Την περασμένη Πέμπτη βρέθηκα στα εγκαίνια της έκθεσης «Airport
LGAT- Hellinikon». Το πρότζεκτ, αποτέλεσμα της δουλειάς τεσσάρων νέων
παιδιών, έχει στόχο να αναδείξει τις «ιστορίες και τις αναμνήσεις του
δυτικούΓια να το κάνουν αυτό, οι συντελεστές επιστρατεύουν την εικόνα και τον ήχο. Video animation, εγκαταστάσεις, φωτογραφικό υλικό και ντοκιμαντέρ συνθέτουν το τελικό αποτέλεσμα.
Η Μαρία, η Αιμιλία, ο Γιάννης και ο Κωνσταντίνος μιλούν στο tvxs.gr, για τη δουλειά τους και το παρελθόν του Ελληνικού και μοιράζονται τις απόψεις τους για το μέλλον του ιστορικού αεροδρομίου...
της Μαρίας Αγγελοπούλου
Συναντώ τους συντελεστές μεσημέρι στο χώρο της έκθεσης. Χωρίς τον κόσμο των εγκαινίων, ούτε τη συγκίνηση και τη φόρτιση των επισκεπτών. Καθόμαστε στο μπαλκόνι. Έχω ήδη περιπλανηθεί στο χώρο και έχω δει τις φωτογραφίες που προέρχονται από το χώρο των πρώην γραφείων της Ολυμπιακής. Έχω επίσης παρακολουθήσει ένα ντοκιμαντέρ στο οποίο πρώην εργαζόμενοι αφηγούνται τις εμπειρίες τους από τότε... από όταν το εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο του Ελληνικού ήταν ακόμη ζωντανό.
«Η όλη προσπάθεια δεν βασίστηκε στη σκέψη να κάνουμε αυτή την έκθεση. Ξεκινήσαμε για να κάνουμε ένα project, το οποίο μας άρεσε, μας έκανε κλικ. Δεν υπήρξε χρηματοδότηση και βοήθεια πέρα από τις σχολές μας και το ΠΟΛ.Κ.Ε.Ο.Α. (Πολιτιστικό Κέντρο Εργαζομένων Πολιτικής Αεροπορίας)» εξηγεί η Αιμιλία, η φωτογράφος της ομάδας.
«Χαρήκαμε, γιατί στα εγκαίνια ήρθε κόσμος, που εμείς δεν γνωρίζαμε. Ήρθε κόσμος όλων των ηλικιών, όχι μόνο της δικής μας. Ήρθαν άνθρωποι που βούρκωσαν και μας πρότειναν και άλλα πράγματα» συμπληρώνει ο Κωνσταντίνος, ένας από τους δύο δημιουργούς του ντοκιμαντέρ.
Πώς άρχισαν όλα...
«Είχα να γράψω μια βιωματική εργασία στη σχολή για ένα δημόσιο χώρο. Επειδή ο πατέρας μου δούλευε παλιά στην Ολυμπιακή διάλεξα το αεροδρόμιο. Πήγαμε μια μέρα με την Αιμιλία να τραβήξουμε φωτογραφίες για να τις βάλω στην εργασία. Τότε, είδαμε πως ήταν ο χώρος και πάθαμε ένα μικρό σοκ. Μετά το συζητούσαμε με τα παιδιά και αποφασίσαμε ότι έπρεπε κάπως να το εκμεταλλευτούμε» εξηγεί η Μαρία.
«Στην αρχή δεν επιτρεπόταν να μπει οποιοσδήποτε μέσα. Εμείς απλά προσεγγίσαμε τον φύλακα και ζητήσαμε να κάνουμε μια βόλτα. Ήταν και ο μπαμπάς της Μαρίας μαζί μας, που συνεννοήθηκε μαζί του και του είπε ότι είναι παλιός εργαζόμενος. Έτσι μας άφησαν να μπούμε για λίγο, να ρίξουμε μια ματιά. Εγώ έβγαλα κάποιες φωτογραφίες. Μετά από αυτό προσεγγίσαμε τα παιδιά, τον Γιάννη και τον Κωνσταντίνο. Εγώ με τη Μαρία είμαστε κολλητές 10 χρόνια και με τα παιδιά είμαστε συμφοιτητές και φίλοι. Όταν είδαμε με τη Μαρία το χώρο, σκεφτήκαμε ότι τα παιδιά είναι οι πιο κατάλληλοι για να κάνουν ένα ντοκιμαντέρ γι’ αυτό. Σκεφτήκαμε ότι θα αξιοποιήσουν το χώρο και θα το κάνουν τέλειο και εγώ πιστεύω ότι το έκαναν» προσθέτει η Αιμιλία.
Ο ρόλος της φωτογραφίας
«Δεν έκανα καμία επέμβαση. Εγώ απλά έκανα καθαρή καταγραφή. Δεν υπήρχε κάποια σκηνοθεσία. Ουσιαστικά δεν πείραξα τίποτα από τον χώρο, ήταν αυστηρή η επιλογή. Πήγα και ξαναπήγα και το κάδρο ήταν πολύ συγκεκριμένο. Ήρθε κάποιος στα εγκαίνια και με ρώτησε αν τις έχω επεξεργαστεί και του είπα πως όχι. Στη συνέχεια με ρώτησε γιατί. Του είπα ότι όχι μόνο δεν τις επεξεργάστηκα αλλά δεν κούνησα ούτε μια καρέκλα. Ήθελα να είναι όλα όπως ακριβώς τα βρήκα. Αποφάσισα να μην υπάρχουν αρκετές ίδιες φωτογραφίες, να είναι ξεχωριστές η μια από την άλλη. Να υπάρχει μια αφήγηση, σαν περιήγηση μέσα στον χώρο και να μην επαναλαμβάνεται το θέμα, να υπάρχει μια συνοχή μεταξύ τους» εξηγεί η Αιμιλία.
«Θεωρώ ότι η δύναμη που έχει ένα χώρος ο οποίος ρημάζει, είναι έντονη, ακόμα κι αν εσύ δεν έχεις βρεθεί ποτέ πριν εκεί. Ήταν πολύ πριν από εμάς. Περπατούσα όμως σε ένα χώρο που είχε ράγες από τις βαλίτσες και παντού καμένα πράγματα. Ήταν ανατριχιαστικό και μόνο το να βρίσκεσαι σε αυτό το μέρος, πόσο μάλλον όταν έχεις αναμνήσεις» προσθέτει η Αιμιλία.
Ένα ντοκιμαντέρ για το Ελληνικό
«Ήταν μια νοσταλγική προσέγγιση που προήλθε από άτομα που δούλεψαν και έζησαν το Ελληνικό. Οπότε επιλέξαμε να έχουμε πιλότους, κάποια άτομα που δούλεψαν είτε στο τμήμα πληροφοριών, είτε ήταν μηχανικοί, και ζούσαν όλη τη μέρα εκεί. Και την κυρία Αντιγόνη, η οποία ήταν επιβάτης από μικρή ηλικία της Ολυμπιακής και είχε μια ιδιαίτερη σχέση» λέει ο Γιάννης.
«Όπως λέει και η κυρία Τζένη που μιλάει στο ντοκιμαντέρ, το μήνυμα που θέλουμε να περάσει, είναι να γίνει το Ελληνικό ένα μητροπολιτικό πάρκο της Αθήνας, που να το εκμεταλλευτούν όλοι οι γύρω δήμοι. Να μην τσιμεντωθεί, να μην γκρεμιστούν τα κτίρια. Είναι έγκλημα να διαλύσεις εγκαταστάσεις, οι οποίες είναι από τον καιρό του Β΄ Παγκοσμίου» πιστεύει ο Κωνσταντίνος.
«Ό, τι και να γίνει, να έχει πρόσβαση ο μέσος πολίτης. Να μην είναι για λίγους. Είναι από τα τελευταία κομμάτια τόσο μεγάλης έκτασης στην Αθήνα, που μπορούν να προσφέρουν κάτι. Σε μια εργασία που έγινε για το Πολυτεχνείο, διαβάσαμε ότι η έκταση του είναι 55% μεγαλύτερη από αυτή του Central Park. Από αεροφωτογραφίες που είδαμε το διαπιστώσαμε κι εμείς» συμπληρώνει ο Γιάννης.
Σχέδια για το μέλλον
«Σίγουρα θα υπάρξει ένα επόμενο βήμα, το οποίο δεν μπορούμε ακόμη να φανταστούμε. Γνωρίσαμε ανθρώπους που μας είπαν ότι θέλουν να μας βοηθήσουν, να μπούμε και σε άλλους χώρους» αναφέρει ο Κωνσταντίνος. «Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα γίνει. Οποιαδήποτε ευκαιρία μας έρθει θα την αρπάξουμε» συμπληρώνει η Αιμιλία.
Συντελεστές
Φωτογραφίες: Αιμιλία Βρότσου Εγκατάσταση: Μαρία Τόλια Ντοκιμαντέρ: Γιάννης Φλούλης & Κωνσταντίνος Σ. Κωνσταντίνου
INFO
«Airport LGAT - Hellinikon»
Πολιτιστικό Κέντρο Δ. Αθηναίων «Μελίνα»
Ηρακλειδών 66 & Θεσσαλονίκης, Αθήνα
Τρίτη- Σάββατο: 10:00- 20:00Η έκθεση θα παραμείνει ανοιχτή μέχρι τις 30 Νοεμβρίου
Κυριακή: 10:00- 14:00
Είσοδος δωρεάν
Πηγή: tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου