Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015

Το παιχνίδι αλλάζει τον κόσμο

 
Πες τους ότι το παιχνίδι είναι η μεταμορφωτική μου δύναμη.

Χωρίς αυτό τίποτα δεν αποκτάει νόημα και σίγουρα τίποτα δεν αξίζει να αποκτήσει. Το παιχνίδι
για ένα παιδί δε σταματάει ποτέ, ούτε κι όταν κοιτάζει απολύτως σοβαρό περιμένοντας την παρατήρηση, τον περιορισμό ή ακόμα χειρότερα την απαγόρευση.

Είναι η πρώτη μου φύση, ο πυρήνας της ταυτότητάς μου και τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να είναι σημαντικότερο από αυτό. Παίζω θα πει παρατηρώ, εξερευνώ, φαντάζομαι, δημιουργώ, εξιχνιάζω, ερμηνεύω, διορθώνω, συμπληρώνω, συμπάσχω, βοηθώ, εξελίσσομαι, μεγαλώνω…

Πού γίνονται όλα αυτά και πότε; Όταν βρίσκομαι με άλλα παιδιά και παίζω -ελεύθερα και αυτοσχεδιαστικά- παιχνίδια που δεν μπορούν να κατασκευαστούν ή τυποποιηθούν πουθενά. Είναι τότε που μια πέτρα μεταμορφώνεται σε συμπληγάδα, έτοιμη να βρει την αδελφή της και να με λιώσει στη θανάσιμη αγκαλιά της. Εγώ θα ξεγλιστρήσω όμως, γιατί έχω σπουδαίο πλήρωμα μαζί μου, δε φοβάμαι… 

Τόσα κι ακόμα περισσότερα μαγικά και απελευθερωτικά μου συμβαίνουν ενώ παίζω στο δικό μου παιχνίδι κι αν κάτσει ένας μεγάλος να θυμηθεί τον εαυτό του παιδί, είμαι σίγουρη πως θα με καταλάβει.

Όμως για κάποιο λόγο οι μεγάλοι ξεχνούν τα πιο πολύτιμα και τα βαφτίζουν παιδιαρίσματα. Ύστερα σου έρχονται μ’ ένα παιχνίδι, αλλά τι να το κάνεις… Δεν είναι παρά μια προσποίηση, ένα ευτελές υποκατάστατο που θα με μάθει υπέροχα πράγματα, δηλαδή τα πράγματα των μεγάλων.

Ένας κόσμος πραγμάτων συμπαγής και μου λένε αυθύπαρκτος, που μιας και έγινε έτσι δεν μπορεί να αλλάξει κι ας μην αρέσει σε καμία ηλικία!

Μωρέ τι μας λες! Μπορεί οι μεγάλοι να έχουν έναν τρόπο να σκέφτονται, όταν σκέφτονται, εγώ όμως έχω περισσότερους από αυτούς που μπορώ να μετρήσω κι άλλους τόσους που δεν έχω ανακαλύψει ακόμα. Ποιος δικαιούται να μου απαγορεύσει να τους βρω;

Ποια δύναμη έχει την ηθική κάλυψη να μου επιβάλει τους νόμους που έφτιαξαν τον κόσμο τόσο εχθρικό και ξένο σε μένα; 

Ποιος μπορεί να μου αποδείξει ότι οι νόμοι των μεγάλων είναι νόμοι προς μίμηση και για υπακοή, όταν με αυτούς μου κλέβουν συστηματικά το παιχνίδι, πότε γιατί δεν μου έχουν αφήσει μια αλάνα, πότε γιατί δεν μου έχουν αφήσει μια ώρα και πότε γιατί με αφήνουν μόνο;

Σε σας μιλάω, όλους και όλες που με φέρατε εδώ. Δύο από σας έκαναν τη ζημιά, αλλά εγώ πληρώνω τα σπασμένα όλων σας.

Μου φέρνετε ένα παιχνίδι που θα με αποχαυνώσει, θα με απορροφήσει, θα με αφομοιώσει και θα με ξεγελάσει, κυρίως όμως θα σας βολέψει, μιας και δε θέλετε μπελάδες στο κεφάλι σας, αλλά την ησυχία σας.

Κι ύστερα λέτε: «Tο παιδί δεν έχει χρόνο να παίξει, δεν έχει χώρο να παίξει, δεν έχει παρέα να παίξει…» ή « Tο παιδί δεν είναι παιδί πια. Μεγάλωσε πριν της ώρας του κι έγινε μικρομέγαλο του καναπέ και της οθόνης».

Μην γκρινιάζετε που δε σας αρέσω έτσι. Γκρεμίστε έναν τοίχο, κόψτε μια περίφραξη, ξεγράψτε με από μια δημιουργική απασχόληση, ξεφλουδίστε το τσιμέντο από το χώμα, ξαναδώστε μου μια πέτρα στα χέρια και θα σας πω εγώ για πότε γίνομαι πάλι παιδί!

Να μου επιστρέψετε το παιχνίδι μόνο, τίποτα φανταχτερό, τίποτα εμπορεύσιμο, τίποτα ακριβό και παρόλα αυτά το πιο πολύτιμο από όλα και να με πάλι εδώ! Και για να μην μου πείτε ότι δε σας προειδοποίησα, διευκρινίζω: θα χρειαστεί να αλλάξετε τον κόσμο. Όχι τον δικό μου. Τον δικό σας!

Πηγή: www.sinergasia.gr 

* η Νάση Πετριτσοπούλου
είναι εκπαιδευτικός

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου