Η εκλογή προέδρου από τη Βουλή είναι σταθμός καθοριστικός για την
εφαρμογή του Μνημονίου. Αν η κυβέρνηση συγκεντρώσει την πλειοψηφία των
180, θα έχει αποφύγει τις πρόωρες εκλογές.
Επομένως θα έχει όλο τον
χρόνο μέχρι το 2016, ώστε να υλοποιήσει τις πλέον παράλογες απαιτήσεις
της τρόικας, να δεσμεύσει τη χώρα σε νέα προγράμματα, να δημιουργήσει
περισσότερα τετελεσμένα, ακόμα και να ελέγξει
τις αντιδράσεις στο
εσωτερικό των κυβερνητικών κομμάτων. Πρέπει να είναι, λοιπόν,
αναμενόμενο ότι, για να εξαντλήσει την τετραετία, ο κυβερνητικός
συνασπισμός θα μεταχειριστεί κάθε μέσον, θεμιτό ή αθέμιτο.Ο ΣΥΡΙΖΑ του 27% είναι μια κοινωνική συμμαχία με στόχο την ανατροπή των Μνημονίων. Για να πετύχει τον στόχο αυτό, έχει υποχρέωση να ακυρώσει την εκλογή Προέδρου. Αν δεν το καταφέρει, η μάχη το 2016 θα δοθεί από πολύ χειρότερες θέσεις και με την κοινωνία σε ακόμα πιο τραγική κατάσταση. Η ακύρωση της εκλογής Προέδρου, όμως, προϋποθέτει ανοιχτή και δημόσια πολιτική συνεννόηση με όσο το δυνατόν περισσότερους βουλευτές, από αυτούς που τα έσπασαν με το μπλοκ του Μνημονίου.
Όταν ο Λένιν έλεγε διάφορα αυτονόητα τσιτάτα, όπως ότι «η τακτική μας πρέπει να εντάσσεται στη στρατηγική μας», τα έλεγε για περιπτώσεις σαν κι αυτήν. Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ανατροπή των Μνημονίων. Η τακτική είναι οι συνεργασίες εν όψει της προεδρικής εκλογής. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αδρανήσει στο θέμα των συνεργασιών, πάει ενάντια στην στρατηγική του. Εκτός αν ξεκαθαρίσει -ρητά και χωρίς περικοκλάδες- στον κόσμο ο οποίος τον ακολουθεί ότι δεν ενδιαφέρεται να ρίξει την κυβέρνηση τον Μάρτιο και ότι προτιμάει να διατηρήσει την ιδεολογική του καθαρότητα, με το ρίσκο να γίνουν οι εκλογές το 2016.
Αδυναμία εκλογής Προέδρου μπορεί να προκύψει και χωρίς ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει οποιαδήποτε συνεννόηση με οποιονδήποτε. Αυτό όμως είναι ένα σενάριο τύχης, που δεν βασίζεται σε καμία στρατηγική. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δράσει για την αποτροπή της προεδρικής εκλογής, θα έχει στείλει ένα μήνυμα ότι δεν είναι σε θέση, ή δεν ενδιαφέρεται, να κυνηγήσει τους στόχους του. Στις σημερινές συνθήκες, και με δεδομένα τα όσα περνάει ο κόσμος, το να μένουμε αδρανείς ελπίζοντας ότι -σύμφωνα με τον Κοέλιο- θα συνωμοτήσει το σύμπαν για να υλοποιηθούν οι στόχοι μας, δεν είναι η πιο έγκυρη πολιτική στάση. Και σε τελική ανάλυση, η αποτυχία ενός τέτοιου ρίσκου θα είχε εξαιρετικά σημαντικό πολιτικό κόστος για την τελική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι φυσικά σεβαστές οι όποιες ενστάσεις υπάρχουν για τα πρόσωπα των ανεξαρτήτων και τον πρότερο πολιτικό τους βίο. Είναι δύο φορές πιο σεβαστή η άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να λειτουργεί σαν φορέας υποδοχής διαφόρων παραγόντων, που υπηρέτησαν εκφυλιστικές εκδηλώσεις της προηγούμενης κατάστασης και τώρα επιδιώκουν να ξαναέρθουν στα πράγματα. Όλα αυτά πρέπει να μπουν σε μια σειρά και να εξεταστούν για κάθε περίπτωση ξεχωριστά.
Είναι όμως εντελώς αδιανόητο να διατυπώνεται η άποψη ότι η συνεργασία με 5 ή με 8 ανθρώπους θα αλλοιώσει τη ριζοσπαστική φυσιογνωμία ενός κόμματος του 27%. Ή, ακόμα χειρότερα, να εκφράζονται υπόνοιες ότι αυτά τα ανοίγματα είναι προανάκρουσμα μιας μεγάλης κεντροαριστερής κωλοτούμπας του ΣΥΡΙΖΑ που ήδη μεθοδεύεται. Αν όντως υπάρχει τέτοιος φόβος τώρα, τι πρόκειται να γίνει όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση; Με ποιο κύρος και με ποια αυτοπεποίθηση θα διαχειριστεί μια τόσο δύσκολη κοινωνική και οικονομική κατάσταση αν για το παραμικρό παθαίνει κρίση πολιτικής ταυτότητας;
Κατάλληλη για αναζήτηση ιδεολογικής καθαρότητας ήταν η περίοδος του 4%. Στην παρούσα φάση, ο ριζοσπαστισμός κρίνεται από το πόσο αποφασισμένος είσαι να μπεις στον δρόμο του αντιπάλου και να τον σταματήσεις. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συσπειρώνεται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ η κοινωνία. Ας αποφασίσει, λοιπόν, και αυτός αν θα πορευτεί κατά τον Λένιν ή κατά τον Κοέλιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου