ φέτος κάνει επί τόπου βηματισμό και το σχολείο αναρρώνει από την αποστήθιση του στρατιωτικού κανόνα εν δύο…, κάποια παιδιά δίνουν την άνιση μάχη στο τετράγωνο, προκειμένου να τα βγάλουν πέρα.
Παιδιά διαφορετικά, ευάλωτα, κλεισμένα στον εαυτό τους περισσότερο από το μέσο όρο, περιμένουν να ξεκινήσει και γι’ αυτά η σχολική χρονιά με τρόπο λιγότερο άδικο και ισοπεδωτικό.
Ο αγώνας τους είναι σκληρός ακόμα και για το αυτονόητο: να σταθούν στη σειρά, χωρίς να τα τρομάξει το κουδούνι και το μικρόφωνο, να ακολουθήσουν τους συμμαθητές τους στην τάξη, να ανεχτούν το άτσαλο σκούντημα ή το χειροκρότημα…
Ο νόμος προβλέπει πια-και σωστά-να φοιτούν στο συνηθισμένο, κοινό, κανονικό, πες το όπως θες σχολείο, αλλά ΜΕ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ… που ΔΕΝ τηρούνται, φυσικά!
Ποιος όμως νοιάζεται για υποσημειώσεις, τη στιγμή που αφήνουμε ολόκληρα κεφάλαια κοινωνικής αδικίας να παρελαύνουν ΑΔΙαμαρτύρητα;
Με τη σιωπή και την ανοχή μας ο αντισταθμιστικός χαρακτήρας του σχολείου φθίνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και σε λίγο το «χειρότερα από πριν, καλύτερα από μετά» θα είναι η μόνη συνεπής άφιξη-παρουσία στην εκπαίδευση…
Προσωπικό ημερολόγιο:
Ο νόμος προβλέπει πια-και σωστά-να φοιτούν στο συνηθισμένο, κοινό, κανονικό, πες το όπως θες σχολείο, αλλά ΜΕ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ… που ΔΕΝ τηρούνται, φυσικά!
Ποιος όμως νοιάζεται για υποσημειώσεις, τη στιγμή που αφήνουμε ολόκληρα κεφάλαια κοινωνικής αδικίας να παρελαύνουν ΑΔΙαμαρτύρητα;
Με τη σιωπή και την ανοχή μας ο αντισταθμιστικός χαρακτήρας του σχολείου φθίνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και σε λίγο το «χειρότερα από πριν, καλύτερα από μετά» θα είναι η μόνη συνεπής άφιξη-παρουσία στην εκπαίδευση…
Προσωπικό ημερολόγιο:
Έρχεται κάθε πρωί χαρούμενη και με καλημερίζει.
Ψιθυρίζει λέξεις παρηγοριάς κι ενθάρρυνσης στον δρόμο για την τάξη και περιμένει υπομονετικά να ξεκλειδώσω, ενώ πολλά παιδιά δοκιμάζουν ήδη το όριο αντοχής της φωνάζοντας δίπλα της.
Καθώς γράφουμε Ορθογραφία, μαρτυράει άθελά της τα ει και τα ω και τα μοιράζει απλόχερα στους αναποφάσιστους της παρέας.
Συχνά, όταν έχει κουραστεί, ακούμε τον εσωτερικό της διάλογο κι είναι σαν να ακούμε τη δική μας φωνή να τολμάει να πει: «Φτάνει»!
Κι όμως παρόλα αυτά, αμέσως μετά τη βλέπουμε να ξαναπιάνει το μολύβι ή να σκύβει το βλέμμα στη γραμμή της σελίδας… και έτσι μας παραδίδει το επόμενο μάθημα, αυτό της θέλησης και της επιμονής.
Άλλες φορές με μαθαίνει τον τρόπο που πρέπει να τη ρωτήσω και μου δείχνει πώς να τη βοηθήσω τη στιγμή ακριβώς που βρίσκομαι τόσο κοντά στην αμηχανία και την παραδοχή μιας δικής μου ήττας.
Κάθε φορά που εισπράττει το «μπράβο» χαμογελάει και επαινεί τον εαυτό της, όπως θα θέλαμε κι εμείς να κάνουμε συχνότερα με τον δικό μας εαυτό.
Ποιος την πείραξε ποτέ δεν μαρτυράει! Συνεχίζει τον δρόμο της και αφήνει εμάς να βγάλουμε άκρη με τις κουραστικές λεπτομέρειες μιας ενόχλησης που εκείνη έχει ήδη προσπεράσει.
Τι θέλει; Σ’ αυτό δε χωράει καθυστέρηση! Επιμένει με σταθερή φωνή κι αδιαπραγμάτευτη στάση, χωρίς να κουράζεται να επαναλαμβάνει σταθερά το αίτημά της… Πόσο τη ζηλεύουμε αλήθεια!
Πού είναι τώρα; Άφησε για λίγο την καρέκλα και πήγε στο παράθυρο να συναντήσει το έξω, υπάρχει πρόβλημα; Μόλις τη φωνάξω θα επιστρέψει στη θέση της έτοιμη να συνεχίσει ή να αρχίσει κάτι καινούριο.
Γύρω της έχει σχηματιστεί ένας συμπαγής κύκλος αγάπης, αποδοχής και προστασίας. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τα δώρα που μας δίνει.
Τη χρειαζόμαστε ανάμεσά μας και τη φυλάμε όσο καλύτερα μπορούμε σ’ ένα σχολείο που μας επιτρέπει ωστόσο όλο και λιγότερο:
Να συνυπάρξουμε χαρούμεναΗμερολόγιο συναισθημάτων : ΘΥΜΟΣ
Να ταιριάξουμε τις διαφορετικότητές μας
Να ικανοποιήσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες
Να μεγαλώσουμε με ασφάλεια
Να μάθουμε-χωρίς να φοβηθούμε-τη ζωή
Η παράλληλη στήριξη δε μοιράζεται.
Δεν είναι ελεημοσύνη, ούτε πολυτέλεια.
Είναι απαραίτητος όρος για την ομαλή ένταξη των παιδιών που τη χρειάζονται στο μαθησιακό περιβάλλον του σχολείου και της τάξης.
Αλλά και δικλείδα που εξασφαλίζει την ανεμπόδιστη ροή στη συνεργασία και την επικοινωνία μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας.
Στην πραγματικότητα οι δάσκαλοι της παράλληλης στήριξης γίνονται ιδανικά κι αυτοί δάσκαλοι της τάξης και τα παιδιά τούς απευθύνονται εξίσου…
Επομένως οι δάσκαλοι που την παρέχουν πρέπει να βρίσκονται στο σχολείο από την 1η Σεπτέμβρη, μαζί με τους συναδέλφους τους,
ώστε να έχουν τον απαραίτητο χρόνο να ενημερωθούν για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του παιδιού που πρόκειται να αναλάβουν, να γνωρίσουν τον δάσκαλο με τον οποίον θα συνεργαστούν, αλλά και το υπόλοιπο διδακτικό προσωπικό, να οργανώσουν το υλικό τους…
… Ακόμα και για μία άτυπη γνωριμία με την οικογένεια, που πάντα αγωνιά για το «τι μας περιμένει και φέτος…»
Και τέλος είναι αυτονόητο, πρέπει να υποδέχονται όλα τα παιδιά του σχολείου με το πρώτο κουδούνι, δάσκαλοι μαζί με τους δασκάλους.
Αλλιώς το μόνο που καταφέρνουμε είναι να δυσκολεύουμε ακόμα περισσότερο εκείνους που ήδη αντιμετωπίζουν τις περισσότερες δυσκολίες,
να τονίζουμε αντί να αμβλύνουμε τις διαφορές,
να διαιωνίζουμε την αδικία.
Δε θέλει και πολύ μυαλό. Αλλά δεν είναι αυτό που μας λείπει φοβάμαι…
* η Νάση Πετριτσοπούλου
είναι εκπαιδευτικός
είναι εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου