Η κυβέρνηση της Αριστεράς και οι αγώνες του αύριο

γράφει ο Θοδωρής Κατωπόδης *

Όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν, το Μνημόνιο δεν ήταν μια προσπάθεια εξορθολογισμού του ελληνικού δημόσιου. Το κεντρικό ζητούμενο δεν ήταν το δημόσιο χρέος, αλλά το πώς θα μετατραπεί η «κρίση σε ευκαιρία».

Δηλαδή το πώς μέσα στην κρίση θα διεξαχθεί με επιτυχία από την μεριά των δυνάμεων του κεφαλαίου ένας ανελέητος πόλεμος ενάντια στα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας. Ένας πόλεμος με μοναδικό στόχο την διεύρυνση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Σε αυτή τη διαδικασία υπάρχει ένα πολύτιμο εργαλείο και αυτό δεν είναι άλλο από το χρέος. Ο φετιχισμός του χρέους κατάφερε να νομιμοποιήσει μια σειρά από μέτρα. Την ίδια στιγμή, έχει καταφέρει να ορίσει και το πλαίσιο της συζήτησης ακόμα και για δυνάμεις που διαφωνούν με τα παραπάνω μέτρα. Αν το χρέος, λοιπόν, αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο για την υλοποίηση της συγκεκριμένης πολιτικής γιατί να το απολέσουνε; Ειδικά αν όπως φαίνεται έχουν καταφέρει να το μετατρέψουν σε ένα κεντρικό εργαλείο βιοπολιτικής με βάση το οποίο θα ορίζεται η κοινωνική ζωή.

Το ζητούμενο είναι η διαχείριση του χρέους υπέρ μιας διαρκούς υποτίμησης της εργασίας. Η διαχείριση, δηλαδή να είναι υπαρκτό ως πρόβλημα γιατί αν δεν είναι υπαρκτό «τι θα απογίνουμε δίχως βάρβαρους;» Άρα, λοιπόν, το ότι δεν κατάφερε να μειώσει το χρέος, κατάφερε όμως να φτιάξει μια εργασιακή ζούγκλα με φτωχούς εργαζόμενους και μια καθημερινότητα χωρίς δημοκρατία φαίνεται ότι ήταν ο κεντρικός στόχος.

Επειδή  όμως κανένα πολιτικό σχέδιο δεν εφαρμόζεται εν κενώ αλλά εντός της ταξικής σύγκρουσης, οι κινητοποιήσεις των τελευταίων πέντε ετών όχι μόνο αμφισβήτησαν τη κυρίαρχη αφήγηση για την κρίση γκρεμίζοντας τα κόμματα που μας κυβέρνησαν τα προηγούμενα χρόνια, αλλά ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυρίαρχο πόλο αντίστασης και ελπίδας για τους από κάτω. Γι αυτό και στις εκλογές του 2012, αυτό που εν ολίγοις  είδαμε ήταν την Εκάλη να ψηφίζει ΝΔ και το Βύρωνα να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκλογές του 2012 επιβεβαίωσαν ότι ο κόσμος της εργασίας, οι μετανάστες και η νεολαία, όσοι και όσες πληγώθηκαν περισσότερο από τα Μνημόνια, υπήρξαν η βασική κοινωνική συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ.

Στα περίπου τρία χρόνια που μεσολάβησαν, ο φόβος άρχισε να σπάει και η κρίση ηγεμονίας να επιτείνεται. Το επιχείρημα «καθίστε να μεγαλώσει η πίτα και θα φάμε όλοι» σταμάτησε να πείθει και η ανάγκη για αξιοπρέπεια και δημοκρατία φαίνεται έτοιμη να σαρώσει στις εκλογές που επιτέλους έρχονται για να αλλάξουν τον πολιτικό χάρτη όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Υπάρχει όμως μια σύγχυση που  θα πρέπει να έχουμε κατά νου. Και η Κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα πρέπει να συγχέεται με το «κράτος της αριστεράς». Κυβέρνηση της Αριστεράς σημαίνει αντιπολίτευση στο κράτος και όχι ενσωμάτωση σε αυτό. Το κράτος που «κληροδοτείται» στις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, είναι αυτό που αναπαράγει την συγκέντρωση της εξουσίας και του τρόπου λήψης αποφάσεων. Το κράτος είναι αυτό που εγγυάται την στάθμιση, την αναπαραγωγή και την επίλυση των αντιθέσεων μεταξύ των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων.

Με αυτή την έννοια πλάι στην στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για ριζική αναδιανομή του πλούτου, αναδύεται η ανάγκη για ριζική αναδιανομή ισχύος. Συνεπώς η συζήτηση που σχετίζεται με τον άμεσο εκδημοκρατισμό του κράτους, τον μετασχηματισμό ή την κατάργηση στεγανών κρατικών μηχανισμών και την αποκέντρωση του τρόπου λήψης αποφάσεων στην βάση της άμεσης δημοκρατίας, βρίσκεται με τον πιο επιτακτικό τρόπο μπροστά μας.

* υποψήφιος βουλευτής Β' Αθήνας με τον ΣΥΡΙΖΑ

Πηγή: www.epohi.gr