Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Καλήν εσπέραν άρχοντες…

Καλήν εσπέραν άρχοντες… Ποιος είναι ο ορισμός σας;

Κι αν τις πόλεις μας, τέτοιες μέρες, φωταγωγούν μυριάδες λαμπιόνια-άστρα, το Άστρο των Μεγάλων Προσδοκιών, μοιάζει να οδηγεί την ανθρωπότητα, από ένα βεβαρημένο παρελθόν, σ' ένα άδηλο μέλλον…

Το Πνεύμα των Χριστουγέννων, το σκάει από το Κοινοβούλιο μην αντέχοντας άλλο την μπόχα…, τις πολύχρωμες βιτρίνες,

τα στολισμένα έλατα, τα φωτισμένα κτίρια, τους Άγιους Βασίληδες. Δραπετεύει από τις Χριστουγεννιάτικες γεύσεις και τους πολύβουους δρόμους και χωρίς έλκηθρο, πάει μια ξεχωριστή βόλτα στην Ελλάδα του 2014.

Στην Ελλάδα των Μνημονίων.

Στην Ελλάδα των δωσίλογων κυβερνήσεων.

Στην Ελλάδα της πείνας, της εξαθλίωσης.

Στην Ελλάδα των 60.000 χιλ. αστέγων!

Στην Ελλάδα των σακατεμένων νοικοκυριών με τα σβηστά φώτα και τους άνεργους γονείς!

Στην Ελλάδα με τις μανάδες που ξεπουλούν την αξιοπρέπειά τους για να ταΐσουν τα παιδιά τους και να δώσουν φως στα νοικοκυριά τους…!

Στην Ελλάδα του πόνου, των αυτοκτονιών, της δυστυχίας…!

Στην Ελλάδα των ξενόδουλων δημοσίων λειτουργών…

Ενώ, οι ταγοί του κράτους, “βιώνουν” όλη αυτήν την πολιτισμική έκρηξη “ασφαλισμένοι” στην ευμάρεια των πολιτικών τους στόχων και στην αναισθησία τους… χωρίς να “βλέπουν” την εικόνα της Μάνας που θρηνεί…

Την εικόνα της μάνας που θρηνεί γιατί δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά της, δεν την βλέπουν!

Την εικόνα της μάνας που προσπαθεί στα σκοτεινά (γιατί η ΔΕΗ της έκοψε το ρεύμα) να δώσει, με το φως του κεριού, λίγο γάλα στα παιδιά της, δεν την βλέπουν!

Την είδα όμως εγώ την εικόνα σου! Την είδα σε μια εκκλησιά, κλαίουσα…

Την είδα και στην εικόνα της Γέννησης του Θεανθρώπου. Στο πρόσωπό σου είδα όλες τις μανάδες που θρηνούν τα παιδιά τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο, προσπάθησα να ξορκίσω τον εφησυχασμό μου…

Σε ανέσυρα από το μακρινό παρελθόν - τότε με τον Ηρώδη, θυμάσαι… - και σ’ έφερα στο παρόν. Ξέρεις, ο χρόνος με την ασταμάτητη ροή του, για μας τους ανθρώπους είναι εχθρός, συνάμα όμως και φίλος και σύμμαχος. Το τέλειο άλλοθι…

Γι αυτό Μάνα, όπως κι αν σε λένε…Μαρία, Ελένη, Αττάρτη, Ναζλί, Μόνικα, Ραχήλ…, πρέπει να πάψεις να κλαις μέσα από εικόνες κι εκκλησιές. Πρέπει να σε δούμε στα δελτία ειδήσεων!!! Να θυμηθούμε πως υπάρχεις… σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε!!! Πως τα παιδιά σου πεθαίνουν κάθε μέρα!!! Όχι μια φορά το καθένα, αλλά, χιλιάδες, ατέλειωτες φορές…

Πεθαίνουν, καθώς δουλεύουν στις χωματερές των σκουπιδιών μας, ψάχνοντας για λίγο γυαλί ή μέταλλο ανάμεσα στα σκουπίδια για 1 ΕURO.

Πεθαίνουν κάθε φορά που χώνονται κάτω από μια σακούλα ή ένα χαρτόνι για να περάσουν τη νύχτα…

Πεθαίνουν κάθε φορά που γίνονται θύματα της πιο βάρβαρης κακοποίησης από τη χορτασμένη ελίτ των Ευρωπαίων και των Αμερικανών…

Μάνα, πάρε τη θέση που σου αξίζει σ’ αυτόν τον κατεδαφιστέο, ετοιμόρροπο κόσμο…

Σε βλέπω θρηνούσα… Απόκαμες στο κλάμα σου. Δεν αντέχεις άλλη φτώχεια, πείνα, ορφάνια, εκμετάλλευση για τα παιδιά σου…

Σου έδωσα ένα πιάτο φαΐ Μάνα και με είπαν “καλόν άνθρωπο”! Σου έφερα το φως στο σκοτεινό σου σπίτι και με χειροκρότησαν!

Κατήγγειλα το γιατί δεν έχεις φαΐ και ρεύμα στο σπιτικό σου και με είπαν τραμπούκο και κομμουνιστή…

Εμείς τις γιορτάζουμε τούτες τις μέρες. Εσύ, δεν τις γιορτάζεις… Το Άστρο των Μεγάλων Προσδοκιών δεν καταυγάζει για σένα. Δεν στέγνωσαν τα μάτια σου… Δεν ειρήνεψε το πρόσωπό σου… Δεν ήρθε για σένα ευδοκία…

Μάνα, σε θυμάμαι, πιο πολύ τούτες τις μέρες. Δεν ξέρω αν αυτό λέει κάτι στον πόνο σου…

Δεν ξέρω για ποιους καταυγάζει το Άστρο των Μεγάλων Προσδοκιών.

Ξέρω ότι το Πνεύμα των Χριστουγέννων, προσπαθεί να ξορκίσει τον εφησυχασμό του…

Ξέρω ότι η Ελλάδα δεν αντέχει άλλη φτώχεια, πείνα, ορφάνια, εκμετάλλευση, εξαθλίωση… Δεν αντέχει άλλο τους ξενόδουλους, δωσίλογους ανθρωπίσκους, που ξεπουλώντας την ψυχή τους στον Μαμωνά, θέλουν να κρατούν τα ηνία της ζωής μας!!!

Μάνα, σταμάτα να κλαις και κάνε τον πόνο σου δρεπάνι και ασπίδα…

Καλήν εσπέραν άρχοντες… μη γίνει ο ορισμός σας…