Το φάντασμα του Αλέξη

Πριν έξι χρόνια, ένας δεκαπεντάχρονος έπεφτε νεκρός από σφαίρα μπάτσου χωρίς να διαπράξει το παραμικρό. Το σοκ που προκάλεσε η δολοφονία έκαψε όλη την Ελλάδα.

Έξι χρόνια μετά, το σοκ έχει εξατμιστεί, οι μάσκες έχουν πέσει. Οι σκηνές από το μέλλον που προέβαλε το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του ’08, είναι εδώ.

Έξι χρόνια μετά, η αστυνομία έχει καταλάβει κάθε πόντο στο πεδίο της κοινωνικής σύγκρουσης.

Σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία, και δεν ξέρω εάν η χούντα δεν τελείωσε το 73, αλλά το καθεστώς που έχει δημιουργηθεί σήμερα είναι σίγουρα ισχυρότερο.

Βασίζεται σε μία «δημοκρατική νομιμοποίηση» και παρά την ξεκάθαρη διάστασή της με την πραγματικότητα, κάνει κάθε προσπάθεια να αποφύγει να αποδείξει πως την έχει.

Τα σώματα ασφαλείας έχουν γιγαντωθεί και δεν διστάζουν να στοχοποιήσουν κάθε αγωνιζόμενο.

ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ και κάθε πιθανή παραλλαγή τους πολεμάνε να συνθλίψουν με την μπότα τους κάθε φωνή σε σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, υπουργεία, δημόσιες υπηρεσίες, πλατείες, δρόμους, δάση, παραλίες και οποιοδήποτε χώρο τολμήσει να φιλοξενήσει αγωνιζόμενους.

Χιλιάδες άνθρωποι έχουν αυτοκτονήσει μη αντέχοντας να βλέπουν τη ζωή να διαλύεται, εκατοντάδες χιλιάδες νέοι έχουν εγκαταλείψει και σκοπεύουν να εγκαταλείψουν την πατρίδα για μια καλύτερη ζωή, εκατομμύρια ζωές έχουν καταστραφεί χάνοντας το βιοτικό τους επίπεδο, τα όνειρά τους, τα στηρίγματά τους, τους ανθρώπους τους.

Η Δημοκρατία καταπατείται από τότε κάθε φορά που οι κυβερνώντες και οι σύμμαχοί τους το έχουν ανάγκη, τα ανθρώπινα δικαιώματα καταρρακώνονται σε πλατείες και παραπήγματα με μετανάστες που ζητούν τα αυτονόητα, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης που στοιβάζονται ψυχές σαν τα γουρούνια, σε φυλακές που αποτελούν τη μαύρη τρύπα που το καθεστώς πετάει κάθε «πρόβλημα» για να ξεμπερδέψει μαζί του.

Έξι χρόνια μετά, ο Αλέξης είναι ζωντανός.

Βρίσκεται στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου, σε απεργία πείνας κοντά έναν μήνα ζητώντας δικαιοσύνη.

Βρίσκεται σε όλους τους δρόμους της χώρας, υπενθυμίζοντας σε όλους πως χωρίς αγώνα δεν μπορείς να διεκδικήσεις μία καλύτερη ζωή. Ούτε καν ζωή.

Έξι χρόνια μετά, ο Αλέξης ορθώνεται μπροστά μας και φωνάζει. Όχι για βοήθεια.

Ουρλιάζει απέναντι από το όπλο του Κορκονέα που τον σημαδεύει.

Η κραυγή του έχει στόχο κάθε αυτί, κάθε καρδιά, κάθε νου.

«Εσύ πού είσαι;»

Σήμερα, μία επιλογή μονάχα υπάρχει. Να βάλουμε τα σώματά μας μπροστά από τον Αλέξη. Μπροστά από τον Νίκο. Άλλωστε, στη θέση του Νίκου Ρωμανού θα μπορούσε σήμερα να είναι ο Αλέξης Γρηγορόπουλος.

Όχι μήπως τον σώσουμε. Αλλά μήπως σωθούμε εμείς από τις τύψεις μας που δεν το κάναμε όταν έπρεπε.

Πηγή: rebeliskos.wordpress.com